Sinds de dood van haar man doolt Sandra, die in Parijs als tolk werkt en voor haar dochtertje en dementerende vader zorgt, op routine door het leven. Daar komt verandering in wanneer ze een oude vriend tegen het smachtende maar al jaren onaangeraakte lijf loopt en het vuur tussen hen oplaait. Alleen: hij is getrouwd en diep vanbinnen weet ze beter. Die synopsis klinkt behoorlijk soapy, mais pas de souci: Mia Hansen-Løve, de Franse regisseuse van L’avenir (2016) en Bergman Island (2021), houdt het simpel en subtiel, en laveert listig langs de meloclichés heen. Het is een bitterzoete kroniek over de luimen van de liefde, het soort mature, geenszins pronkerige maar toch discreet complexe cinema over ‘les choses de la vie’, zoals in de film met die titel uit 1967 met de rijpe Romy Schneider. Maar wie minstens even goed is en dezelfde melange van tristesse en joie de vivre uitstraalt, is Léa Seydoux. Die zet misschien wel de beste vertolking uit haar carrière neer als Sandra, een vrouw die gewoon verder wil maar niet goed weet hoe, als alleenstaande moeder van een openbloeiende dochter én als alleenstaande dochter van een aftakelende pa. Een film over een vrouw, haar kind en de afwezige mannen in haar leven. Zonder franjes. Maar met metier, intelligentie en gevoel.
Mia Hansen-Løve met Léa Seydoux, Melvil Poupaud, Pascal Greggory
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
