DE KLANK VAN VERVELING.’FIRST IMPRESSIONS OF EARTH’ MOEST DE PLAAT VAN DE WEDEROPSTANDING WORDEN, MAAR THE STROKES HALEN ZICHZELF ONDERUIT.

FIRST IMPRESSIONS OF EARTH

RCA

The Strokes **

‘De Redders Van De Rock-‘n-Roll’: die eretitel kregen The Strokes vijf jaar geleden opgespeld. Met hun debuutplaat Is This It schudden ze de rock na een lange winterslaap weer wakker. En ze hadden meer te bieden dan een plaat alleen. Tonnen attitude, bijvoorbeeld, maar ook smoelen met een hoog posterboy-gehalte en namen die zó van de aftiteling van Reservoir Dogs overgeschreven leken – Julian Casablancas, Fab Moretti, Nick Valensi, Albert Hammond Jr. en Nikolai Fraiture.

In Engeland werden The Strokes ingehaald als goden, en een paar maand na de release van Is This It werden ze al tot headliner van het prestigieuze Reading-festival gebombardeerd. Maar ook in de Verenigde Staten kregen ze tonnen superlatieven over zich heen – met Is This It zetten ze hun thuisstad New York weer op de kaart van de rock-‘n-roll, en dat was geleden van Lou Reed, Ramones en Talking Heads.

Maar een eretitel als ‘Redders Van De Rock-‘n-Roll’, daar doe je natuurlijk niemand een plezier mee. Het tweede album van The Strokes, Room On Fire, was geen tegenvaller, maar werd door de pers wel afgerekend op Is This It En hoewel de plaat zeker niet minder was in kwaliteit, kon ze natuurlijk onmogelijk dezelfde impact hebben. Het ziet ernaar uit dat elke nieuwe plaat van The Strokes naast hun onovertrefbare debuut gezet zal worden – daar zitten ze mee, maar gelukkig ligt het niet in hun aard om daarmee in te zitten.

First Impressions of Earth is het derde album van The Strokes, en helaas duurt het bijna even lang als de eerste twee tezamen. Wat de eerste indrukken betreft kunnen we kort zijn: meer van hetzelfde, oftewel strakke, bijna statische grootstadsrock, kolderiek absurde teksten waar vaak geen touw aan vast te knopen valt, nonchalant gezongen door Julian Casablancas, die van het begrip verveling een klank heeft gemaakt.

You Only Live Once, de aanstekelijke opener van het album, slaat een brug naar Television, samen met Lou Reed, Ramones en Talking Heads een ijkpunt van de New York-scene. De driftige single Juicebox nijgt halverwege naar Franz Ferdinand, net als Heart in a Cage, dat helemaal door Alex Kapranos & Co geschreven had kunnen zijn. Maar waar de Franzen op vrolijkheid mikken, kiezen The Strokes, Casablancas op kop, voor de depressie. Razorblade had de ideale Eurosong-inzending kunnen zijn (het refrein is gekopieerd van Barry Manilows onweerstaanbare Mandy), maar dan had de groep wel uppers moeten nemen in de plaats van downers.

On the other Side, met het gitaarloopje van Precious (Depeche Mode), laat je even in de waan dat de Lower East Side in Trinidad-Tobago ligt, en Vision of Division is een schamele poging tot Foo Fighters, maar helaas is de ellendige gitaarsolo er teveel aan. In het intieme Ask Me Anything, de Eleanor Rigby van deze First Impression of Earth, herhaalt Casablancas zo’n 167 keer ‘I’ve got nothing to say‘. Er zal wel een Diepere Boodschap achter zitten, maar ons werkt het vooral op de zenuwen.

Electricityscape zet de zaken even recht met een triomfantelijke gitaarlijn, net als Fear of Sleep en Ize of the World, maar de goede momenten zijn te zeldzaam. De zeurende, neuzelende stem van Casablancas werkt vaak op de zenuwen, en als hij in 15 Minutes een beschamende poging doet om Shane MacGowan naar de kroon te steken als zattemansluller, hebben we het helemaal gehad.

Je hebt met First Impressions Of Earth het idee dat The Strokes een beetje meer willen zijn dan alleen maar The Strokes. Niet meer doen, jongens.

Eddy Hendrix