Nicolas Jaar zit voor een tijdje in de koelkast. Figuurlijk, welteverstaan. Samen met gitarist Dave Harrington concentreert de gevierde electronicaproducer, die twee jaar geleden debuteerde met Space Is Only Noise, zich nu liever op hun gezamenlijke project Darkside. ‘Deze keer zonder samples van een kabbelend beekje.’
Heren, hoe hebben jullie elkaar leren kennen?
NICOLAS JAAR (RECHTS OP DE FOTO): Ik was op zoek naar goede muzikanten voor de live-uitvoering van mijn album Space Is Only Noise, en iemand raadde me Dave aan als ‘de beste bassist die ik ken’. Ik was eigenlijk op zoek naar een gitarist, wat voor Dave geen bezwaar bleek. Na bijna twee jaar toeren zijn we op een avond in Berlijn samen ideetjes beginnen uit te werken, en letterlijk de eerste riff die hij speelde, was de basis voor A1, een van de drie tracks op onze debuut-ep.
Had je de muziek van Darkside niet gewoon als Nicolas Jaar kunnen uitbrengen?
JAAR: Absoluut niet. Om te beginnen, we zijn met twee. Darkside is één helft Dave, en één helft ik.
DAV HARRINGTON: Het is twee gasten die songs schrijven en die niet vertrouwd zijn met het concept songschrijven.
JAAR: Zo zou ik het niet uitdrukken, maar dit is wel songgerichter dan alles wat ik ooit gemaakt heb. Zo was ik vroeger heel geïnteresseerd in achtergrondgeluid, kleine details, abstract rumoer. Bij Darkside zit alle rumoer op de voorgrond, pal in het midden. Het is als wonen in New York: je kunt niet aan het lawaai ontsnappen. Geen samples van een kabbelend beekje meer.
Het is popmuziek?
JAAR: Goh, sommige vrienden zeggen dat dit nóg minder mainstream is dan wat ik solo klaarspeel, anderen doet het aan Coldplay denken. (lacht) Maar het is een feit dat een track als Paper Trails voor een soort popsong kan doorgaan.
HARRINGTON:(tegen Jaar) Ik denk dat het vriendelijker is dan wat je vroeger deed. Niet dat Darkside brave muziek is, maar het is gemakkelijker om er een relatie mee aan te knopen. Dat zijn ook het soort platen die we allebei goed vinden.
Welke albums zouden in jullie gemeenschappelijke verzameling staan?
JAAR:(denkt na) Die vraag hebben we vreemd genoeg nog niet gehad.
HARRINGTON: Ik kan ook niet meteen iets bedenken…
Dark Side of the Moon misschien, gezien de groepsnaam?
HARRINGTON: We houden allebei van Pink Floyd, inderdaad, maar ook van bands als Can, Neu! en Sun Ra, Marvin Gaye… Weet je, zet maar een plaat van jazzmuzikant Yusef Lateef in onze gedeelde verzameling, daar zijn we allebei gek op. Nicolas?
JAAR: Ik ben blij dat ik het woord ‘groep’ gehoord heb, want zo voelt Darkside voor mij. Ik zet Nicolas Jaar zelfs even in de koelkast, ik heb het even gehad met mezelf. Ik ben nog altijd maar 23, maar maak als Nicolas Jaar al muziek sinds mijn achttiende. Het is de naam op mijn paspoort, weet je wel? Dat is soms heavy. Ik heb mijn nieuwe label zelfs Other People genoemd, om duidelijk te maken dat het niet enkel om mij draait. Muziek maken met z’n tweeën is veel leuker, er speelt een element van ondeugendheid mee. Het is rock-‘n-roll, en daar staat mijn hoofd momenteel meer naar.
Een maand of drie geleden zetten jullie een integraal geremixte versie van Daft Punks album Random Acces Memories online. Wat was daar de bedoeling van?
JAAR:(glimlacht) Wat denk jij dat de bedoeling was?
Ik houd het op een uit de hand gelopen grap, maar aan de internetcommentaren te lezen, namen veel mensen het au sérieux.
JAAR: Het zit zo: op een dag luisterden we in de studio naar Get Lucky. Ik begreep niet waarom dat zo’n succes was, wat er precies goed aan was. Tot Dave me uitlegde dat…
HARRINGTON: Simpel: het is Nile Rodgers’ gitaarriff.
JAAR: Dus sleepte ik de mp3 in Ableton, en maakte een loop van de gitaarakkoorden. Toen begon ik het te snappen, maar ik kon het niet laten om die riff te vertragen, en toen begon ik het helemaal leuk te vinden. Bon, na enkele uurtjes lachen en pinten drinken hadden we dus een remix van Get Lucky, met een mp3 die we via iTunes hadden gekocht. (lacht) Het begin van een verslaving, want de dag nadien begon ik uit verveling met een andere track te klooien, zonder te weten dat Dave op hetzelfde moment bij hem thuis hetzelfde aan het doen was. Voor we het wisten hadden we het hele album door onze molen gehaald. Het was puur amusement, een grap, inderdaad. Mensen zijn het blijkbaar van me gewend dat ik een doodserieuze gast ben die doodserieuze muziek maakt, maar zes jaar geleden bracht ik al housetracks uit met titels als Mi Mujer en El Bandido – denk je dat die serieus bedoeld waren of zo?
Even over de titels op Psychic: Sitra bijvoorbeeld is een eiland van Bahrein.
JAAR: Klopt, maar ook een uitdrukking uit de kabbala. ‘Sitra achra’ betekent ‘de andere kant’, waarmee het tegenovergestelde van het heilige bedoeld wordt. Het kwaad, met andere woorden.
Aha, en Metatron is ook al een term uit het Jodendom. Zie ik daar een concept?
JAAR: Een beetje. Mysticisme heeft de plaat wel wat beïnvloed. Dankzij Dave heb ik heel wat goeie, psychedelische muziek leren kennen, en in zekere zin is Psychic een mystieke, psychedelische plaat geworden. (smalend) De titel verklapt het een beetje, nee?
HARRINGTON: Net als rock-‘n-roll is psychedelica meer dan een genre, het is een manier van denken, een manier van iets creëren. Alice Coltrane bijvoorbeeld wordt algemeen beschouwd als een jazzmuzikante, maar hoort absoluut thuis in de psychedelica.
Op het eind van Metatron, de laatste track op het album, zit een maffe sample. Wat is dat precies?
JAAR: Het is een oude televisie.
HARRINGTON: Of preciezer, ik ben het in interactie met mijn televisie. Geen lcd- of plasmascherm, maar zo’n ouderwetse bak met lampen die statische elektriciteit afgeeft wanneer je het glas aanraakt. Héél psychedelisch.
PSYCHIC
Nu uit via Other People / Matador.
DOOR JONAS BOEL
Nicolas Jaar ‘SOMMIGE VRIENDEN ZEGGEN DAT DIT NÓG MINDER MAINSTREAM IS DAN WAT IK SOLO KLAARSPEEL, ANDEREN DOET HET AAN COLDPLAY DENKEN.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
