THE NEWSROOM

Zaterdag 28/7, 22.30 – Prime Series

Snelheid zorgt voor oppervlakkigheid, dat is een van de boodschappen in The Newsroom, de nieuwe tv-reeks van Aaron Sorkin, over het leven op een nieuwsredactie. Maar dat de HBO-serie nauwelijks enkele weken na de Amerikaanse première bij ons al op Prime van start gaat, kunnen we natuurlijk alleen maar toejuichen. The Newsroom werd in de VS weliswaar op erg gemengde reacties onthaald en haalt in de eerste afleveringen zeker nog niet het niveau van Sorkins meesterwerk The West Wing, maar dat mag de pret niet drukken. Ook een iets mindere Sorkin is nog altijd meer dan de moeite waard.

De hoofdrol in The Newsroom is weggelegd voor Jeff Daniels, de acteur die vooral bekend is uit The Squid and the Whale, Speed en natuurlijk Dumb & Dumber. Hij speelt Will McAvoy, een populaire nieuwspresentator die, omdat hij nog nooit iemand op de tenen heeft getrapt, de bijnaam ‘de Jay Leno van de nieuwsankers’ heeft gekregen. Maar als hij tijdens een debat verplicht wordt te antwoorden op de vraag waarom Amerika het beste land ter wereld is, barst hij los in een tirade die zijn hele imago op losse schroeven zet. Bij zijn thuiskomst na een gedwongen vakantie ontdekt hij dat het gros van zijn team hem verlaten heeft en dat hij een nieuw magazine moet maken met zijn ex-vriendin. En die is vastbesloten om weer journalistiek te bedrijven zoals het hoort: hard, met respect voor de feiten en niet bang om mensen tegen de haren in te strijken.

Je komt The Newsroom binnen langs de grote deur: met een van die vlammende, lange speeches die alleen Sorkin kan schrijven, over hoe Amerika niet langer het beste land ter wereld is. Lang moeten oefenen op die lap tekst?

JEFF DANIELS: Het is zoals met een auto op twee wielen een bocht nemen: je kunt alleen maar hopen dat je goed terechtkomt. (lacht) Hard werken, dat is de enige remedie. Als de opnames op dinsdag zijn, dan moet je ervoor zorgen dat je je tekst op zaterdag al kunt dromen. Zo heb je nog drie dagen de tijd om te leren ‘boven op de dialogen te dansen’, zoals ik het graag noem. Nu, ik kom uit het theater en daar heb je dat soort lange monologen natuurlijk wel vaker. Het is geen toeval dat de grootste rollen in The Newsroom allemaal gespeeld worden door acteurs met een achtergrond in het theater.

The Newsroom gaat over hoe vandaag alles vereenvoudigd moet worden voor het grote publiek. Eigenlijk is de schrijfstijl van Sorkin op zich al een kritiek daarop.

DANIELS: Ja, en dat is zo mooi aan hem. Hij zegt: ‘Ik schrijf zoals ik schrijf, ik ga nu niet meer veranderen, het publiek moet maar moeite doen om mee te kunnen.’ Op televisie heeft iemand als Sorkin de vrijheid om dat te doen. Tv is een prachtig thuis voor schrijvers, omdat ze er veel meer respect krijgen dan in de filmindustrie. Daar ben ik blij om, zelfs al is het voor een acteur heel veel werk om het te laten uitschijnen alsof die dialogen zomaar uit je hoofd vallen. (lacht)

De reeks hamert erop dat het niveau van de journalistiek in de VS er de laatste jaren stevig op achteruitgegaan is. Ben je het daarmee eens?

DANIELS: De laatste tien jaar gaat het toch bergaf, ja. Sinds de presidentsverkiezingen van 2000 hebben de zenders die 24 uur per dag nieuws brengen een echte boom gekend, met alle gevolgen van dien. Het grote voordeel van die news channels is dat als er iets gebeurt ze meteen zes uur lang uitzenden en je als kijker niet meer hoeft te wachten tot het journaal om mee te zijn. Het nadeel is dat ze om al die tijd te vullen moeten beginnen te speculeren over wat er precies gebeurt. (in een ankerstem) ‘We schakelen nu over naar Jerry, die buiten aan het gerechtsgebouw staat. Vertel eens, Jerry, wat is er binnen aan de hand?’ ‘Wel, John, dat weet ik niet en ik wil niet speculeren, maar ik doe het toch maar.’ Het gevolg is dat al die speculaties zelf nieuwswaarde krijgen, en de feiten verdrongen worden.

Nu, veel journalisten met wie ik gesproken heb, beseffen zelf dat ze in die val zitten, en ze vechten er elke dag tegen. Net zoals ze strijd leveren tegen de druk van de kijkcijfers, de propagandamachines van de politieke partijen, de angst van hun bazen om publiek te verliezen als ze een standpunt innemen… Dat soort gevechten vindt elke dag plaats in de tv-studio’s van dit land, en de serie die Aaron heeft geschreven, is niet zozeer een kritiek op, maar een steun in de rug van de journalisten die beter willen doen. Een verdediging van de idealen van de journalistiek, weg van de marketing, de branding en de politieke druk.

Oké, idealen zijn mooi, maar soms moet je toch compromissen sluiten? Daar zul jij als acteur wel over kunnen meepraten?

DANIELS: O ja, absoluut. Ik heb in mijn carrière ook meegedaan aan slechte films, maar die hebben er wel voor gezorgd dat mijn kinderen naar de universiteit konden. Ooit Chasing Sleep gezien? Verschrikkelijk, maar ik heb er mijn huis in Connecticut mee gebouwd. Deze industrie is niet echt vriendelijk voor mensen met kinderen en een hypotheek: het interesseert niemand hoe je rondkomt als je niet op de set staat. Dus soms moet je inbinden, ja. Maar dat maakt het des te leuker als je zoiets als The Newsroom mag doen, iets wat wel belangrijk en relevant is.

Wanneer was de laatste keer dat je dat gevoel hebt gehad?

DANIELS:(denkt na) In het theater niet zo lang geleden, maar wat films betreft, zul je toch een paar jaar moeten teruggaan. De laatste tijd kreeg ik eerlijk gezegd zo weinig goede scenario’s opgestuurd dat ik begon te denken: over een paar jaar word ik 60, ik verlaat het wereldje en houd me voortaan bezig met mijn muziek (Daniels heeft al twee platen uitgebracht; nvdr.). Maar toen kwam dit, en gelukkig maar. Muziek is wel leuk, maar voor acteren ben ik in de wieg gelegd. Hier hoor ik thuis, ik had gewoon een aanbod nodig dat me deed blijven. Op een bepaalde manier heeft Aaron me dus gered, of hij heeft er op zijn minst voor gezorgd dat ik weer meer om mijn vak geef.

STEFAAN WERBROUCK