‘WANSMAKELIJK? WIJ?’

Als u hen nog niet kent, wordt het hoog tijd, want Sleaford Mods is een van de zeer weinige écht interessante en écht anders klinkende groepen die de laatste jaren uit jolly old England zijn gekomen. ‘Het enige wat je de laatste jaren in de UK nog ziet, zijn hipsters. Zo fuckin’ lame allemaal.’

Hun nieuwste plaat, net uit, heet English Tapas, is uitstekend en borduurt voort op de simpele maar winnende formule waarmee het duo jaar na jaar nieuwe fans weet te overtuigen: Andrew Fearn (45) zorgt voor minimale maar onweerstaanbare beats, waar Jason Williamson (46) non-stop zijn gal over uitspuwt.

Williamsons onderwerpen zijn zo ongeveer dezelfde als die waar ook u zich hoogstwaarschijnlijk elke dag druk over maakt: arrogante ceo’s en politieke lullo’s die ongegeneerd komen beweren dat niet zij maar wíj boven onze stand leven, overbetaalde voetballers met belachelijke Leo Sayer-kapsels, ambtenaren die u van het kastje naar de muur sturen en het hele assortiment – wij citeren – cunts, fuckers en assholes dat elke dag opnieuw uw pad kruist.

Williamson blijkt in het echte leven compleet het tegenovergestelde van de opgefokte, schuimbekkende en angry middle-aged man die hij op het podium is: na 45 minuten interview zijn we geen enkele keer voor daft cunt uitgescholden, is er vaak en veel gelachen, zijn er géén vuistslagen uitgewisseld én hebben we de tien essentiële elementen en invloeden besproken die de Sleaford Mods volgens ons tot de Sleaford Mods maken.

Te beginnen met:

1 Oude zakken

Je hebt heel lang op de doorbraak moeten wachten, maar ik denk dat je deze muziek ook niet had kunnen maken als een achttienjarige: alleen iemand die al ontelbare keren met zijn kop tegen de muur is gelopen kan dat.

JASON WILLIAMSON: (knikt) Maar dat betekent niet dat we constant aan onze leeftijd herinnerd moeten worden. (lacht) We hebben nogal vaak af te rekenen met age-istisch gescheld: ‘Old cunts, bol het af!’ Tja, dat ze ons willen pakken op onze leeftijd komt natuurlijk vooral omdat die fuckers niks slechts over onze fantastische muziek kunnen zeggen. Hahaha!

Wat zou er gebeurd zijn als jij op je achttiende het succes had gehad dat jouw stadsgenoot Jake Bugg op jonge leeftijd al heeft?

WILLIAMSON: Dan zou ik geëindigd zijn zoals Jake Bugg: niet goed dus! (lacht luid) I feel sorry for the kid, y’know. Pas op, als ze me toen de kans gegeven hadden, ik zou ze met beide handen gegrepen hebben. Ik wilde de roem, ik wilde het geld. Jarenlang heb ik rondgelopen met gedachten als: ‘Fuck, wat staat die talentloze lul daar nu op dat podium te doen? Ík had daar moeten staan!’ Maar iemand hierboven dacht blijkbaar: ‘Naah, laat hem nog een paar jaar sudderen. Zo rond zijn veertigste is het zijn beurt.’ Achteraf bekeken was dat een enorm geluk.

2 Duo

Je maakt alles samen met Andy Fearn. Wanneer dacht je voor het eerst: ‘Verdomme, dit werkt’?

WILLIAMSON: Meteen toen ik onze eerste demo’s beluisterde. Ik was voordien al vijf jaar op mijn eentje bezig met Sleaford Mods. Klonk min of meer als wat we nu doen, maar dan met samples. Na vier albums op die manier begon het een beetje te vervelen: voor de teksten had ik wel ideeën genoeg, muzikaal begon ik mezelf te herhalen. Ik heb toen even geprobeerd met echte instrumenten te werken: dat was oké, maar ook niet meer dan dat. En toen botste ik op Andrew. That’s when it really kicked off. Andy heeft Sleaford Mods gemáákt. Ik had het oorspronkelijke idee, maar hij is erin geslaagd dat idee in de praktijk om te zetten. Hijís de groep, ik ben alleen maar zijn nederige lakei. (lacht)

3 Guns N’ Roses

Voor Sleaford Mods zat je onder andere in een groep die je zelf ooit omschreef als ‘een poging om The Small Faces te kruisen met Guns N’ Roses’. Guns N’ Roses kwam van de andere toenmalige bandleden, neem ik aan?

