Sun Kil Moon

Mark Kozelek heeft geen producer meer nodig. Een eindredacteur met haar op de tanden des te meer. Iemand die hem zijn oeverloze stream-of-consciousness-parlando’s terugstuurt en een pointe eist. Die er alle ergerlijke herhalingen uit schoffelt en – dat zou helemaal mooi zijn – hem diets maakt dat niet élke herinnering, élk gebeurtenisje of relaas van een goeie dan wel een kwaaie dag het waard is klakkeloos op band te worden gekwakt. ‘I’m a songwriter through and through’, declameert Kozelek hier ergens, maar dat is voor debat vatbaar geworden. Doorheen een uur en zeventien minuten snak je naar iets wat de principes van melodie of harmonie hanteert. Of desnoods het tegenovergestelde, zolang het zich maar verheft boven het beige vasttapijt van liftelectronica en monotoon gekerm.