De een heeft rockgeschiedenis geschreven met de Pixies en is eindelijk van de drugs af. De ander specialiseert zich tegenwoordig in snit en naad en is óók van de drugs af. Kim en Kelley Deal, allebei 46 en al een half leven samen The Breeders, hebben met ‘Mountain Battles’ hun eerste drugsvrije plaat gemaakt. ‘Breien is een perfect substituut voor heroïne.’

De Pixies mogen zich een paar jaar geleden dan tijdelijk herenigd hebben, het blijft een onderwerp waar Kim Deal het liever niet over heeft. De collega die ná ons bij de zusjes Deal aanschuift, wordt na amper vijf minuten en twee Pixiesvragen al huiswaarts gestuurd. En ook de collega vóór ons heeft het heikele onderwerp blijkbaar niet onaangeroerd gelaten.

Kelley Deal: Sta me toe je openingsvraag te raden. (zeurderig) Komt er nu een nieuwe plaat van de Pixies, Kim?

Kim Deal:Fuck you, Kelley. (tegen ons) Oké, ik zal het één keer zeggen: er komt géén nieuwe Pixiesplaat. De enige reden waarom Richard (Thompson, aka Frank Black; nvdr.) maar blijft rondtoeteren dat we wél nog een plaat gaan maken, is omdat hij dan meer van zijn eigen cd’s verkoopt.

Genoteerd! Over naar ‘Mountain Battles’: een behoorlijk poppy plaat, vind ik.

Kelley: Hebben we een popplaat gemaakt? Geweldig!

Kim: Dat was min of meer de bedoeling, toch? Weet je, Title TK moest indertijd een coole plaat zijn, heel erg in your face. Deze keer wilden we wat gevoeliger liedjes maken, dingen die mooi klinken. Heb ik dat net gezegd? Mooi klinken? Ach, wat maakt het uit: we hoeven ons daar niet voor te schamen. We wilden een melodieuze plaat maken, met veel close harmonies en overdubs.

Overdubs? Met Steven Albini achter de knoppen? Ik dacht dat zulks volstrekt verboden was in zijn studio?

Kim: Yep, dat is het ook. We hebben die overdubs min of meer achter zijn rug om gedaan. Meer dan de helft van de plaat is namelijk in andere studio’s opgenomen en daar hebben we dus nog zitten prutsen aan de songs die we bij Steve hadden gedaan. Als hij erachter komt zwaait er wat, vrees ik (lacht). Door in verschillende studio’s op te nemen, is de plaat veel gevarieerder geworden dan wanneer we ze in een en dezelfde studio hadden afgewerkt. Al vinden sommige mensen blijkbaar dat ze te weinig klinkt als één geheel. Fuck them!

De gitaarpartij van ‘It’s The Love’ deed me heel erg aan Dinosaur Jr. denken.

Kim:Cool! Maar iedere gelijkenis met een bestaand nummer berust louter op toeval (lacht).

Kelley: Ongelooflijk dat Dinosaur Jr. weer samen is, hé? Ik heb Jay (Mascis) en Lou (Barlow) nog weten vechten in een of andere backstage. Niet zomaar wat trekken en duwen, hé. Met de blote vuist, echt om elkaar pijn te doen.

Kim: Dat die twee ooit nog op hetzelfde podium zouden staan, had ik eerlijk gezegd nooit gedacht.

Van jou en Frank Black werd dat anders ook niet meer verwacht.

Kelley: Ja, Kim en Frank zijn vroeger óók geregeld op de vuist gegaan. (wordt door haar zus zowat doodgebliksemd) Maar over Dinosaur Jr. gesproken: we hebben ooit een cover van The Freed Pig opgenomen, het nummer waarmee Lou indertijd persoonlijk met Jay afrekende. Weet je wie die cover heeft geproducet? Jay zelf! Ik zweer je: hij had geen idéé waar dat nummer over ging en wij konden aldoor onze slappe lach niet inhouden. Hilarisch!

Over jou zijn er ook een hoop nummers geschreven, Kim. Welke vind je de beste?

Kim:Ik ken alleen CoolAs Kim Deal van The Dandy Warhols. Maar of ik mij daardoor vereerd voel? Ik weet het niet, voor hetzelfde geld wilden ze me gewoon belachelijk maken.

‘I want a girlfriend as cool as Kim Deal’: dat kan toch alleen maar vleiend bedoeld zijn?

Kim: Of een sterk staaltje sarcasme, natuurlijk. Een hoop van mijn songs zijn in ieder geval sarcastisch bedoeld. Iedereen denkt bijvoorbeeld dat Cannonball een ode is aan Markies de Sade, terwijl ik ‘m net te kakken zet in dat nummer. Wat een oen was me dat, zeg! Die kerel lepelde snot uit mensen hun neus. Bah!

Kelley, van jouw hand verschijnt binnenkort het boek ‘Bags That Rock: Knitting On The Road’. Vanwaar die fascinatie voor breien?

Kelley: Een geval van stressbeheersing, denk ik. Ik ben er louter mee begonnen om op tournee iets om handen te hebben als ik weer eens een poging deed om van de drugs af te blijven. Afkicken is niet zo moeilijk, de verleiding weerstaan als je op tournee geconfronteerd wordt met úren vrije tijd is veel moeilijker. Breien is nu mijn substituut voor heroïne. En een heel goed substituut, mag ik wel zeggen. Beter dan morfine!

‘Mountain Battles’ moet zowat jullie eerste drugsvrije plaat zijn.

Kelley: Zeg, nu doe je precies of we de laatste twintig jaar in één langgerekte roes hebben doorgebracht.

Kim: Het scheelt toch niet veel (lacht).

Kelley: Oké, maar we hebben toch nóg nuchter in de studio gezeten? Helemaal in het begin van The Breeders, bijvoorbeeld. Daarna is het een beetje uit de hand gelopen, dat is waar. Er is een tijd geweest dat we meer met drugs en alcohol bezig waren dan met muziek.

Kim: Drugsvrije plaat of niet: het belangrijkste is dat we een goede plaat gemaakt hebben. Vergeet dat vooral niet te schrijven, hé!

Deal!

Door Vincent Byloo