Welke ontdekkingen heeft de festivalzomer in petto? Wie pakt moeiteloos publiek en kritiek in? Focus liet zijn oog over de verzamelde affiches glijdenen waagt zich op de wijze van Madame Soleil aan enkele voorspellingen.Vijf niet te missen revelaties voor deze zomer!

CHRISTIAN PROMMER’S DRUM LESSON 10 days l 19/7

De affiche van 10 Days – het dansfestijn in de Vooruit tijdens de Gentse Feesten – oogt bijzonder smakelijk dit jaar. Behalve een rits internationale en lokale deejays ook veel liveacts, waarbij Christian Prommer’s Drum Lesson de hoogste verwachtingen sorteert. Prommer bracht dit jaar Drum Lesson Vol. 1 uit, een album vol jazzbewerkingen van technoklassiekers – beeld u Duke Ellington in die zich een weg zweet doorheen Plastic Dreams van Jaydee en Higher State Of Consciousness van Josh Wink. Verder krijgen ook Kraftwerk, Derrick May, Daft Punk en Masters At Work ervan langs met de drumborstel. St. Germain bewees eerder al dat jazz op een podium perfect verzoenbaar is met house- en technobeats, verwacht dus geen duffe muziekles maar wel muzikaal verantwoord dansvertier. In de liveversie van Drum Lesson eist pianovirtuoos Roberto Di Gioia de hoofdrol op, bijgestaan door een drummer, percussionist, contrabas en Prommer zelve op laptop duties. Jazzpuristen – u herkent ze aan hun zwarte rolkraag, mouwlappen en designbril – beperken zich best tot het Gent Jazz festival, want hoewel het bronmateriaal soms onherkenbaar aan spaanders wordt gejived, staan Prommer en zijn hepcats garant voor opzwepende roffels gedirigeerd met snoeiharde breaks en electronica. Zie ook: Principles Of Geometry, The Juan Maclean, Konono N°1.

YEASAYER pukkelpop l 16/8

Smijt op de festivalweides van Werchter en Pukkelpop een steen en de kans is groot dat die terechtkomt op de schedel van een in Brooklyn, New York, residerende muzikant. Yeasayer krijgt minder airplay dan geestesgenoten als MGMT en wordt minder gehypet dan buurtgenoten Vampire Weekend, maar zou in Kiewit wel eens uit de bus kunnen komen als overwinnaar van de clash der Brooklynites. Wie aanwezig was op hun uitverkochte passage in de AB Club enkele maanden geleden, weet dat dit geen ijdele prognose is: met zijn hypnotiserende spel en meerstemmige harmonieën bracht de groep er zichzelf en het publiek in extase. De weelderige, exotische arran-gementen van hun debuut All Hour Cymbals blijven in de podiumbezetting moeiteloos overeind – het ene moment folky en psychedelisch, dan weer dansbaar en pompeus. De band is een bont allegaartje: de blonde Freddie Mercurysnor en het visnetonderlijfje van bassist Ira Wolf Tuton staan in schril contrast met de indiaanse looks van gitarist Anand Wilder, drummer Luke Fassano gaat als een benevelde Tarzan zijn vellen te lijf en zanger Chris Keaning is een energieke frontman die zijn profetische teksten als een volleerd sjamaan met rollende ogen boven zijn synthesizer uit zingt. Een reporter van The Guardian schreef na een optreden in Londen: ‘ It’s a long road to cosmic-rock enlightenment, but these guys would be pretty good company along the way.’ Zie ook: A Mountain Of One, Tunng, Black Mountain.

