Bij het ter perse gaan wist Brian de Palma nog niet of hij zelf naar Gent komt, maar dat zijn nieuwe thriller Passion het festival afsluit staat vast. Suspense gegarandeerd dus, al is dat wel het minste wat je van de meester achter Carrie, Scarface, The Untouchables en Carlito’s Way verwacht. ‘Waar het met de cinema naartoe gaat? Ik ben te oud om me daar nog zorgen over te maken.’
Vorig jaar gingen nogal wat wenkbrauwen de hoogte in toen bleek dat de nieuwe film van Brian De Palma (72) een remake van het Franse suspensedrama Crime d’amour (2010) ging worden. Is die corporate thriller met Kirsten Scott Thomas en Ludivine Sagnier als rivales wel een nieuwe versie waard? vroegen velen zich af. En: kan De Palma geen geschikter project scoren, zelfs al liggen de Hollywoodhoogdagen van Scarface en The Untouchables al een poosje achter hem?
Het antwoord luidt: tuurlijk leent Crime d’amour zich tot een remake, zeker als maestro De Palma zich ermee bemoeit. Tenslotte is het origineel uit 2010 allesbehalve een klassieker en dus voor verbetering vatbaar. Bovendien bevat de plot – een mix van hitchcockiaanse suspense, erotiek en psychologische powerplay – zowat alle stokpaardjes die de New Hollywoodveteraan de voorbije decennia in volle galop heeft bereden.
Waarover het gaat? Over het duel tussen de zelfbewuste zakenvrouw Christine en haar introverte assistente Isabelle – in het origineel vertolkt door Scott Thomas en Sagnier, hier door Rachel McAdams en Noomi Rapace. Ondanks hun verschillen in karakter en positie lijken beide dames het best met elkaar te vinden. Tot Christine zich een ijskoude carrièrebitch toont die er niet voor terugdeinst om Isabelle te vernederen.
Net als in de versie van Corneau blijkt het de prelude tot een moorddadige pas de deux, maar De Palma zou natuurlijk De Palma niet zijn mocht hij daar niet wat dubbelgangermotieven, blonde femmes fatales, tongue-in-cheekhumor, droomscènes en andere Hitchcockreferenties aan toevoegen. Wie zijn thrillers graag geloofwaardig en realistisch heeft, is bij De Palma als vanouds dus aan het verkeerde adres. Wie daarentegen houdt van psychoseksuele fabels die net als de sexy protagonistes een dubbel gezicht hebben, komt opnieuw ruim aan zijn cinefiele trekken.
Wordt Passion een comeback in grandeur voor de inmiddels 71-jarige generatiegenoot van Scorsese, Friedkin, Coppola en co? Of is het een stuiptrekking van een genremaestro die enkel nog in Europa aan de bak komt? Zijn vorige drie langspelers – Femme Fatale (2002), The Black Dahlia (2006) en Redacted (2007) – vielen commercieel dik tegen. Bovendien lijkt Hollywood, dat De Palma in de jaren zeventig nochtans mee hielp omvormen tot het bolwerk voor gedurfde mainstreamcinema, alleen nog in superhelden en kinderfilms geïnteresseerd.
Hoe komt een remake van Crime d’amour bij jou terecht?
Brian De Palma: (droog) Via mijn agent. De Franse producent stuurde me de dvd op en ik zag mogelijkheden om er een eigen draai aan te geven. Vooral de relatie tussen beide vrouwen interesseerde me. Alleen vond ik die te braaf uitgewerkt. Er werd gesuggereerd dat er seksuele spanning was, maar daar bleef het bij. Bovendien vond ik het geen goed idee de moordenaar halverwege te ontmaskeren. De kijker moet raden tot op het einde en tijdens de procedure niet verveeld worden met ondervragingsscènes die ze al een miljoen keer hebben gezien. Het is cinema. Geen televisie. In cinema kun je realiteiten vermengen en louter visueel informatie meegeven op een breed canvas. Televisie is in het beste geval geïnspireerde tekstillustratie. Helaas komt iedereen tegenwoordig uit het tv-wereldje. Vandaar al dat gepraat in films. En al die close-ups. Kan het nog saaier?
Jouw versie speelt zich af in Berlijn en niet in een Engelstalige stad. Vanwaar die keuze?
De Palma: Oorspronkelijk wilden we in Londen draaien, maar ik vond de locaties ongeschikt. Het werd Berlijn, omdat we deels met Duits geld draaiden en omdat het een kosmopolitische stad is met heel wat internationale bedrijven, zoals dat van Isabelle en Christine.
Het is een genrefilm in opdracht die duidelijk jouw stempel draagt. Is het ook een auteursfilm?
