WHITE POWER. EEN CONCERT-DVD VAN DE WHITE STRIPES TOONT MEG EN JACK WHITE ZOALS ZE ZIJN: RUW EN ONWEERSTAANBAAR.

UNDER BLACKPOOL LIGHTS

(XL RECORDINGS)

The White Stripes ****

De grove korrel van deze concertfilm, gedraaid in de Engelse badplaats Blackpool, past bij het ruwe geluid van The White Stripes. Doordat het is vastgelegd met Super-8-camera’s, oogt het low budget, maar niet zo storend als bij de net verschenen dvd Live In New York van The Kids; daarin hotsen de beelden zo op en neer dat je er zeeziek van wordt. Neen, Under Blackpool Lights is op zijn manier stijlvol. De verpakking mag er ook zijn. De dvd bevat dan wel geen extra’s – typisch voor de no-nonsensepolitiek van de Stripes – de achtergrondinfo bij de songs in het boekje is uitzonderlijk gedetailleerd.

Terwijl de cool van Meg White waanzinnig sexy is, doet de présence van Jack denken aan wijlen Jim Morrison. Als een bezetene brengt hij Take A Whiff On Me van Leadbelly bijna a capella. Het lijkt allemaal spontaan en chaotisch. Vergis je echter niet, dit duo weet verdomd goed wat het doet. De ritmes van Meg zijn oersimpel, maar júíst. Ze moet, samen met Charlie Watts van The Rolling Stones, de efficiëntste drummer ter wereld zijn. Nauwgezet volgt ze de grillen van haar compagnon – het valt op hoe dicht ze letterlijk en figuurlijk bij elkaar staan. Met Jack als een gitaarheld à la Neil Young is de sound nooit zo dun en doorzichtig als bij de Yeah Yeah Yeahs.

Wat The White Stripes onderscheidt van de concurrentie is dat ze hun geschiedenis grondig kennen. Op een gegeven moment slingert Jack de zaal in: ‘George Harrison vertelde dat The Beatles altijd naar Blackpool kwamen om naar de lichten te kijken. This is Blackpool, right? Yeah, right place, wrong time… That’s how I feel all the time.‘ De nostalgicus zet zijn tanden in vettige versies van Death Letter (Son House) en Outlaw Blues (Bob Dylan). Wat de Stripes ook coveren, het draagt ontegensprekelijk hun karakteristieke stempel. Prachtig hoe een doorvoeld Jolene (Dolly Parton) unisono wordt gezongen en hoe het publiek wild staat te springen op iets als De Ballit Of De Boll Weevil, dat z’n wortels vindt in een oude Leadbelly-song. Tussendoor rakelt de groep ook aardig wat nummers uit hun beginperiode op, zoals het subtiele Do en eerste single Let’s Shake Hands. De gebalde songs gaan snel in elkaar over. De set heeft zo’n vaart dat je niet anders kan dan overdonderd worden. Peter Van Dyck

Peter Van Dyck