Hitch en de bitches – ‘Acteurs zijn vee’, vond Alfred Hitchcock. Biograaf Donald Spoto onthult hoe de master of suspense vooral vrouwen als een lagere levensvorm behandelde.

Donald Spoto, Hutchinson 229 blz., euro27

Donald Spoto heeft al twee boeken over de Britse suspensemeester op zijn naam staan: The Art of Alfred Hitchcock en The Dark Side of Genius. Vooral dat laatste zorgde bij publicatie, drie jaar na Hitchcocks dood, voor opschudding. Voor de een was het een pure lasterbiografie, voor de ander een onthullend en ernstig boek dat Hitchcock portretteerde als een seksueel geobsedeerde tiran.

Spellbound by Beauty is een soort samenvatting van Dark Side aangevuld met nieuw materiaal. Dit keer concentreert de auteur zich louter op de relatie tussen Hitchcock en de vrouwen in zijn leven: zijn echtgenote Alma, zijn dochter Pat en vooral de actrices die met hem samengewerkt hebben en die hij probeerde te kneden naar zijn fetisjisme – gesublimeerd in Vertigo – voor coole blonde vrouwen.

Terwijl Hitchcock met sommige actrices wonderwel kon opschieten – Ingrid Bergman, Grace Kelly – was de samenwerking voor anderen – Joan Fontaine, Doris Day, Kim Novak of Tippi Hedren – een ware helletocht. Spoto spaart de details niet over hoe de perverse manipulator Hitchcock hen schunnige en sadistische opmerkingen toefluisterde net voor de camera ging draaien of hoe hij zelfs zijn broek open knoopte. Het maakte deel uit van zijn shocktactiek om actrices te destabiliseren.

Maar vooral de nieuwe onthullingen van The Birds-actrice Tippi Hedren (de moeder van Melanie Griffith) en actrice Diane Baker ( Marnie) zijn soms verbijsterend. Volgens Spoto was Hitchcock ’tegelijk een volwassen artiest en een sociaal onzekere adolescent die wrok koesterde tegen de impulsen die paradoxaal genoeg de bron waren van zijn visuele genie’. En werd zijn leven beheerst door een pijnlijk conflict: het verlangen én de schrik om verliefd te worden.

Tijdens de productie van die bewuste films ging Hitchcock moreel over de schreef met seksuele en psychologische pesterijen, schrijft Spoto. Op de vraag hoe relevant dergelijke onthullingen zijn, geeft Spoto zelf het antwoord: als je leven en werk van de grootste filmmaker uit de geschiedenis ernstig wil appreciëren moet je ook aandacht hebben voor zijn donkere psychologische kanten en de pijn die hij anderen heeft aangedaan. Spoto is naast celebritybiograaf en amateurpsycholoog ook een katholiek theoloog.

Luc Joris