Triangle of Sadness ***

Zoals The Square die minutenlange scène bevatte waarin een performancekunstenaar zo overtuigend de aap uithing dat je uit gêne wegkeek, zo trakteert Ruben Östlund je dit keer op een kotsscène waarin de rijken der aarde hun oesters opbraken met evenveel overgave als Monsieur Creosote uit Monty Pythons TheMeaning of Life. Voor dat spervuur aan lichaamssappen krijg je te zien hoe een koppel fotomodellen aan boord van een luxejacht belandt, in het restaurant de genderpatronen aftast en de ondraaglijke leegte van hun bestaan op Instagram viert. Erna hoe het gezelschap op een onbewoond eiland strandt, waar de sociale hiërarchie volledig op zijn kop wordt gezet. Het is sitcom, survivaldrama en politieke satire tegelijk, met uitgesponnen dialogen waarin Östlund zowel de tijdgeest, de modewereld, het laatkapitalisme als het socialisme bespot, en met kleurrijke karikaturen – zoals Woody Harrelson als de cruisekapitein die zich laat leiden door alcohol en Karl Marx. In die volgorde. Amusant is het absoluut, en de 160 minuten van deze klassenkomedie, die net als The Square met de Gouden Palm werd bekroond, dobberen voorbij zonder de minste oprisping. Alleen mist Östlund de subtiliteit en het lef van eerder werk als Play en Turist, terwijl hij als stilist en sater wel altijd een kajuit lager zal liggen dan Luis Buñuel, ook al heeft hij twee Gouden Palmen op het schap staan. En toch: een driesterrencruise die je niet snel zult vergeten.