SHARON JONES & THE DAP-KINGS cactusfestival l 11/7

Dankzij Amy Winehouse, Duffy, Jamie Lidell en Adele staat vintage soul weer volop in de kijker. Bezielde, doorleefde stemmen in de rug gedekt door swingende blazers en een strakke ritmesectie, de hoogdagen van Stax en Motown lijken helemaal terug. Met Sharon Jones is de oermoeder van voornoemde revivalists in volle glorie te bewonderen op het Brugse Cactusfestival. De 52-jarige Jones uit Georgia is een laatbloeier – tot eind jaren negentig combineerde ze jobs als bewakingsagent en correctional officer met een bijbaan als achtergrondzangeres. Geen katje om zonder handschoenen aan te pakken dus, maar ook een wandelende tempel gewijd aan onversneden soul power met een klok van een stem. In 2002 kwam de doorbraak er dan toch met Dap Dippin’ With Sharon Jones & The Dap-Kings, een schijf ouderwetse R&B en soul die de vergelijking met James Brown, Otis Redding en Ike & Tina Turner vlot doorstaat. De begeleidingsgroep van Jones bestaat uit een keurkorps muzikanten uit de soul- en funkscene van New York – toen producer Mark Ronson naar een authentiek geluid zocht voor de opnames van Winehouses Back To Black schakelde hij de achtkoppige bezetting van The Dap-Kings in. De band mocht achteraf ook opdraven op Ronsons eigen album Version en tijdens de Amerikaanse tournee van La Winehouse. Uitkijken is het vooral naar hun swingende covers van onder meer This Land Is Your Land (Woody Guthrie), Uptight (Everything’s Alright) (Stevie Wonder) en What Have You Done For Me Lately? (Janet Jackson). Zie ook: The Heavy, Mark Ronson, Gnarls Barkley.

THE BLACK BOX REVELATION rock werchter l 4/7

Wie van onze rockende landgenoten straks de meeste festivalgangers in hogere sferen zal brengen, is moeilijk te voorspellen. De bende van Barman zal ongetwijfeld een spectaculaire apotheose breien aan een bewogen jaar, en ook Soulwax, Tim Vanhamel en Gabriel Rios hebben zich al stevig kunnen opwarmen. Toch zetten we onze zilverlingen in op de jeugdige garagerockers van The Black Box Revelation – de gebetenheid waarmee deze jonge wolven zich on the road stortten na de release van hun debuut Set Your Head On Fire doet vermoeden dat Jan Paternoster en Dries Van Dijck dag twee van Werchter op ongemeen venijnige wijze in gang zullen trappen. Het duo trok in het zog van dEUS Europa rond en bevindt zich momenteel in de VS voor een clubtournee langs New York, San Francisco en Hollywood. De zenuwen bedwingen zou dus geen probleem meer mogen zijn, en als de gitaarversterker van Paternoster standhoudt, staat BBR niets in de weg om zich tot de vaderlandse festivalrevelatie te kronen.

LATE OF THE PIER pukkelpop l 16/8

Het debuutalbum van deze vier jonkies uit het Britse metalmekka Donington zal pas de winkelrekken bereiken rond de tijd dat ze stelling nemen op een van de Pukkelpoppodia, maar toch onderstrepen we Late Of The Pier als potentiële festivalverrassing. Deejay en producer Erol Alkan is in elk geval formeel: ‘De meest opwindende band van de planeet.’ Late of the Pier kreeg ook al lof toegezwaaid van onze inheemse raverockers – op de MySpacepagina van Soulwax staat de groep tussen andere ’top friends’ als LCD Soundsys-tem en Justice. Hun collectie singles, met The Bears AreComing op kop, verraden invloeden van Gary Numan en Aphex Twin, aangevuld met een flinke scheut rave-o-nomics. In hun relatief korte bestaan heeft het kwartet al een opvallende livereputatie opgebouwd – het podium wordt volgestouwd met allerhande futuristische rekwisieten en slaapkamerattributen, en schrik niet als zanger Samuel Eastgate verbouwereerde toeschouwers opvordert als percussie-instrument.Ook de dames zijn gewaarschuwd: in de hippe Britse glossy Dazed sprak een van de groepsleden het voornemen uit om ‘de exacte frequentie uit te vissen van de clitoris en die te verstoppen in hun liveshow. Wordt de chaos in goede banen geleid, dan is LOTP een kinetisch ogend alternatief voor de sta-tische podiumacts van dansgeweld als Boys Noize en consorten. Zie ook: Hot Chip, Soulwax, Foals.

Door Jonas Boel