Het slechte nieuws: glamourqueen Scarlett Johansson (21) woont sinds kort samen met haar nieuwe beau Josh Hartnett, tevens haar tegenspeler in Brian De Palma’s virtuoze film noir ‘The Black Dahlia’. Het goede nieuws: ze ziet er in die film weer oogverblindend uit, én ze houdt haar opties open. ‘Ik ben serieel monogaam, al weet je maar nooit wat er onderweg gebeurt.’

De platinablonde lokken de hese stem, het romige decolleté en het sexy pruilmondje: veel moeite moet Scarlett Johansson niet doen om een overtuigende vamp neer te zetten. En de manier waarop ze in ‘The Black Dahlia’ over het doek trippelt, oneliners afvuurt of een sigaret opsteekt, jaagt de temperatuur dan ook razendsnel de hoogte in. Als Kay Lake speelt ze het opportunistische vriendinnetje van politieman Lee Blanchard (Aaron Eckhart) én diens collega Bucky Bleichert (Josh Hartnett) die samen door het LA van de jaren 40 op zoek gaan naar de moordenaar van Hollywoodstarlet Elizabeth Short.

Waar Johansson onscreen voortdurend heen en weer wordt geslingerd tussen twee mannen, bleek haar keuze backstage heel wat sneller gemaakt. Tijdens de opnames in Bulgarije werd Scarlett – die door haar moeder annex manager trouwens naar Scarlett O’Hara werd vernoemd, de southern belle uit Gone with the Wind – verliefd op leading man Josh Hartnett. Sindsdien vormen de twee het meest glamoureuze en door paparazzi opgejaagde koppel van Hollywood.

‘Goed voor mijn marktwaarde’, moet Scarlett maar denken, aangezien haar laatste films lang niet zo sterk scoorden als haar status van perslieveling doet vermoeden. De New Yorkse glamourdiva brak internationaal door met Lost in Translation (2003), maar dook begin dit jaar linea recta de vergetelheid in met sf-blockbuster The Island, en ook Scoop – na Match Point haar tweede Woody Allen-komedie (die trouwens vanaf deze week ook bij ons in de zalen loopt) – verdween in Amerika sneller van de affiche dan verhoopt.

Een tijdelijk carrièredipje of het logische gevolg van haar eigenzinnige keuzes? Op de wereldpremière van The Black Dahlia in Venetië gaf la Johansson ons gewillig tekst en uitleg. Já, u mag ons benijden: ze was gekleed in een strak wit T-shirt en beige hotpants – het was lang geleden dat ons robuuste professionalisme nog zo op de proef werd gesteld!

Als Kay Lake speel je nog maar eens een vamp. Ben je dat imago niet beu?

Scarlett Johansson: Zo sexy is Kay nu ook weer niet. Ze is best aantrekkelijk en zowel Lee als Bucky hebben een oogje op haar, maar het is géén femme fatale. Het enige wat ze wil, is op het rechte pad blijven en haar verleden als prostituee vergeten. Ze tracht Bucky of Lee ook geen loer te draaien, zoals elke zichzelf respecterende femme fatale zou doen. Eigenlijk is Kay meer een glamoureuze huisvrouw, een trofee-echtgenote die koken, wassen en plassen sensueel maakt. Pure fictie dus. (lacht)

Maar ze is dus wel sexy?

Johansson: In een film noir hoort dat suggestieve, sensuele sfeertje er gewoon bij. De échte femme fatale in de film is Hilary Swank.

Akkoord, maar hoe ga jij nu met jouw imago om?

Johansson: De jongste jaren is de media-aandacht overweldigend en dan verlies je wel eens de controle over hoe je wordt geportretteerd. Dat ik verkeerd wordt geciteerd of het voorwerp van roddels ben, daar kan ik best mee leven. De mensen om wie ik geef weten wel beter. Wat me wél stoort, is dat vaak enkel nog de verpakking overblijft. Ik zit hier een interessante film van een fantastische regisseur te promoten, maar de meeste vragen gaan over mijn privéleven.

Is dat niet de tol van de roem, zeker voor een actrice met jouw looks en persoonlijkheid?

