Het vervolg op De bikerboys is ‘Camionetteman’. Umesh Vangaver – Haldis voor de vrienden – rijdt rond in een bestelwagen. Of nee, hij rijdt niet eens rond, hij parkeert zijn VW-busje op de pechstrook van zijn eigen leven en wil van daaruit grensverleggende televisie maken. Je hoopt dat een mens weet wat zijn plannen zijn voor hij op televisie komt, maar niet zo bij Umesh, hij wil samen met u en ik ontdekken waar zijn hart ligt, welk genre hem op het bijzondere lijf geschreven staat en daarvoor neemt hij spijtig genoeg een paar weken de tijd. Dat is lang. Want hoe koddig, knullig, stuntelig, naïef Umesh ook is, al die koddige knulligheid begint snel te vervelen. Umesh Pop-Up Teevee is even voorspelbaar als het moppenboek van een zevenjarige. ‘Ken je de mop van Jantje op de wc?’ ‘Ik ook niet, de deur was dicht.’ Dat niveau.
Tom Waes pikte Umesh op in een gepantserde truck – ik vermoed omdat de kijker moet geloven dat Waes altijd in zo’n wagen rijdt, als uitdrukking van het eigen geslacht. Omdat Umesh te korte beentjes had om in zo’n monster op wielen te spartelen, tilde Waes hem op en plantte hem op de passagierszetel. Waes was daar om aan Umesh’ angsten te kriebelen. Dat bleek eenvoudig, want Umesh bekende met de hierboven beschreven knulligheid dat hij voor zowat alles bang is en dat de boven- en ondergrens van zijn eigen pijn samenvallen. Dat klonk allemaal best sympathiek, maar ook een beetje te voorbereid en vooraf uitgeschreven.
Waes droeg Umesh op met een sliert worsten rond de nek zo hard hij kon naar een fluitje te lopen dat aan een boomstam hing. Ondertussen zou hij twee wilde honden achter hem aan sturen. Of Umesh blies op het fluitje, of de honden beten in zijn fluitje. Zoiets. Ik bespaar u de clou van dit verhaal, want die is te flauw om na te vertellen. Het was iets met schoothondjes en een luidspreker waaruit woest hondengeblaf klonk en Umesh die Waes zwetend om de hals vloog. Later zou Waes hem ook nog uit een vliegtuig duwen, waarop we met z’n allen konden meegenieten van de soundtrack van de angstige Umesh: o nee, o nee, holy shit, oh my god, man, man, man (x5). Mocht het werkelijk niets worden met zijn tv-carrière, dan komt hij nog altijd in aanmerking voor het inspreken van de geluiden bij Bumba. O ja, dat heeft hij bij De bikerboys al eens gedaan.
Maar eerst probeerde hij het verder voor de schermen. Met een leren jas die bij Jambers tot op de heupen valt en bij Umesh tot op de knieën – ja, de humor was soms echt subtiel – presenteerde hij zichzelf op de Grote Markt van Antwerpen als undercoverjournalist op zoek naar drugs. Hij vroeg het aan een paar dames op leeftijd, die hem doorverwezen naar de McDonald’s en deelde in de apotheek verderop mee dat Dikke Lou hem gestuurd had om cocaïne op te halen. Dikke Lou, nee, dat zei de vrouw achter de toonbank niets. En trouwens, voegde ze er even later aan toe, cocaïne verkochten ze niet zo maar. Toegegeven, die vijf minuten waren best onderhoudend. Maar met vijf minuten minder middelmatige televisie maak je geen programma. Vreemd dat niemand dat op voorhand heeft ingeschat en ter bescherming van de kijker, maar vooral van Umesh, de stekker eruit getrokken heeft. Dat ware voor iedereen beter geweest.
* , één, 20.35, 26/4
DOOR TINE HENS
UMESH POP-UP TEEVEE IS EVEN VOORSPELBAAR ALS HET MOPPENBOEK VAN EEN ZEVENJARIGE.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
