De tv-serie Gomorra slaagt in het schijnbaar onmogelijke: minstens even goed zijn als de film.
Samen met pasta, olijfolie en de fratsen van Berlusconi zijn ze van de belangrijkste exportproducten van Italië: boeken, films en series over de maffia. Sinds La piovra in de jaren tachtig de wereld veroverde, heeft de audiovisuele industrie van het land de georganiseerde misdaad vanuit alle hoeken belicht, van werk over de beruchtste maffiosi uit de geschiedenis tot reeksen over de mannen die jacht op hen hebben gemaakt. De nieuwste telg is de twaalfdelige serie Gomorra, gebaseerd op het gelijknamige boek van Roberto Saviano, dat in 2008 al verfilmd werd door Matteo Garrone. Voor deze reeks werkte Saviano – die nog steeds ondergedoken leeft uit angst voor wraakacties vanuit de maffia – samen met de mensen die eerder Romanzo criminale maakten, een tv-serie die óók al voortvloeide uit een film.
Het klinkt allemaal nogal derivatief en aangezien Garrone’s film zo bejubeld werd, was enige achterdocht tegenover een tv-bewerking gepast. Maar die blijkt al snel onnodig, want Gomorra – de serie, waarin andere delen van Saviano’s boek worden verteld dan in de film, is een van de meest indringende en beste maffiareeksen die Italië al heeft voortgebracht. Het eerste seizoen volgt hoe de ambitieuze Ciro Di Marzio, rechterhand van de Napolitaanse maffiabaas Pietro Savastano, het rijk van zijn baas probeert over te nemen wanneer die in de gevangenis belandt. Een coup die leidt tot een machtsstrijd met Pietro’s zoon Genny, de logische troonpretendent maar een veel minder ‘getalenteerde’ crimineel, en zijn vrouw Imma, die zich in de afwezigheid van haar man van matriarch ontpopt tot genadeloze zakenvrouw.
Veel in Gomorra komt je bekend voor, van het brutale geweld over de snel wisselende coalities tot de familiale spanningen, maar tegelijk slaat de reeks ook nieuwe wegen in. De glamoursfeer die vaak rond de maffia hangt, wordt hier volledig achterwege gelaten, met personages die niet rondlopen in kostuums maar in spuuglelijke joggingpakken en voor wie ieder normaal mens geen enkele sympathie kan voelen – onder jonge maffiosi in Italië is Di Marzio ondertussen wel een idool geworden. Daarnaast kijkt Gomorra ook veel verder dan het misdaadmilieu, met veel aandacht voor de impact op het leven van de gewone burgers in Napels en een indringende kijk op hoe de criminele syndicaten op de mainstreameconomie inwerken – Saviano noemt de maffia niet voor niets ‘het andere gezicht van het kapitalisme’. Het zorgt voor een geschakeerde, rijke en erg meeslepende reeks, die je met nieuwe ogen laat kijken naar Napels, Italië en de georganiseerde misdaad. Geen extra’s.
GOMORRA SEIZOEN 1 (Lumière) ****
STEFAAN WERBROUCK
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