De Palma: Ik heb karakterdrama’s gemaakt gebaseerd op eigen ideeën. En ik heb met andermans materiaal gewerkt in opdracht van studio’s. Ik vind beide even interessant. In de beperking toont zich de meester. Vandaar dat ik graag binnen een bepaald genre werk en met de conventies ervan speel. Dat is vaak de thriller. Daar zijn het de beelden die tellen en niet zozeer de personages. Dat ligt me beter naar het schijnt. (cynisch lachje) Dat wil niet zeggen dat Passion even persoonlijk is als mijn vorige film Redacted, waarin ik mijn woede over de Irakoorlog wilde ventileren. Passion is een goed mysteryverhaal met fascinerende vrouwelijke personages.
Vanwaar die eeuwige fascinatie met femmes fatales?
De Palma: Ik ben geen therapeut. Men noemt me vaak een voyeur. Omdat ik graag vrouwen film en het leuk vind hen uit te kleden – metaforisch. Hier blijken keurige zakenvrouwen slinkse intrigantes te zijn. Gisteren kon ik het niet laten naar de duiven te kijken. Ben ik daarom een voyeur? Een perverse duivenfetisjist? Hou toch op. Vrouwen zijn gewoon anders. Gesofisticeerder. Romantischer. Vandaar dat mijn ‘vrouwenfilms’ nog minder realistisch zijn dan mijn ‘mannenfilms’. Ik droom ze als het ware op het doek.
Dito voor Pedro Almodóvar en zijn cameraman José Luis Alcaine. Is het daarom dat je die laatste vroeg voor Passion?
De Palma: Je hebt je eigen vraag beantwoord. Niemand brengt vrouwen zo mooi in beeld als hij.
Iets anders. Meer dan je andere films is Scarface een cultfenomeen geworden en emblematisch voor de gangstercultuur. Vind je het leuk dat criminelen ermee koketteren?
De Palma: Ik begrijp het ergens wel. Het is de ultieme immigrantenfantasie: get the gun, get the girl, get the power. Zulke dingen heb je niet onder controle. Eens een film zijn weg vindt naar de popcultuur en daar blijft hangen, is het onmogelijk te achterhalen wat de precieze redenen zijn voor dat succes. Het bewijst enkel dat Scarface iets heeft wat verschillende generaties om verschillende redenen aanspreekt. Als regisseur kun je je enkel gelukkig prijzen met zo’n film op je cv.
Desondanks kom je in Hollywood nog moeilijk aan de bak. Omdat je te eigenzinnig bent?
De Palma: Omdat mijn recente films geen kaskrakers waren. Zo is het altijd geweest in Hollywood. Scoor je een hit, ben je een genie. Flopt je film, wil niemand nog met je praten. In Europa praat men wel graag met mij. (lachje)
Redacted en Passion zijn compleet andere films, maar wat ze gemeen hebben, is hun fascinatie voor bewakingscamera’s, computers en andere spullen die je privacy schenden. Is dat de gediplomeerde ingenieur die spreekt?
De Palma: De bezorgde burger. Die spullen omringen ons overal, elke dag. Dat reclamespotje uit de film – met die vrouw die een smartphone in haar achterzak steekt om te zien wie naar haar kont kijkt – is een viral die ik van YouTube gehaald heb. Dat woord viral alleen al! De wereld verandert. ‘Vind ik leuk’ of ‘vind ik niet leuk’ is niet van toepassing. Het gebeurt en ik ben een geamuseerde observator. Tegenwoordig zit men te sms’en wanneer men tegen je praat. Hebben mensen elkaar zoveel te zeggen? ‘Hallo schat. Ben bij Brian De Palma. Wil zo snel mogelijk weg.’ Ga dan toch gewoon.
En wat met de digitale cinema?
De Palma: Het probleem is niet pellicule of digitaal. Daarover is allang beslist. Het probleem is de grootte van het scherm. Steeds meer jongeren bekijken films op computers en telefoons en dus past de industrie zich aan. We zullen nog meer talking heads krijgen en nog meer kinderfilms voor multiplexen. Alleen: superhelden en dergelijke interesseren me niet. En weet je waarom? Omdat ik geen tiener meer ben. En zo zijn er nog miljoenen anderen. Gelukkig is er de independentcinema, die wel nog volwassen films maakt voor beperkte budgetten, wat ironisch genoeg door diezelfde digitale revolutie mogelijk werd. Waar het met de cinema naartoe gaat? Ik ben 71 en gelukkig te oud om me er nog zorgen over te maken. (grijnst)
Passion
20/10 als slotfilm op het Filmfestival.
door Dave Mestdach
BRIAN DE PALMA ‘Ja, Ik film graag vrouwen. Gisteren kon ik het niet laten om naar de duiven te kijken. Ben ik daarom een voyeur?’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