Johansson: Misschien, maar ik zie niet goed in waarom je inhoud en verpakking niet zou kunnen combineren. Da’s toch wat ik tracht te doen. Ik heb geen probleem met een fotoshoot waarvoor ik allerlei sexy poses moet aannemen en waarin mijn glamoureuze kant wordt uitgespeeld. Maar ondertussen tracht ik wel interessante rollen te kiezen in films die ergens over gaan en die ook buiten de lijntjes durven te kleuren.

Je bent populairder dan ooit, maar het is wel van ‘Match Point’ geleden dat je nog een hit scoorde. Sta je daar bij stil?

Johansson: Amper. Match Point was trouwens ook geen dikke hit. Hij werd enthousiast ontvangen en voor een onafhankelijk gedraaide film deed hij het commercieel uitstekend, maar hij stond vorig jaar niet eens in de box-office top-30. Cijfers zeggen dus niet alles. Ik zou het zonde vinden mocht The Black Dahlia floppen, maar dan vooral voor Brian De Palma en omdat we als team uitstekend werk hebben verricht.Verder lig ik er niet wakker van. Geld of roem zijn míjn drijfveren niet.

Aha, jij bent die ene actrice!

Johansson: (lacht) Ik méén het. Natuurlijk ben ik ijdel, zeg ik niet nee als ik goed betaald word en vind ik het leuk om complimentjes te krijgen, maar het is niet het belangrijkste. Een goeie rol in een goeie film: daar kun je altijd op terugvallen, en ik ben ervan overtuigd dat The Black Dahlia tot die categorie behoort.

Was je een fan van De Palma?

Johansson: Een hele grote zelfs. Dus heb ik er alles aan gedaan om hem te overtuigen mij te kiezen en het esthetische aspect van de rol een beetje te herdenken. Kay wordt in Ellroys boek namelijk omschreven als een roodharige vamp van één meter tachtig, moet je weten. (lacht)

Is de Palma echt zo nukkig als ze zeggen?

Johansson: Dat valt mee. Brian weet perfect wat hij wil en hij is ook duidelijk de baas op de set, maar tegenover zijn acteurs is hij ongelofelijk genereus. Als hij al eens uit zijn sloffen schoot, dan was het tegen de crew. Omdat hij ons alle tijd en ruimte wilde geven en dus wou voorkomen dat we door technische details werden afgeleid. In ruil daarvoor moet je wel honderd procent beschikbaar blijven. Als hij om tien uur ’s avonds – wanneer je klaar staat om te vertrekken en al het materiaal allang is opgeborgen – plots een idee krijgt voor een bepaalde scène, aarzelt hij niet om iedereen terug te roepen.

Valt zijn werkmethode te vergelijken met die van Woody Allen?

Johansson: Woody is veel opener, praat en improviseert veel meer. Hij weet ook wel wat hij wil, maar laat het je liefst zelf ontdekken. Brian is meer de autocraat, de auteur die welomschreven instructies geeft en die zijn visie zo consequent mogelijk op het doek wil brengen. De ene methode is niet beter of leuker dan de andere, ze zijn gewoon verschillend.

Je lijkt Woody’s nieuwe muze te zijn – Diane Keaton en Mia Farrow achterna. Naar verluidt heeft hij zijn nieuwe film ‘Scoop’ zelfs speciaal voor jou geschreven.

Johansson: Ten eerste zou ik mezelf nooit met grote actrices als Diane Keaton en Mia Farrow durven vergelijken. Ik ben 21 en kom pas piepen. En ten tweede vind ik de term ‘muze’ sterk overdreven. Ik ben gewoon een goeie vriendin en collega. Tijdens Match Point hebben we enorm veel lol beleefd en bleken we precies hetzelfde gevoel voor humor te hebben. Vandaar dat ik Woody vertelde dat ik dolgraag nog eens met hem wilde samenwerken. En dan liefst in een film waarin hij zelf ook meedeed, als komisch duo. Uit dat ideetje vloeide uiteindelijk Scoop voort; maar stellen dat ik de inspiratie bood voor de film of straks in nog meer Allenfilms te zien zal zijn: dat klopt gewoon niet.

