‘Over Mike Tyson zou ik uren kunnen praten. Om de een of andere reden voel ik al mijn hele leven een immense liefde voor hem. Heel fascinerende en controversiële figuur. Inspirerend en authentiek. Nooit shady, altijd echt. Tyson was een van de geniaalste en meest sportieve boksers aller tijden. Maar hij werd compleet verneukt door zijn achtergrond en door de media, een heel tragisch verhaal. Mike Tyson werd gedemoniseerd tot een niets ontziende moordmachine. Maar ik voel toch vooral ontroering als ik aan hem denk. Op foto’s als deze zie ik vooral het kleine jongetje dat te weinig door zijn ouders geknuffeld is geweest. ‘You all know Tyson,’cause I don’t show you Mike’, zei hij ooit op een persconferentie. Zo is het – denk ik – echt.’

‘Iedereen kent Banksy, de koning van de street art. Maar mijn favoriete graffitikunstenaars zijn Os Gêmeos (1974), een identieke tweeling uit Sao Paulo in Brazilië. Os Gêmeos – Portugees voor ‘de tweelingbroers’ – zijn voor mij de dichters van de straat. ’t Zijn hardcore graffitispuiters, die over de hele wereld massa’s illegale dingen hebben gedaan. Maar tegelijk is hun werk heel kwetsbaar, en spreekt er heel veel gevoeligheid uit, en humor en tristesse. Dit beeld toont precies iemand die ergens vastzit, maar die in zijn hoofd de hele wereld afreist. ’t Heeft iets tragikomisch – ook typisch Os Gêmeos.”Meestal maak ik mijn schilderijen op muren, zowel legaal als illegaal. Maar dit was zo persoonlijk dat ik het op doek zette, omdat ik niet wou dat het overschilderd zou worden. De titel van dit schilderij is ‘ Wake up in peace‘. Die zin schreef ik honderden keren over elkaar, linksonder en bovenaan in het midden, als een soort mantra. Na het overlijden van mijn vader sliep ik een hele tijd verschrikkelijk slecht. Ik had heel vreemde dromen, en ’s ochtends werd ik altijd doodmoe wakker. Heel emotioneel en op van de stress. Vandaar mijn wens ‘Word vredig wakker’, die opgeslokt wordt door duistere, apocalyptische kleuren. Eén keer maakten mijn vader en ik samen een doek. Ik gaf de eerste aanzet, hij werkte er een heel jaar dag en nacht aan verder. Maar op een dag werd dat doek samen met een hoop andere spullen gestolen door een dakloze die we van de straat hadden geraapt. Als ik ooit een ongeluk had kunnen begaan, was het toen wel. Die man had alles mogen stelen, behalve dat.’

‘Dit is een foto van mijn vaderdie ik ergens in eenstoffige doos terugvond. Ik weet niet waar ofwanneer dit is, en voor welke productie. Maar ik hou enorm van de blik in zijn ogen hier, die hypergeconcentreerde blik waaruit zo waanzinnig veel zin spreekt om het podium te gaan opeten.”Dit is een schilderij van mijn vader dat me erg ontroert. Het is de eerste pagina van De Groot-Inquisiteur van Dostojevski, een tekst voor een voorstelling die hij uiteindelijk nooit speelde. Mijn vader studeerde zijn teksten vaak op deze manier. Hij schreef ze uit het hoofd in schoonschrift. Maar bij deze tekst geraakte hij niet verder dan de eerste bladzijde, want schoon schrift werd steeds schoner schrift, en daarna overschilderde hij de tekst zo vaak dat het papier uiteindelijk in flarden uiteenviel. Het enige wat we nog hebben, is deze foto.’