Vanhamel, gehavend – We dachten niet dat het mogelijk was, maar een gehavende Tim Vanhamel maakt nóg betere muziek. Dank u, Hannelore Knuts!

Welcome To The Blue House – LoudTongues / PIAS rock

Wie stellig gelooft dat muzikanten na een amoureuze dip als vanzelf in een creatieve hausse belanden, heeft er een extra argument bijgekregen: Welcome To The Blue House, de eerste en adembenemend knappe soloplaat van Tim Vanhamel. Daarop overloopt de Millionairezanger het lastige verwerkingsproces dat volgde op zijn Eerste Grote Relatiebreuk aan de hand van twaalf weerspannige popsongs.

Welcome To The Blue House is zonder meer de beste Belgische plaat in héél lange tijd. Omdat ze zich muzikaal tot een eindig aantal genres durft te beperken en resoluut kiest voor één homogeen geluid, zonder als een stijloefening van een vakidioot aan te doen. En omdat ze tekstueel sierlijk balanceert op de dunne lijn tussen taboeloze introspectie en confessionele ontboezeming, zonder ook maar een moment in emotioneel exhibitionisme te vervallen.

Opener Until I Find You wordt door de betere radiozender al maandenlang driemaal daags als een speer in uw van medelijden bloedende hart geplant en hoeft geen introductie meer. Het aansluitende, door kristalheldere gitaren aangedreven Living The Way You Should wensen we overigens ook een spoedig singleschap toe. Net als It’s Not The Drug, een bedrieglijk vrolijke meefluiter die met Love In A Trashcan van The Raveonettes in bed heeft gelegen en waarvan de blijmoedige surfriedel heerlijk haaks staat op de onheilspellende tekst. ‘Watch out cause you’re gonna fall / Gonna crash hard like a wrecking ball’, waarschuwt Vanhamel, terwijl achter hem The Jesus And Mary Chain het op een jammen zet met Black Rebel Motorcycle Club. Al helemaal onrustbarend is Red River, een murder ballad à la Flaming Lips, maar dan wel één waar Wayne Coyne zélf een nier zou voor afstaan.

Which Of Us opent de tweede helft van de plaat. Vanhamel is voor onbepaalde duur ingecheckt in Heartbreak Hotel en dat zullen we geweten hebben: ‘I’m sure about nothing but loneliness and darkness’, klinkt het overstuur én overstuurd. Volgen nog het geile, aan Air herinnerende Take Me Home, het tegen The Smiths aanleunende Like A Fire en A Return To Love, dat niet had misstaan op Plastic Ono Band van John Lennon. Alleen afsluiter Garden Of Weeds is te veel sfeer en te weinig song om meer dan een epiloog te zijn, maar een kniesoor die daarom maalt. Tim Vanhamel heeft een weergaloos break-upalbum gemaakt, vol prachtige strijkarrangementen en dito melodieën. 59 minuten pure ontroering.

DownloadtipS

* Until I Find You

* It’s Not The Drug

* Like A Fire

Vincent Byloo