Wie wint volgens Knack Focus de Oscars van 2023?

Opdat u zondagnacht rustig kunt slapen, onthullen we nu al de vijf meest prominente Oscarwinnaars. Zoete dromen.

Beste film

Everything Everywhere All at Once | The Fabelmans | The Banshees of Inisherin | Tár | All Quiet on the Western Front | Elvis | Triangle of Sadness | Top Gun: Maverick | Women Talking | Avatar: The Way of Water

Dat een truttig weekendfilmpje als CODA vorig jaar de Oscar voor beste film won, wijst op de stijgende irrelevantie van de Academy – alsof die ooit een avant-gardeclub was. Formules – denk aan drama’s over dode, historische figuren – doen het nog steeds, zoals de glad geföhnde jukeboxbiopic Elvis en de epische loopgravenporno van All Quiet on the Western Front bewijzen. Maar de formules worden diverser en meer conform de hypergevoelige tijdgeest. Dat Everything Everywhere All at Once – nota bene een multiverse-spektakel dat een commerciële verrassingshit werd en bij de start van het awardseizoen een complete outsider leek – straks wint, is daarom niet langer ondenkbaar. Zeker niet met de geoliede promomachine van kwaliteitslabel A24 achter zich, en ondanks of net dankzij het feit dat het een Big Mac is die wordt opgediend alsof het haute cuisine betreft. Voor de plaat: it ain’t, maar het zal de Academy – die het superieure Tár vast te koud en te ambigu vindt – daarom niet minder smaken.

Beste regie

Todd Field (Tár) | Daniel Kwan & Daniel Scheinert (Everything Everywhere All at Once) | Martin McDonagh (The Banshees of Inisherin) | Steven Spielberg (The Fabelmans) | Ruben Östlund (Triangle of Sadness)

Dat de beste film wordt geregisseerd door de beste regisseur, lijkt de logica zelve, maar die krijgt vaak geen uitnodiging van de Academy. Wel wordt meestal de Director’s Guild gevolgd, en die gaf de prijs aan the Daniels, die bijgevolg topfavoriet zijn om everything everywhere all at once te pakken. En dat met beleefd applaus van Hollywooddino Steven Spielberg (grote verliezer van de DGA’s), die met zijn nostalgische egotrip The Fabelmans een masterclass geeft. En met een genereus glimlachje van Todd Field, die na Tár hopelijk niet weer twintig jaar wacht om nog eens een film te maken.

Beste acteur

Austin Butler (Elvis) | Brendan Fraser (The Whale) | Colin Farrell (The Banshees of Inisherin) | Bill Nighy (Living) | Paul Mescal (Aftersun)

Austin Butler was nothing but a hound dog, maar door de glimmende vetkuif en bluesy bariton van Elvis op te zetten (met Baz Luhrmann als Colonel Parker met een camera) mag de Californische knapperd straks wellicht zijn eerste Oscarspeech geven. Tot aan de Golden Globes leek Brendan Fraser nochtans het zwaargewicht van deze categorie, zeker aangezien de Academy een zwak heeft voor uitgedoofde sterren die against all odds een comeback maken. Maar Elvis was echt, de King of Rock ’n’ Roll, an all-American hero, plus hij kampte ook met overgewicht.

Beste actrice

Cate Blanchett (Tár) | Ana de Armas (Blonde) | Andrea Riseborough (To Leslie) | Michelle Williams (The Fabelmans) | Michelle Yeoh (Everything Everywhere All at Once)

Voor haar ijzig precieze, deugddoend dubbelzinnige rol als Lydia Tár, de topdirigente die niet alleen muzieknoten manipuleert, won Cate Blanchett al een Bafta, een Critics’ Choice Award, een Golden Globe en een SAG Award, dus komt daar straks een Oscar bij. De andere vier zijn genomineerd om Blanchett gezelschap te houden tijdens haar solo. Of zou Michelle Yeoh in het manische multiversum van de Academy in extremis toch een dissonante noot plaatsen?

Beste internationale film

All Quiet on the Western Front (Duitsland) | Argentina, 1985 (Argentinië) | Close (België) | EO (Polen) | The Quiet Girl (Ierland)

‘Close, but no sigar’ zou wel eens de sarcastische kop kunnen worden van veel artikels hier te lande. Lange tijd leek Lukas Dhonts tweede langspeler in pole position te liggen – en terecht. Maar LA ligt ver van Cannes. En vooral: de Bafta’s deden de slinger de voorbije weken doorslaan richting Western Front. Edward Bergers’ WO I-drama heeft, ook al raakt het je koude kleren niet, dan ook veel wat het kleine, intieme Close niet heeft: episch spektakel, historisch gewicht, een klassieke bestseller die al eerder werd verfilmd, plus: een alliantie van Netflix en Duitsers die er mortiergeschut tegenaan gooien. En achtung: zelfs al weet Close, dat het van zijn feedback moet hebben, toch door de frontlinie te breken, dan lijkt Santiago Mitre’s Argentina, 1985, dat verrassend de Golden Globe won, nog altijd de eerste om de vlag te pakken.