De revolutie gaat verder – na de onderbreking en op een drafje – in deel drie punt één van The Hunger Games, de franchise die doet hongeren naar meer.
‘Alle media bestaan om ons leven te vullen met oppervlakkige inzichten en arbitraire waarden’, wist cultuurfilosoof Marshall McLuhan al, en als er één franchise is die zich daarvan verduiveld goed bewust lijkt, als een spotvogel die in de spiegel kijkt, dan is het The Hunger Games wel.
De dystopische scifi-avonturen naar de romans van Suzanne Collins zijn namelijk zowel datgene wat ze bekritiseren als een kritiek op datgene wat ze zijn. Met name: door de cultuurindustrie gefabriceerde spektakelstukken waarmee de massa zich dusdanig kapot amuseert dat diezelfde massa pardoes vergeet tegen de repressieve cultuurindustrie te rebelleren.
Het is dat dualisme en zelfbewustzijn dat The Hunger Games zo fascinerend maakt, en ook al is de franchise met Mockingjay aan haar derde episode toe en volgt er een vierde (aangezien Collins’ slotstuk van de trilogie tot twee langspelers werd gepimpt): de mix van mediasatire, escapisme, prefabfeminisme en popcornpolitiek blijft prikkelen. Of toch grotendeels.
Nu de spelen voorbij zijn, het brood schaars en het cashen volop aan de gang is, mag rebelse volksheldin Katniss Everdeen (Jennifer Lawrence) proberen het decadente regime van president Snow (Donald Sutherland) ten val te brengen, en ’this time’ – om Gil Scott-Heron te parafraseren – ’the revolution will be televised’.
Katniss heeft, naast medestanders in het ondergrondse verzet, geleid door president Coin (Julianne Moore), immers een spindoctor (wijlen Philip Seymour Hoffman) in dienst om agitprop te fabriceren die het gepeupel moet opjutten. En als dat niet lukt, dan is er altijd nog de liveverslaggeving van de gruwel van het Snowregime, dat er niet voor terugdeinst ziekenhuizen op te blazen en genocides aan te richten. Dát, en wat fletse romantiek met hartendiefjes Peeta (Josh Hutcherson) en Gale (Liam Hemsworth) natuurlijk.
Francis Lawrence, die ook al deel twee, Catching Fire, inblikte, mist de flair van zijn voorganger Gary Ross, het scenario voelt bij vlagen hol en gerekt aan en sommige special effects zouden in het Capitool worden weggelachen, al dan niet met Caesar Flickerman (Stanley Tucci) als presentator. Voeg daar nog het déjà-vu-effect aan toe – de formule is bekend, de manco’s en kwaliteiten evenzeer – en je krijgt McCinema waar beduidend minder voedingswaarde in zit dan in het eerste deel.
Maar hoe gretig de spindokters van producent Lionsgate hun ogen ook op de massa en hun banksaldo gefixeerd houden: J-Law, in sexy latexpakje met spotvogelmotief, blijft gezwind langs alle hinderlagen dartelen, realistische faux-vérité-actie en barokke fantasy gaan ook nu hand in hand (met energiek camerawerk van Hollywood-Vlaming Jo Willems) en de topcast biedt genoeg kwaliteit om de meeste andere Tinseltownmerken te enteren.
Bovendien mochten de productiedesigners in Panem en omstreken weer eens heerlijk loos gaan. En het feit blijft dat een cynisch commerciële blockbuster die sympathiseert met een opstand van de werkende klasse die beseft dat de reactionaire en populistische powers that be nooit geweldloos kunnen gecounterd worden – wat een geluk dat District 13 niet in Brussel ligt! – iets vals, opportunistisch, hoopvols, opzwepends en dus heerlijk ambigu heeft.
Zou Katniss een Antwerpse dokwerkster zijn? Of nog erger: een socialiste? U ontdekt het in Mockingjay – Part 2, volgend jaar in een bioscoop bij u in de buurt! Denken, durven, doen!
THE HUNGER GAMES: MOCKINGJAY – PART 1 **
Francis Lawrence met Jennifer Lawrence, Woody Harrelson, Elizabeth Banks
DAVE MESTDACH
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
