WAT?
Er was eens een tijd waarin de mogelijkheid dat Sonic Youth zijn publiek kon uitbreiden met grote groepen garagisten, huisvrouwen of voetbalhooligans volkomen plausibel leek. Een klimaatsverandering die zich voltrok net vóór de grungemanie: undergroundbands uit de jaren tachtig waren op eigen kracht zo groot geworden dat plots ook major platenlabels hen begonnen op te vrijen. De New Yorkse noise- en avant-rockers lieten het zich best welgevallen, getuige enige toegeeflijkheid aan de brede smaak op de platen Goo (1990) en Dirty (1992), met hun complementaire MTV-video’s. Maar tegen 1995 nam de realiteit eens te meer de vorm aan van een in de nek gekletste natte dweil. Sonic Youth was te eigengereid en weerbarstig, te zeer aan de eigen autonomie gehecht om het spel van de mainstream mee te spelen. Met Washing Machine kwam de band in zekere zin weer terug tot zichzelf.
GEPREZEN OF VERGUISD?
Vier hoofden in een nieuwe wind. Die sensatie was zo sterk dat de groep alle bagage die ze meezeulde wilde lozen en een naamsverandering overwoog. Daar kwam niets van: te veel lui bij de platenfirma zouden een hartaanval hebben gekregen. Maar ‘Washing Machine’, de naam die toen in stelling was gebracht, werd wel de titel van de nieuwe plaat. Die kreeg goeie kritieken, maar verkocht in verhouding tot Goo en Dirty voor geen meter. Waarna er binnen het eigen kamp toch een dissidente stem weerklonk: ‘The worst piece of shit we’ve done’, vond drummer Steve Shelley.
EN VANDAAG?
Die onheuse beoordeling was persoonlijk: Shelley had zijn draai niet gevonden in de grotendeels zonder bas gecomponeerde songs, waardoor hij er als halve ritmesectie alleen voor stond om de muziek de grond in te heien. Want dat is Washing Machine: een horizontaal werk waarbij de drie gitaren zich languit strekken, met fijne maar ook stekelige en abstracte panorama’s tot gevolg. Anderzijds bedachten zowel Moore, Gordon als andere gitarist Lee Ranaldo enkele van hun zachtste melodieën. Zelfs het negentien minuten durende The Diamond Sea is catchy, gefocust, wervelend – een hoogtepunt in een al niet misselijk oeuvre. Wat weet de massa er ook van? Washing Machine, heden heruitgebracht op dik vinyl, was een grootse plaat op een luizig moment.
CUI BONO?
Invloedrijke groep, nogal wiedes. Maar Sonic Youth plantte vooral een idéé in het brede culturele veld: als wij ons geen moer van de conventies aantrekken, waarom u dan wel? Niet alleen in de muziek (Nirvana, Hole, Beck), maar ook in film (Sofia Coppola, Spike Jonze) en de kunst (Raymond Pettibon, Mike Kelley) hebben sommigen het er ver mee geschopt.
SONIC YOUTH ****
Washing Machine
noiserock
DGC
KURT BLONDEEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
