Ty Segall

Als een gitaarduivel uit een doosje, zo kondigde Ty Segall vorige week de instantrelease van zijn nieuwe album aan. Nog verrassender is de intro, Learning, die met zijn mechanische drumbeat en Jeff Bezos achternasuizende synths wel op de motoren van Daft Punk lijkt te draaien. Nu bewees good ol’ Ty op First Taste (2019) al dat hij ook zónder zijn elektrische snaarmachine kan scheuren, maar na dertien jaar lang het vaandel van Laatste Geloofwaardige Rockgod Op Aarde gedragen te hebben, valt ze toch op, de gretigheid waarmee hij tegenwoordig synths en drumcomputers inlijft. Erased en Harmonizer mogen naast de stevigste krautmomenten van Soulwax, Ride is bevlekt met een portie Suicide. Maar de hamer van Thor bovenhalen, dat kan Segall ook nog als de besten. Met Whisper en Pictures geeft hij Jack White (andermaal) het nakijken.