THE HICKEY HICKEY SHAKE – Zorg dat u stevig bent vastgegespt, want de debuutplaat van The Hickey Underworld katapulteert u brutaal terug naar de late jaren 80 en vroege jaren 90.

The Hickey Underworld

Rock

Naïve

Hoe wij ons de overwinningsset van The Hickey Underworld op Humo’s Rock Rally 2006 herinneren? Als een louter op de trommelvliezen gerichte aanslag van een rockorkest from hell, met in de hoofdrollen een zanger die hoorbaar met een blootliggende tandzenuw te kampen had, een drummer die er zo lustig op los mepte dat we zowaar uit zuiver esthetische overwegingen de herinvoering van de pedagogische tik hadden durven te bepleiten en een gitarist die zijn zessnarige klankkast maltraiteerde als was hij Bobby Brown en zijn gitaar Whitney Houston. Een rommeltje, jazeker, maar wel een leuk rommeltje.

Drie jaar later heeft The Hickey Underworld zijn shit nóg beter together. Zanger Younes Faltakh klinkt nog steeds alsof hij zonder verdoving aan de grillen van een masochistische tandarts is overgeleverd, ritmetandem Jimmy Wouters en Georgios Tsakiridis blijven de nietsontziende duodrilboor die ze drie jaar geleden al waren en ook gitarist Jonas Govaerts legt er nog steeds de zweep op. Maar de wild om zich heen slaande chaos van weleer is in een keurslijf gedwongen en dat vertaalt zich op hun titelloze debuutplaat in een strakker, zij het nog steeds hondsbrutaal rockgeluid. Een rockgeluid dat ons overigens terugvoert naar de late jaren 80 en vroege jaren 90, toen punk, noise, grunge en stonerrock de dienst uitmaakten.

De vooruitgestuurde single Future Words kent u al: een door ricocherende riffs aangedreven beuksong, voorzien van een uit-de-weg-rock-‘n-rollbeat en een meebrulbaar refrein om heel luid ‘yeah!’ tegen te zeggen. Doch wees gewaarschuwd, want niet álle songs op des Hickeys debuutalbum zijn even instapklaar. Maar is de plaat even goed als de single? Heeft Jeff Hoeyberghs een klein pietje? Het openingsduo Zero Hour en Sick of Boys bevindt zich met zijn laag grommende bassen en compromisloze stonergitaren al meteen op ramkoers met Kyuss en Queens of the Stone Age. In Blonde Fire, Zerayada en VRMNSMR lijken de Pixies en Fugazi samen van de trap te donderen, maar dan wel in een uiterst strak geregisseerde choreografie. Mystery Bruise had een killer song van The Strokes kunnen zijn, en niet alleen omdat de stem van Faltakh op de zeurderige rasp van Julian Casablancas lijkt. In Flamencorpse en het très psychedelisch getitelde Of Asteroids And Men… Plus Added Wizardry vechten Tool en Sonic Youth een robbertje uit – eindstand: 5-5.

Met Blue World Order gunt The Hickey Underworld ons een rustpunt – het enige van het hele album – alleen hebben ze er louter voor de geinigheid wel een compleet contraire driekwartsmaat in verwerkt die zelfs met behulp van een metronoom niet mee valt te tikken. Om kort te gaan: The Hickey Underworld is een plaat waarbij ieder rechtgeaard rock & roll heart spontaan hoort op te springen. Dat van ons klopt alleszins al wekenlang op het ritme van The Hickey Hickey Shake.

Vincent Byloo