READER’S DIGEST: DE HOLOCAUST – Kate Winslet wint eindelijk een Oscar, maar dan wel voor een oppervlakkig post-Holocaustdrama van de meest gekunstelde soort.

Stephen Daldry met Kate Winslet, Ralph Fiennes, David Kross, Bruno Ganz’Als ik in een Holocaustdrama meespeel, win ik zeker een Oscar’, zo grapte Kate Winslet twee jaar geleden nog tegen Ricky Gervais in diens satirische BBC-reeks Extra’s. En warempel: met haar rol in The Reader – een literaire reflectie op de Duitse schuldvraag – is het na vijf onverzilverde nominaties effectief zover.

Nochtans heeft Winslet heel wat authentiekere rollen neergezet – zoals recent nog in Revolutionary Road – dan die van Hanna Schmitz in The Reader, waarin ze onder het commando van façadefilmer Stephen Daldry ( Billy Elliot, The Hours) haar beste Teutoonse accent en diepste rimpels bovenhaalt.

Het verhaal – naar de roman van de Zwitser Bernhard Schlink – begint enkele jaren na de Tweede Wereldoorlog en vertelt in de sensuele openingsact over de affaire tussen Hanna en Michael Berg. Zij is een alleenstaande vrouw van midden in de dertig, hij een timide tiener die haar na hun stoeipartijen telkens voorleest en haar zo laat kennismaken met klassiekers als De Odyssee en Huckleberry Finn.

Wanneer Hanna plots uit Michaels leven verdwijnt, duurt het echter tot in de late jaren 60 voor de twee elkaar weerzien. Het wordt echter allesbehalve een romantisch rencontre. Michael, die als rechtenstudent een proces tegen voormalige Duitse oorlogsmisdadigers bijwoont, komt immers tot de schokkende vaststelling dat Hanna op de beklaagdenbank zit.

Was de vrouw die hem ontmaagde ooit opzichter in de nazivernietigingskampen? Besefte ze wel dat ze daarmee aan een van de gruwelijkste genociden meewerkte? En moet ook hij haar veroordelen om zo een deel van de Duitse schuld in te lossen? Het zijn loodzware vragen waarmee Michael plots wordt geconfronteerd en die een asgrauwe schaduw werpen op een verleden waaraan hij enkel rozige herinneringen heeft.

Is het uitgangspunt gefundenes Fressen voor een meditatie over liefde, boetedoening en de erfenis van een bevlekt verleden, dan gaat de chronisch overschatte Daldry nog meer dan in The Hours de melige toer op. En dat met acteurs die met geforceerde ernst ernstig staan te wezen, violen die elke subtiliteit dicht plamuren en een dubieus moraliserend toontje dat de horreurs van de Holocaust bijna banaliseert.

Vooral in de slotact, die zich in de jaren 80 afspeelt, dreigt het zelfs je reinste Konsalik te worden. Plots is daar Ralph Fiennes in mea culpa-modus als de oudere Michael Berg en krijgt Kate Winslet een grijze kleurspoeling en bloeddoorlopen contactlenzen als de bejaarde, tot levenslang veroordeelde Hanna.

Mooi gefotografeerd, naadloos gemonteerd en beloftevol beginnend. Maar vooral ook typisch Hollywoodiaanse, van goede bedoelingen barstende emoporno, waarin amper diepgang of authenticiteit zit.

Dave Mestdach