Mijn keuze is gemaakt: een beter optreden dan dat van Vermin Twins vorige week in het Brusselse café De Walvis zal ik dit jaar allicht niet meer zien. Micha Volders en Lotte Vanhamel hadden daarvoor geeneens een podium nodig, alleen een fikse batterij elektronica en nog veel meer energie om er een memorabele avond van te maken. Elektrotrash ja, maar dan wel het soort dat vakkundig en begeesterend voorbij de vele genrevalkuilen scheurt. De Vermin Twins stuiteren van de ene dolgedraaide sample door het andere dancegenre, immer tjokvol adrenaline. Zodra ze haar capuchon over haar blonde pruik heeft getrokken, toont Vanhamel zich een kronkelende furie, en die Volders kan goddomme een aardig stukje funken terwijl hij er door de vocoder nog een dito potje bij zingt.

Dat de twee hun gezichten veelal verhullen, is amper toeval te noemen. Dat blijkt bijvoorbeeld uit Vanhamels manifeste onwil om als ‘het zusje van’ opgevoerd te worden. Het zou makkelijk geweest zijn om zich in deboekskes samen met haar beroemde broer Tim te laten interviewen: gooi daar nog enkele talkshowsofa’s bij, en hop, er vliegen zoete broodjes over de toonbank van de platenboer. Alle verzoeken in die zin wezen de Vermin Twins van de hand. Uit interviews blijkt dat de twee al meer dan tien jaar thuis met bliepjes, beatjes en basjes in de weer zijn, altijd aan het bricoleren. Dit duo wil muziek maken, niet de volgende popster van één dag worden.

Niets tegen op popsterren, maar hoe vaak hebt u nog de indruk dat een nummer veel op de radio gedraaid wordt omdat de dj van dienst het maar niet beu raakt? Alles lijkt bepaald door businessplannen en playlists en door pogingen om landelijk met flauwe aftreksels van internationale successen een stuiver te verdienen. Je zou voor minder een kap over je hoofd trekken.

Vermin Twins: ongedierte tref je niet aan in de geboende lounges van het grote geld, maar in de marge, waar het krioelt, kronkelt en kruipt. En bij nadere beschouwing blijkt het niet alleen te zijn: het duo is slechts een van de takken aan de stamboom van El Guapo Stuntteam, naast The Rott Childs en The Sore Losers. De ene loot zal in de toekomst wel steviger blijken dan de andere, maar dat is het punt niet: muziek maken, daar begint het mee, succes is een toevallige uitloper daarvan.

Het doet me een beetje denken aan Bob Dylan na zijn motorongeval: de muzikale heiland van de sixties was niet geïnteresseerd in de status die men hem toemat, verdween volledig van de radar en ging zich met vrienden amuseren in een kelder in Woodstock. Niet dat de knutselarij van de Twins nu per se even legendarisch wordt als wat nu bekendstaat als The Basement Tapes, maar het idee is hetzelfde. Zoals Volders voor het concert zei, toen hem verteld werd dat het in Nederland nog niet echt wil lukken: ‘Maakt niet uit, als we maar kunnen spelen.’ Mensen die willen spelen – in de dubbele betekenis: muziek en als kleine kinderen – zijn al te dun gezaaid.

KRIS JACOBS

Vermin Twins wil muziek maken, niet de volgende popster van één dag worden.