THE SEEDS ***

The Seeds

garagerock

Ace Records

WAT?

Ook schoon genoeg van de afgeborstelde pretpunk, bloedeloze emorock en voorspelbare prefabpop die tegenwoordig voor ‘rockmuziek’ doorgaan? Van de karakterloze karikaturen die groepen als de Chili Peppers geworden zijn? Van de eeuwige herhalingsoefeningen van pakweg Foo Fighters, wier laatste alwéér niet de rauwe garageplaat bleek die u was voorgespiegeld?

Probeer eens The Seeds! Akkoord, ze dateren van de sixties en helemaal in sync met de 21e eeuw zouden we hun muziek niet noemen, maar hey, dat zijn de moppen van Ben Crabbé ook niet, en daar zaagt toch óók niemand over? The Seeds, jongens en meisjes, waren een vief en virulent viertal – hier met die alliteratie-award! – en ze bespeelden hun instrumenten zoals Lex Steele zijn tegenspeelsters in Semen Shooters 2: jachtig, hondsbrutaal en met een uithoudingsvermogen waar de meesten onder ons alleen maar van kunnen dromen. Heerlijke pissed off-‘n-roll is het, van vier humeurige jongens uit LA. Hun songs spreken zelden met twee woorden, vragen ook nooit of ze alstublieft, pretty pretty please binnen mogen, maar komen gewoon met de hele voorgevel tegelijk in huis vallen. Ze hebben dan ook een gitarist die er flink de beuk in zet, een immer ophitsend orgeltje – dat van keyboardspeler Daryl Hooper, geluidsarchitect van de groep – en een zanger die kan huilen, tieren en croonen in een en hetzelfde nummer.

GEPREZEN OF VERGUISD?

Een reclamecampagne bracht de plaat in 1966 aan de man met als slogan: ‘The Seeds will grow on you!’ Visionair, want singles Pushing Too Hard en Can’t Seem to Make You Mine werden misschien wel bescheiden hits, maar de renommee van The Seeds groeide nog met de jaren.

EN VANDAAG?

In 1972 kreeg Pushing Too Hard al een plaatsje op Nuggets, dé verzamelaar van all things garagerock uit de sixties. En bij een reissue van The Seeds in 2001 had Uncut het over ‘een in zijn eenvoud briljante, onbesuisde golf van in fuzz gedrenkte gitaren, bruisende orgelriffs en rauwe, strotverscheurende zang’. De nieuwe heruitgave, een monomix met tien nooit eerder uitgebrachte bonustracks, kunnen we een pak bondiger samen vatten: idem dito.

CUI BONO?

Samen met groepen als The Standells, The Sonics en natuurlijk The Stooges zijn The Seeds de geestelijke vaders van de punk. En dus ook van de postpunk en alles daartussenin.

VINCENT BYLOO