NIET VAN DEZE TIJD. SPINVIS MAG DAN OP Z’N TWEEDE CD WAT ZIFTEN IN DE VREEMDE KLANKEN, HIJ BLIJFT WONDERLIJKE SPROOKJESMUZIEK MAKEN.

DAGEN VAN GRAS, DAGEN VAN STRO

(EXCELSIOR/V2)

IN CONCERT: 1/12 SPINVIS AB, BRUSSEL, 2/12 HANDELSBEURS, GENT, 8/12 KORTRIJKSE SCHOUWBURG, 9/12 CC HASSELT EN 10/12 DE WARANDE, TURNHOUT.

Spinvis ****

Drie jaar geleden doken op de radio tussen de gepolijste R&B- en hiphopproducties en de professioneel klinkende punkplaten plots liedjes op die kraakten en piepten dat het een lieve lust was. Ze luisterden naar raadselachtige titels als Bagagedrager en Smalfilm, en aan hun teksten was op het eerste gehoor geen touw vast te knopen. De maker, die zich al even raadselachtig Spinvis noemde, zong op een onbeholpen manier: het leek alsof een aftandse, rammelende 2PK het lef had om, in de race van de blitse popmuziek, de blinkende sportkarren uit te dagen. Het publiek, dat het graag opneemt voor de underdog, was gecharmeerd. Op zijn debuut-cd maakte Erik de Jong (zijn echte naam) uit het Nederlandse Nieuwegein, een voorstadje van Utrecht, beschadigde muziek over beschadigde mensen.

Zich bewust van de val waar veel lo-fi-artiesten vóór hem intrapten, wil De Jong vermijden dat zijn manke sound een systeempje wordt. Voor zijn tweede album Dagen Van Gras, Dagen Van Stro besloot hij dan ook wat te ziften in zijn poel van vreemde geluidjes. Het gevolg is dat deze plaat minder op samples en meer op live-instrumenten steunt. Zo verleent Saartje Van Camp met haar tweede stem en cellospel extra diepgang aan het sfeervolle Aan De Oevers Van De Tijd. Op de instrumental De Explicateur is zelfs een heuse groep te horen, inclusief organist, trompettist en vibrafoonspeler. Het lag duidelijk in de bedoeling van Spinvis om een rijke popplaat te maken. In de single Het Voordeel Van Video, over een voyeur, klinkt de melodiepracht van Doe Maar door. Bijt Mijn Tong Af is een synthpopsong, die via vocale overdubs crescendo gaat. Ik Wil Alleen Maar Zwemmen vat nog het treffendst de escapistische toon van de cd. Hoe aanstekelijk het ook mag klinken, De Jong blijft een aanhanger van ongewone songstructuren. In de details verschilt Dagen Van Gras, Dagen Van Stro wel wat van de titelloze eersteling, maar dat neemt niet weg dat het nog altijd collagekunst is in de zeer persoonlijke en dus herkenbare Spinvis- stijl. De verstilde melancholie raakt De Jong wellicht nooit kwijt. Het leeuwendeel van de tijd fluistert hij. Zijn beperkingen als zanger storen niet omdat hij er slim mee omgaat, en omdat zijn spielerei met spreektaal fascineert. Poëtisch hoogtepunt is Aan De Oevers Van De Tijd, gebaseerd op een gedicht van de betreurde Antwerpenaar Gust Gils, aan wie Spinvis enkele jaren geleden een ode bracht op De Nachten. Soms is deze fan van Disney-soundtracks niet van deze tijd, en dat is niet eens erg, zolang hij met behulp van een dwarsfluit sprookjesmuziek als De Zevende Nacht voortbrengt. Hoewel Holger Czukay, Sigur Rós en Robert Wyatt wel eens om het hoekje komen kijken, is Spinvis heel bedreven in het camoufleren van invloeden. Kom In De Cockpit is een vermomd punknummer, terwijl Flamingo au fond blues is, bekeken door een dubbril. De Nederlander is heel gefocust bezig op dit album: slechts twee keer laat hij de teugels vieren en haalt de avant-gardist het van de songsmid. Lotus Europa is één lange stream of consciousness: het heeft dezelfde literaire allures als Waar Mensen Wonen van Thé Lau, maar mist de grote spanningsboog die de ex-leider van The Scene in zijn poging wist te bouwen. Ook diffuus is het slotakkoord, het miniatuurtje De Tuinen Van Mexico. Twee van de elf tracks die niet echt overtuigen: een aardige score. Neem gerust een duik in dit wonderlijke surrealistische bad.

Peter Van Dyck