There Is No Evil

Heshmat gaat pizza eten met zijn gezin, helpt zijn moeder met schoonmaken, staat in de file in Teheran en lijkt een huisvader zoals er in Iran miljoenen zijn. Tot hij ’s nachts naar zijn werk trekt en daar de machine bedient die de luiken doet wegschuiven onder de voeten van terdoodveroordeelde gevangenen. Het is het meest memorabele deel van dit vierluik waarin Mohammad Rasoulof toont welke impact de doodstraf heeft op de Iraanse maatschappij en hoeveel slachtoffers die maakt, dode en andere. Een soldaat die verkrampt uit gewetensnood, een plattelandsdokter met een duister verleden, een jonge militair die op verloven staat: ze passeren allemaal de revue, waarbij Rasoulof – die clandestien diende te draaien – niet zozeer zijn personages, maar vooral het systeem ondervraagt dat van gewone burgers moordenaars maakt. Niet alle verhalen over integriteit en moed snijden even diep en het moralisme hangt er soms als een strop omheen, maar de acteurs zijn prima, de timbres gevarieerd, de situaties complex en de ingehouden woede suddert onder elk naturalistisch, maar precies geschoten shot. Een wrang en urgent vierluik dat zich niet snel laat dichtklappen en twee jaar geleden in Berlijn werd bekroond met de Gouden Beer.