Vrijdag 3/2, 22.40 – 2BE. Tarsem Singh, VS 2000.
Neem het exuberante kleurengebruik uit een Bollywoodfilm, een doorsnee scenario van een psychologische seriemoordenaarfilm, de visuele punch van een clip van shockrocker Marilyn Manson en een krankzinnige kijk op de hedendaagse kunst en je bent klaar om in te pluggen op The Cell, het spraakmakende langspeelfilmdebuut van de Indische Hollywoodregisseur Tarsem Singh. Het eenvoudige script van deze thriller lijkt wel een snelle kruising van twee morbide suspenseklassiekers, The Silence of the Lambs en Se7en. En om er nog twee referenties tegenaan te gooien: de sfeer heeft iets van het freudiaanse cyberpunkuniversum van pakweg Strange Days en Ghost in the Shell, twee films waarin met technologische apparatuur in ’s mens hoofd gekeken wordt. Topstilist Singh ( The Fall, Immortals) voegt daar nog vista’s in delirante rococostijl aan toe, waardoor The Cell iets krijgt van een bezoek aan een door Hollywood gepimpte kunstgalerij.
Eerst even terug naar het verhaal. De sadistische zieke geest van dienst is Carl Stargher (Vincent D’Onofrio), een schizofrene seriemoordenaar die op video vastlegt hoe hij vrouwen in grote glazen cellen verdrinkt. Met de hulp van bleekwater bewaart hij zijn slachtoffers als poppen, waarna hij zichzelf met veertien stalen ringen in zijn rug naar boven takelt om op hen te masturberen. Ziek? Behoorlijk, al is alles natuurlijk tot zijn traumatische jeugd terug te brengen. Dat ontdekt ook een talentrijke en aan een hoogtechnologisch lab verbonden kinderpsychologe, gespeeld door de Latijnse diva Jennifer Lopez. Via een bijzonder elektronisch en farmaceutisch proces kan de in een wijnrode bodystocking gehulde dokteres virtueel het onderbewustzijn van haar patiënten binnendringen.
Zelf mist haar personage een complexe psychologische dimensie, wat trouwens geldt voor deze hele macabere mind trip. Zodra FBI-agent Vince Vaughn J-Lo vraagt binnen te dringen in de geest van de gekliste, maar comateuze Stargher om diens laatste slachtoffer te vinden, trekt Singh zijn visuele poppenkast open. Pas dan komt Lopez echt tot haar recht, in het als een gore sprookjeswereld vormgegeven onderbewustzijn van de monsterachtige Stargher. Deze fantastische tableaus ogen als prachtig vormgegeven barokke sado-erotische clips, gelardeerd met veel symboliek en voorzien van Howard Shores voortreffelijke Arabisch en oosters geïnspireerde sounddesign. Die digitaal adembenemend bijgewerkte surrealistische visuals toveren The Cell om tot een creepy wonderkabinet met picturale allusies naar middeleeuwse piëta’s en het werk van kunstenaars als Damien Hirst, Matthew Barney en Cindy Sherman. Zoals Singh het zegt: ‘If it’s just ridiculous, it’s bad. If it’s R-I-D-I-C-U-L-O-U-S, it’s fun.’
LUC JORIS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
