‘Wat was ook alweer het basisprincipe van de punk? Do it yourself? Niets daarvan in Led Lenser Touareg Trail.’

Twee jonge veulens met een cameraatje de hort op sturen, het kan uitstekende televisie opleveren: dat hebben Mathias en Dieter Coppens al bewezen in hun lowbudgetreisprogramma De Poolreizigers. Op zich was het dus geen slecht idee om Fred Di Bono – zanger van punkgroep Silverene, al is hij vooral bekend van een ander talent dat moeder Natuur hem heeft meegegeven – en Janez Detd-frontman Nikolas Van der Veken mee te sturen met de Touareg Trail, een race met 2PK’tjes van Brussel naar Benin. Alleen helpt het wel als je twee protagonisten ook daadwerkelijk iets te vertellen hebben tijdens hun reis. Zeker als je 7000 kilometer in hun gezelschap moet doorbrengen en het grootste deel daarvan in de Sahara ligt, een omgeving die niet meteen bekend staat voor haar gevarieerde landschappen.

Voor de start van Led Lenser Touareg Trail hadden Di Bono en Van der Veken – die elkaar voordien niet kenden – in interviews de mond vol van de onverklaarbare chemie die er tussen hen was ontstaan aan boord van hun geitje Lola. Ik kan enkel vermoeden dat ze het daar hadden over de geur die er na een paar dagen in de woestijn in het 2PK’tje hing, want voor de rest is er in de reeks weinig chemie te bespeuren. Hun gesprekken aan boord van de auto – gefilmd vanuit kikkerperspectief met een cameraatje op het dashboard – variëren van ‘Graaf hé?’ tot ‘Hoe snel rijden we nu?’ En als ze eens uitstappen en met de zandruggen op de achtergrond hun dag overlopen, zet de leegte om hen heen de twee pretpunkers ook niet meteen aan tot diepzinnige filosofische bespiegelingen. Neen, dan wordt er ingegaan op de maaltijd die ze de avond voordien naar binnen hebben gewerkt – een stoofpotje van kamelenvlees – of hoe ze hebben geslapen. Hoogtepunt tot nog toe was een gesprek waarin Van der Veken aan Di Bono en de kijker tot in de puntjes uitlegde hoe hij in de duinen zijn gevoeg had moeten doen. Een fragment waar er punk noch pret in te bespeuren viel.

Het enige wat voor afwisseling zorgt, is het geitje Lola zelf. Die is immers zo vriendelijk om af en toe te protesteren tegen de behandeling die haar in de Sahara te beurt valt, en er de brui aan te geven. Niet dat het duo dan meteen in actie moet schieten, want de pechverhelpingsdienst laat in de woestijn minder lang op zich wachten dan langs de Vlaamse autosnelwegen. Telkens als ze een lekke band hebben, hoeven de twee rockers maar naar de organisatie te bellen en een halfuurtje later staan er al twee jeeps voor hen klaar om ze verder te helpen. Wat was ook al weer het basisprincipe van de punk? Do it yourself?

Bij een van de avonden in de woestijn ging een van de andere deelnemers aan de Touareg Trail even van op een heuvelrug van het uitzicht genieten en sprak de wijze woorden: ‘Fantastisch. Waar je ook kijkt, er is niets te zien.’ Ze had bijna gelijk: er is in Led Lenser Touareg Trail inderdaad niets te zien, alleen is dat niet echt fantastisch.

Door Stefaan Werbrouck