Na de relationele neuroses in Frances Ha (2012) en Marriage Story (2019) legt regisseur Noah Baumbach nu de condition américaine, of toch die van de intellectuele middenklasse, via een literaire omweg onder de loep. Het resultaat is ambitieuzer en wilder maar ook warriger en leger. Baumbach waagt zich aan Don DeLillo’s roman White Noise, in 1986 meteen gefêteerd als een postmodern meesterwerk over de precaire staat van de wereld, van keuken tot kabinet. Kompas is Jack Gladney (Adam Driver in Adam Driver-modus), academisch Hitler-expert en non-academisch huisvader, die met zijn vierde echtgenote (Greta Gerwig in Greta Gerwig-modus) en hun vier kinderen op overlevingstocht trekt wanneer de lucht zich na een ‘Groot Toxisch Evenement’ met gevaarlijk chemisch spul vult. Of dat is toch wat radio en tv vertellen, tussen alle witte en andere ruis in. Met zijn droog geserveerde satire op losgeslagen kapitalisme, apocalyptische koorts, pandemische paniek en multimediale pretpropaganda leest White Noise nog altijd hedendaags, op het visionaire af, iets wat Baumbach nadrukkelijk knipogend duidelijk maakt. Alleen blijkt hij stukken scherper met verbaal vuurwerk in statische close-ups dan met dynamische actiesequensen, burtoneske burleske en spielbergiaanse fantasy. Af en toe landt een gedachte en komt een oneliner aan in deze popparade van opgeföhnde eightieskapsels en -besognes, Maar Baumbach jongleert met te veel ballen tegelijk, en heeft niet de skills om ze in de lucht te houden. Nooit gehad eigenlijk.
Noah Baumbach met Adam Driver, Greta Gerwig, Don Cheadle
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
