‘Voor een écht interessante rol moet je niet meer in Hollywood zijn, maar wel in de televisiewereld.’ Kyle MacLachlan weet waarom hij ook in het vijfde seizoen van Desperate Housewives weer in de aalgladde huid van Orson Hodge kruipt.

Een mens kan veranderen. In ons geheugen staat Kyle MacLachlan immer gebrand als de kersentaart etende, koffie drinkende psycho Agent Cooper uit Twin Peaks, maar tegenwoordig kennen de dames hem vooral als de ideale, doch impotente schoonzoon Trey in Sex and the City – zo hebben wij ons laten vertellen. En sinds een jaar of drie speelt de gladgeschoren puntkin zelfs een brave – nou ja, brave – huisvader in Desperate Housewives, goed met de kinderen, onderdanig aan echtgenote Bree en aangenaam in de omgang.

‘Watskeburt?’, hadden wij hem graag gevraagd. Maar als we Kyle MacLachlan – vijftig alweer, en vorig jaar voor het eerst vader geworden – in Londen aan tafel krijgen, wil onze Roemeense collega eerst nog wat dingen horen. ‘ Iez your waaif desperated?‘, horen we haar vragen – antwoord: ‘Ik hoop van niet.’ – gevolgd door ‘Vhat are your ‘obbies?’ – antwoord: ‘Reizen en tuinieren.’ Leuke vragen, Ljudmilla, maar wij komen liever wat anders te weten!

Van voyeuristische tiener in ‘Blue Velvet’ naar brave huisvader in ‘Desperate Housewives’: is Kyle MacLachlan soft geworden?

MacLachlan: Soft geworden? Ik? Dat zou ik nu toch niet durven te zeggen. Eén seizoen lang dacht iedereen dat ik in Desperate Housewives een moordenaar was, en in Sex in the City was mijn rol toch ook niet zó koosjer. Om eerlijk te zijn, denk ik dat ik nog altijd dezelfde rol speel als ten tijde van Blue Velvet: de ideale schoonzoon, maar met een serieuze twist. Uiterlijk lijk ik altijd de goedheid zelve, maar je vraagt je toch af welke donkere drijfveren er achter dat masker schuilen. En ik kan het niet nalaten om dat wat-gaat-ie-nu-doen-gevoel een beetje te cultiveren.

Je hebt wel duidelijk voor televisie gekozen. Sinds ‘Blue Velvet’ heb je nauwelijks nog grote filmrollen aangenomen, op een bizarre zijstap in ‘The Flintstones’ na.

MacLachlan: Ik denk dat de echt interessante rollen voor een acteur niet meer in Hollywood te rapen vallen, maar in de televisiewereld. In een film heb je als acteur een vastomlijnd personage, de scenaristen hangen vast aan een begin, een midden en een slot en alles moet op tien of twaalf weken ingeblikt zijn. Er is geen ruimte voor subtiele veranderingen binnen een personage – als een personage al een evolutie doormaakt, moet het meteen een drastische wending zijn. Terwijl het net de kleine verschuivingen van een personage zijn die mij als acteur boeien. In een televisierol heb je wel de tijd om dat uit te werken. Je kunt veel meer in een rol steken.

Plus: de ene week kan ik de vrolijke Orson spelen, de andere week een boosaardige. Die variatie houdt het interessant voor een acteur. Ik hoef geen nieuw project te zoeken als ik weer eens iets komisch wil doen: ik kan het perfect binnen de reeks proberen. Daarom doe ik Desperate Housewives ook zo graag. Aanvankelijk hadden ze mij ingehuurd om in seizoen drie de mysterieuze moordenaar te spelen. Ik vond het echter zo leuk dat ik bedenker Marc Cherry gezegd heb dat ik de moordenaar niet wilde zijn, maar liever langer zou meedraaien. ‘We zullen zien wat we kunnen doen’, zei hij, en een paar weken later hebben ze Dixie Carter ingehuurd en alle schuld in haar schoenen geschoven. Ideaal, toch? (Lacht)

Als ‘Twin Peaks’-aficionado’s waren we verbaasd toen de vrouwelijke helft van onze vriendenkring Agent Cooper plots bleek te kennen als Trey uit ‘Sex and the City’. Hoe roepen ze jou het meest na op straat: Trey, Orson of Agent Cooper?

MacLachlan: Hangt af van wat er op dat moment op televisie te zien is. Tegenwoordig is het vooral ‘Orson!’, nu Desperate Housewives het in de VS niet onaardig doet. Maar de laatste tijd merk ik dat meer en meer jongeren ‘Agent Cooper!’ roepen. Blijkbaar heeft een nieuwe generatie de dvd’s ontdekt of hun ouders erover horen vertellen.

Zie je David Lynch nog ooit, eigenlijk?

MacLachlan: Tuurlijk. We zijn buren in Los Angeles, dus ik zie hem nog vaak. Ik ga regelmatig kijken waarmee hij bezig is – hij is altijd wel in de weer met fotografie, schilderkunst of een of ander muzikaal project. En tegenwoordig is hij vooral geïnteresseerd in transcendentale meditatie, zoals je misschien wel weet. Dan praten we wat over ‘positieve energie’ en ‘vibraties van geluk’ bij een kop koffie. Precies zoals andere buren doen op een zondagmiddag.

Over transcendentale meditatie gesproken: we hebben nog wat moeite met wat Lynch ‘in jezelf duiken, de oceaan van creativiteit ervaren envrede uitstralen’ noemt. Enig idee waar hij het over heeft?

MacLachlan: Ik beken: ik begrijp hem ook niet altijd. Maar laat ons zeggen dat ik zijn liefde voor meditatie wel waardeer. Hij mediteert al zo lang als ik hem ken, en het is duidelijk essentieel voor zijn innerlijke rust en het creatieve proces. Het is echter niet meteen iets voor mij, neen.

Gaan jullie in de toekomst nog samenwerken?

MacLachlan: Momenteel zijn er geen plannen, maar ik hoop dat het er binnenkort nog eens van komt. Het lijkt me leuk om oud terrein te verkennen. En David is een fantastische regisseur om mee samen te werken, natuurlijk.

Bedoel je met ‘oud terrein verkennen’ ‘Twin Peaks’ nieuw leven inblazen? Je hebt al eens het idee geopperd om de reeks verder te zetten in korte web-afleveringen.

MacLachlan: Het blijft bij een vaag plan, vrees ik. Twin Peaks bestond in zijn eigen plaats, ruimte en tijd. Hoe leuk het me dus ook lijkt om naar die tijd terug te keren en te ontdekken wat er met Agent Cooper gebeurd is, ik denk niet dat het ervan zal komen. En trouwens: David heeft het toch te druk met mediteren. (Lacht)

Desperate Housewives – Seizoen 5.

Vanaf vrijdag 2/10, 22.10 – Canvas

Desperate Housewives – SEizoen 1-4.

Elke dinsdag, 21.25 – Vitaya.

Door Geert Zagers