THE NEWSROOM

EMILY MORTIMER in THE NEWSROOM. 'Dichter bij zingen ben ik nog niet gekomen.'

Vrijdag 26/7, 21.35 – Canvas

Het mag dan het seizoen van de herhalingen zijn, Canvas brengt deze zomer ook wat nieuws op tv: The Newsroom, de HBO-reeks van Aaron Sorkin over ankerman Will McAvoy, die beslist om weer de actualiteit te verslaan zoals het hoort, met respect voor de feiten. Die nobele queeste wordt hem ingefluisterd door MacKenzie McHale, zijn ex-producer én oude vlam, die na een paar jaar oorlogsjournalistiek teruggekeerd is om McAvoys programma News Night nieuw leven in te blazen. McHale wordt gespeeld door Emily Mortimer, die eerder meedeed in de Scorsese-films Hugo en Shutter Island.

Je had wel eerder wat tv-werk gedaan, maar nog geen hoofdrol zoals deze. Heb je getwijfeld vooraleer je hieraan begon?

EMILY MORTIMER: Ik had het niet goed doorgedacht, eerlijk gezegd. (lacht) Ik was verleid door het scenario van de eerste aflevering, het personage en Aarons stijl, en pas achteraf besefte ik dat een tv-serie een engagement vraagt dat toch net iets langer duurt dan bij een film. Een van mijn beste vriendinnen is Kelly Macdonald, die een hoofdrol speelt in Boardwalk Empire. Ik herinner me dat ik met haar ging lunchen vlak nadat ik de job gekregen had. Ik zat over het scenario van de pilot en de dialogen te praten, en zij zei: ‘Dat is allemaal geweldig en mooi, maar vergeet niet: It’s fucking hard work.’ (lacht) En dat klopt ook: ik moet hier harder werken dan ooit tevoren.

Echt?

MORTIMER: Absoluut, de scenario’s zijn 80 tot 90 pagina’s lang, wat vergelijkbaar is met het script van een indiefilm waarin veel gepraat wordt. (lacht) Alleen moet je hier alles opnemen in negen dagen tijd, en dat is just crazy. Nadat we halverwege de opnames van het eerste seizoen zaten, na een maand of drie, ging ik naar mijn trailer om een power nap te doen. Toen ik wakker werd, realiseerde ik me dat het de eerste keer was dat ik mijn trailer zag van op mijn bed. Ik was er de maanden voordien alleen aan het ijsberen geweest om mijn tekst te leren.

De dialogen zijn natuurlijk een hele klus, met al dat typische Sorkin-geratel.

MORTIMER: Hij heeft zijn heel eigen stijl uitgevonden, de dialogen kunnen enkel door hem geschreven zijn. Het is als een soort vreemde muziek die je moet zingen in plaats van uitspreken. Mensen vertellen me vaak dat ik heel slecht kan zingen, maar deze reeks is voor mij het dichtste dat ik al gekomen ben bij zingen voor publiek. Nu, veel mensen vragen me of het moeilijk is om die dialogen op te voeren zoals ze geschreven zijn, maar eigenlijk is het dat niet. Zolang je je houdt aan de woorden op de pagina, is het gemakkelijk. Pas als je er dingen aan probeert te veranderen, ze meer naar je hand probeert te zetten, gaat het mis. Dat neemt natuurlijk niet weg dat het wel moeilijk is om al die lappen tekst uit het hoofd te leren. Het eerste wat ik doe als ik een nieuw script binnenkrijg, is kijken hoe laat mijn scènes opgenomen worden. En hoe later dat is, hoe liever, want dan heb ik meer tijd om te studeren.

Je bent Brits, maar je woont al meer dan tien jaar in de VS: vind je ‘het nieuws’ in jouw adoptieland een even groot probleem als Sorkin?

MORTIMER: Toen Bush herverkozen werd, had ik het gevoel dat dat kwam doordat veel mensen zo slecht geïnformeerd worden: ze wisten niet dat ze belogen waren of dachten nog steeds dat er massavernietigingswapens in Irak lagen. En dat vond ik raar. In Engeland is er ook heel wat mis met de pers, maar mensen zijn er over het algemeen beter op de hoogte. De nieuwsuitzendingen op tv zijn hier dus zeker een probleem: alles wordt op de spits gedreven, de sensatiezucht slaat ervan af en het gaat nauwelijks nog over de feiten, maar vooral over meningen. En dat zorgt ervoor dat het land alleen maar meer verdeeld wordt en iedereen bevestigd wordt in zijn of haar grote gelijk.

Nu, ik denk wel dat The Newsroom niet alleen over ‘het nieuws’ of ‘de politiek’ in de VS gaat, en dat de reeks enkel kan werken als het tussen de verschillende personages goed zit. Maar wat ik geweldig vind aan Aaron is dat hij moedig genoeg is om een standpunt in te nemen, om te zeggen: als mensen toch naar de serie gaan kijken, waarom zou ik het dan niet hebben over iets wat ik belangrijk vind.

(S.W.)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content