WILLIAMSON: Neeneen, dat kwam helemaal van mij. Ik was destijds compleet geobsedeerd door Appetite for Destruction, een ronduit geweldige plaat die me erg beïnvloed heeft: er zat een punkelement in, er zat metal in, er zat allerlei interessants in. Helaas bleek ik niet zo handy on the old guitar. Laten we het erop houden dat ik géén Slash was, en evenmin een Izzy Stradlin. (lacht) Je groeit natuurlijk uit dat soort muziek uit, maar ik ben nog altijd een grote fan van die plaat en die band.

4 Woede & wanhoop

Een essentiële track op English Tapas is BHS, over Philip Green, de man die winkelketen BHS opkocht, 580 miljoen pond naar zichzelf doorsluisde en het bedrijf vervolgens failliet liet gaan, waardoor 11.000 mensen hun job én hun pensioen verloren. Waarna hij op een van zijn luxejachts in de Middellandse Zee in de zon ging liggen dobberen. Kortom: het typevoorbeeld van het extreme cynisme dat in deze Trump-tijden de wereld overgenomen lijkt te hebben.

WILLIAMSON: Exactly! Die gasten lijken allemaal zo op elkaar, hè. Ze zien er misschien verschillend uit, ze komen misschien uit andere landen, ze zitten misschien in andere sectoren, maar in essentie zijn ze allemaal hetzelfde: hebzuchtig, degoutant tuig. BHS gaat over de situatie waarin we met z’n allen verzeild zijn. Hopeloos. Want die klootzakken komen er nog mee weg ook. Net daardoor voelen wij ons allemaal hulpeloos tegenover dat soort aasgieren dat voortdurend boven onze hoofden cirkelt. Die constante, permanente frustratie: daar gaat deze plaat over.

5 Britse humor, Duitsers & Fat Whites

Hoe belangrijk is humor in jullie muziek?

WILLIAMSON: Essentieel. Humor is de peper van het leven, toch? Y’want a laff, don’t ya? Je zou denken dat die humor meer in Engeland zou aanslaan, maar mensen vergeten dat we wel éérst op het continent doorgebroken zijn, meer bepaald in Duitsland en in België – er was een optreden in Gent dat ik niet gauw zal vergeten. Het is alsof iemand anders de UK eerst moest vertellen dat er iets interessants aan het gebeuren was. Zo fuckin’ lame allemaal. Het enige wat je de laatste jaren nog ziet zijn hipsters. Overal hipsters. Niet dat ik iets tegen hipsters heb: als een of andere geezer zo graag met een fucking baard wil rondlopen, moet hij dat vooral doen.

Ik zie niet zoveel groepen die jullie spirit delen. Fat White Family misschien?

WILLIAMSON: De Fat Whites zijn helemaal oké, ja. Maar verder hoor ik tegenwoordig weinig waar ik mij verwant mee voel. Bizar, want Engeland was ooit zo’n geweldig muziekland. Vibrant! Ik had gehoopt dat wij misschien iets in gang hadden kunnen zetten, dat wij de vonk zouden zijn voor een nieuwe muzikale golf van frisse bands, maar, eh…. neen dus.

6 Maggie Thatcher

Je bent van Grantham, de stad van wijlen premier Margaret Thatcher, en Andy staat geregeld met een ‘I still hate Thatcher’-T-shirt op het podium. Hoe kijk je terug op haar erfenis?

WILLIAMSON: Ze heeft alles veranderd: haar beleid heeft hele gemeenschappen kapotgemaakt. Mensen moesten verhuizen omdat ze in hun streek geen enkele leefbare optie meer hadden. Door haar beleid heeft individualisme en hebzucht het hele land overgenomen. Dus neen, ik kan niks aardigs over haar zeggen, ze heeft heel veel kwaad gedaan. Not a very nice woman, really.

7 Iggy Pop

Iggy Pop is een grote Sleaford Mods-fan, hij noemt jullie ‘ontegensprekelijk de grootste rock-‘n-rollgroep ter wereld’.

WILLIAMSON: Fucking Iggy Pop, man! Die mens is levende muziekgeschiedenis, een van de zeldzame mensen die echt iets unieks gecreëerd hebben. Achteraf ben ik via e-mail met hem in contact gekomen, en nu bellen we af en toe. Geen flauw idee hoe hij bij onze muziek is terechtgekomen, of waarom hij ze zo goed vindt: ik denk dat hij gewoon een échte muziekliefhebber is. Ik zou hem graag eens ontmoeten, gewoon om een foto te maken om aan mijn muur te hangen. En o ja: dat hij dat zegt, is natuurlijk ook een leuke opgestoken middelvinger richting onze haters.

