Elke dinsdag, 21.00 – Discovery Channel
De nieuwe zesdelige reportagereeks Strip the City gaat letterlijk onder het oppervlak van de megasteden Dubai, Toronto, San Francisco, Londen, Rome en Sydney. Aan de hand van cgi-simulaties wordt verklaard hoe die metropolen opgetuigd werden en of ze wel bestand zijn tegen ingrijpende natuurfenomenen. ‘Het lijkt wel Inception‘, zegt producer Robert Hartel.
Waarom precies deze zes steden?
ROBERT HARTEL: De interessantste plekken zijn degene waarvan je je afvraagt: wie wil dáár in godsnaam een metropool neerplanten? Dubai, waar ons avontuur begon, was vijftig jaar geleden nog een zandbak in de woestijn. Die stad ligt in een zeer harde omgeving – de vele zandstormen, de hitte, het gebrek aan water – en toch waan je je er haast in outer space. Hetzelfde met San Francisco, al meermaals het epicentrum van zware aardbevingen. Wij zijn gaan uitzoeken hoe de infrastructuur van die steden die enorme natuurkrachten kan overleven. In de aflevering over Rome gaan we dan weer na hoe de ingenieurs van nu omgaan met de architecturale erfenis van deze oude stad.
We hebben ook geprobeerd dingen te onthullen die weinig mensen weten, zodat wie de reeks gezien heeft, anders tegen deze steden zal aankijken. Iedereen kent de CN Tower in Toronto, maar bijna niemand weet dat de stad haar energie put uit de Niagarawatervallen. Of dat er onder Sydney een kleine waterstroom – de zogenaamde tank stream – loopt die eigenlijk de bestaansreden van de stad is. En wist je dat de Londense Tower Bridge niet opgetrokken is uit steen, maar dat de fundamenten van staal zijn? We hebben trouwens ook onszelf verrast. Ik dacht dat mijn thuisstad Londen voor mij geen geheimen meer had, maar daar heb ik me dus flink in vergist. We willen dat dat bij de kijker ook gebeurt.
Jullie brengen alles in beeld met behulp van computeranimaties.
HARTEL: Inderdaad. Vijftig procent van de reeks is cgi. Met computereffecten tillen we gebouwen op, laten we de ramen van een wolkenkrabber barsten, rollen we asfaltwegen op en leggen we oceanen droog. Om te laten zien wat er achter of onder zit, uiteraard. Het is een visueel spektakel dat je een beetje kunt vergelijken met die scène uit Inception waarin een hele wijk in Parijs wordt dubbelgeplooid. Voor alle duidelijkheid: wij speelden al met dat idee vóór Inception uitkwam. (lacht)
Het ziet er allemaal indrukwekkend uit, maar is het wel accuraat, juist tot na de komma?
HARTEL: Niet voor de volle honderd procent, natuurlijk. Van sommige gebouwen konden we geen gedetailleerde plattegronden bemachtigen, maar slechts ruwe schetsen. Toch volstond dat om bijvoorbeeld de Burj Khalifa,’s werelds hoogste wolkenkrabber in Dubai, laag per laag ‘af te pellen’, om te laten zien waar de waterpijpen en de liften zich bevinden, of om onder de huid te kruipen van het zeilvormige luxehotel Burj Al Arab, ook in Dubai, om te achterhalen hoe die constructie rechtop kan blijven ondanks de hevige wind.
Denk je dat de levensvatbaarheid van sommige van deze steden ooit in het gedrang zal komen?
HARTEL: San Francisco loopt het meeste gevaar. Je kunt niet voorspellen hoe groot de impact van de volgende aardbeving zal zijn. Hoe langer het duurt vooraleer er een nieuwe schok komt, hoe groter de kans dat het een heftige wordt. Maar ik denk niet dat San Francisco zal verdwijnen. Eenmaal je een stad van die omvang hebt opgebouwd, zal er na een catastrofe met man en macht aan de wederopbouw gewerkt worden. Alleen als niemand nog interesse heeft om er te wonen of te bouwen, houdt een metropool op te bestaan. En wordt het een dode stad, dan nog kan ze overleven als museum.
MICHAEL ILEGEMS