Je bent een grote De Palmafan, zei je. Sommigen vinden zijn films vrouwonvriendelijk en voyeuristisch.

Johansson: Flauwekul. Iedereen die graag naar films kijkt, is voyeuristisch. Dat is eigen aan het medium. En wat dat vrouwonvriendelijke betreft: daar heb ik bij de Palma nooit wat van gemerkt. Privé is hij een zachtaardige vent en ook in zijn films is het zeker niet al schieten, vloeken en ander machogedoe wat de klok slaat. Veel mensen reduceren zijn oeuvre tot Scarface of The Untouchables, maar vergeten dat hij ook Obsession en Femme Fatale heeft gemaakt, films waarin er wel interessante en genuanceerde vrouwenrollen zitten. Zo ook in The Black Dahlia. Daarin zijn het zelfs de vrouwen die de hele intrige in gang zetten en sturen.

Het boek en de film spelen zich af in de jaren 40. Een inspirerende periode?

Johansson: Zeker. Ik ben dol op die oude noirfilms en die screwballkomedies met Cary Grant en Doris Day, al ben ik toch blij dat ik toen nog niet geboren was. Met uitzondering van iconen als Bette Davis, Joan Crawford en Vivien Leigh hadden vrouwen het toen véél moeilijker om interessante rollen te pakken te krijgen en lange tijd was Hollywood ook gewoon een conservatief mannenbastion. Het oude studiosysteem had ook heel wat nadelen. Het zorgde misschien voor werkzekerheid, maar het beknotte ook je individuele vrijheid. Een actrice had vaak geen andere keuze dan meerjarige contracten met een grote filmstudio te ondertekenen, wat betekende dat je voor elke goeie, interessante film minstens twee of drie snel ineengeflanste prullen moest maken. Gelukkig kunnen jonge actrices vandaag wél vrij hun rollen kiezen en krijgen ze al eens iets meer omhanden dan mooi glimlachen naast de mannelijke held. We gaan er duidelijk op vooruit.

Wat dat betreft, ben je ook proactief bezig: je heb al je eigen productiehuis.

Johansson: (knikt) Ik leid dat samen met mijn moeder en we hebben verschillende interessante films met sterke vrouwenrollen in de pipeline zitten. Vorig jaar brachten we al A Love Song for Bobby Long uit, een film met John Travolta, en voor volgend jaar is de kostuumfilm Mary: Queen of Scots voorzien.

Net als jij willen we graag inhoud en verpakking combineren. Klaar voor nog wat gossipvragen?

Johansson: (lacht) Heb ik een keuze? Shoot.

Klopt het dat je Kay Lake naar Marilyn Monroe hebt gemodelleerd?

Johansson: Niet echt. Ik had vooral Carol Lombard in gedachten en voor de poses en de jurken dacht ik ook aan Lauren Bacall. Maar goed: als je Marilyn wil vernoemen, ga ik zeker niet protesteren. (lacht)

Hoe was het om samen te werken met je nieuwe vriendje Josh Hartnett?

Johansson: (ontwijkend) Heel aangenaam, dank je.

Ooit zei je in een interview dat monogamie tegennatuurlijk is. Vind je dat nog steeds?

Johansson: Yeah, I do. Ik zeg niet dat het onmogelijk is, maar het is wel enorm lastig en er kruipt veel werk in. Bovendien is het soms de moeite niet waard. Ik bedoel: een relatie moet je energie en lucht geven. Het moet een solide basis zijn om op te vertrekken. Geen last of een reeks strenge regels waar je per se aan moet voldoen. Vandaar dat ik veeleer geloof in seriële monogamie, al begin ik natuurlijk altijd aan een relatie met het idee dat ze nooit voorbij zal gaan. Ik bedrieg mijn partner niet en ik wil zelf in geen geval bedrogen worden. Alleen weet je maar nooit wat er onderweg gebeurt.

Heeft iemand je al eens gezegd dat je hele mooie ogen hebt?

Door DAVE MESTDACH