8 Punk & soul

Jullie mochten een tijd geleden een week Iggys radioshow op BBC Radio 6 overnemen. Je speelde toen een heel pak nummers die ik niet meteen met jullie associeer: van de fantastische pop van Hot Chocolate over oude soul van Dan Penn tot obscure Amerikaanse punk van The Dicks.

WILLIAMSON: Hot Chocolate is geweldig. Draaien we geregeld in ons tourbusje. En ik ben gepassioneerd door soul. I’m Your Puppet van Dan Penn: absolutely fuckin’ brilliant! En dan heb ik nog zo veel andere favorieten moeten schrappen

Jullie worden qua spirit vaak vergeleken met de Sex Pistols, maar ik zie minstens evenveel overeenkomsten met de Ramones: dat extreme minimalisme, de combinatie van het helemaal menen met humor…

WILLIAMSON: Je bent niet de eerste die me daarop wijst. Ik moet toegeven dat ik me om de een of andere reden nooit echt zwaar in de Ramones verdiept heb. Dat zou ik waarschijnlijk dringend eens moeten doen. Great band, innit?

9 Haten, schelden & vloeken

Op Twitter neem je graag je muzikale conculega’s in de zeik.

WILLIAMSON: Ben ik mee gestopt. Omdat die dingen vaak totaal buiten proportie opgeblazen worden: mensen nemen dat soort ongein véél te serieus. en voor je het weet, wordt het goor en bedreigend.

Jullie wekken zelf ook alleen maar extreme zwart-witreacties op: na jullie doortocht bij Jools Holland regende het op de sociale media commentaren: ‘De BBC onwaardig’, ‘Het slechtste wat ooit bij Jools Holland te zien was’, ‘Waardeloos’…

WILLIAMSON: Geweldig, toch? Het verbaast me altijd hoe moeilijk het voor veel mensen is om uit hun denkwereldje te treden. ‘Disgusting’ was een commentaar. Disgusting? Wij? Maar de dertien-in-een-dozijnbrol die je twee uur voordien op diezelfde tv in The X-Factor door je strot geramd kreeg, vond je wel oké? Dat is dus het resultaat als je jarenlang werkt om organische, creatieve muziek te maken: dat ze het disgusting vinden.

Misschien omdat je in je teksten niet op een ‘fuck’ meer of minder kijkt.

WILLIAMSON: Die woorden komen wanneer ze komen. Je moet dat niet gebruiken in een song als het niet nodig is, maar bastard, fuckin’ of cunt hebben soms gewoon een goeie, lekkere klank. En het zijn woorden die altijd al een vast onderdeel van de normale Engelse spreektaal zijn geweest: de meeste mensen die ik ken gebruiken ze elke dag. Waarom zou ik dat dan niet in songs mogen? Zo lang het maar niet geforceerd klinkt. Ik ga niet bewust scheldwoorden gebruiken om te choqueren, maar ik ga ze er evenmin bewust uithalen om níét te choqueren. En als mensen ons daardoor als onetrickpony’s zien, so be it.Fuck ‘em!(lacht)

10 Don’t be a twat

‘Given half the chance you’d walk around like a twat just like we do’, zing je. Gaat dat over jezelf?

WILLIAMSON: We lachen in Just Like We Do tegelijk om onszelf én om de mensen die jaloers zijn omdat we nu een klein beetje succes hebben. Kijk, wij zijn nu opeens een ‘band’, en dan doe je opeens allerlei rare dingen die echte ‘bands’ nu eenmaal doen, zoals fotoshoots, of een interviewdag waarin je de hele dag over jezelf praat. Daar zit een behoorlijk lachwekkende kant aan, en het gevaar dat je jezelf als de eerste de beste twat veel te serieus gaat nemen. En dat maakt je dan weer een doelwit voor mensen die zelf ook wel graag een stuk van de taart willen. Maar hey: als die criticasters de kans zouden krijgen, zouden ze natuurlijk exact hetzelfde doen als wij en zich ook als een twat gedragen.

Je bent nu bijna aan het eind van de allereerste interviewdag met de pers uit je carrière. Hoe viel dat mee?

WILLIAMSON: Ik heb jaren in allerhande rotjobs vastgezeten, álles is beter dan in een of andere kutfabriek werken, en hier in een café over muziek zitten praten, is dat zéker. Ik ben allang blij dat er mensen bestaan die over mijn muziek wíllen komen praten.

ENGLISH TAPAS

Nu uit bij Rough Trade. Sleaford Mods / De Konkurrent. Sleaford Mods speelt op dinsdag 16/5 op Les Nuits Botanique. Alle info: botanique.be

door Geert Op de Beeck

‘Je moet ze niet gebruiken als het niet nodig is, maar woorden als bastard, fuckin’ of cunt hebben soms gewoon een goeie, lekkere klank.’