Ze speelde al het hulpje van Superman en de vrouw naast James Bond, maar als Susan Mayer in de tv-serie ‘Desperate Housewives’ werd Teri Hatcher echt wereldberoemd. De actrice spreekt over de donkerste periode uit haar leven, de tol van de roem en het einde van ‘Desperate Housewives’. ‘Als het van mij afhangt, wordt Susan negentig.’

Enkele weken geleden zorgde Desperate Housewives voor een flinke rel. In een aflevering in het vierde seizoen – dat in de VS momenteel stilligt door de schrijversstaking – gaat het personage van Teri Hatcher, de licht neurotische Susan Mayer, naar de dokter. Die maakt niet meteen een goede eerste indruk, en vooraleer hij haar begint te onderzoeken, zegt Susan: ‘Okay, before we go any further, can I check those diplomas? Because I would just like to make sure they are not from some med school in the Philippines.’ Dat laatste zinnetje stak meteen de oceaan over naar de Filippijnen, en daar kon men er niet om lachen. Enkele lokale bloggers startten een internetpetitie op, waar tienduizenden mensen op intekenden, in het parlement werden vragen gesteld over de ‘racistische houding’ van Desperate Housewives en de presidente van het land, Gloria Arroyo, eiste officiële excuses van tv-zender ABC. Die zijn er ook gekomen en het aanstootgevende zinnetje werd intussen uit de bewuste aflevering geschrapt: als het vierde seizoen op Canvas wordt uitgezonden, zult u er dus vruchteloos naar zoeken, maar op YouTube is het fragment – vanzelfsprekend – wel nog te zien.

Sommige commentatoren geloofden dat de makers van Desperate Housewives het relletje doelbewust hadden uitgelokt. De reeks is immers niet meer zo succesvol als tijdens het eerste seizoen en ook de media-aandacht is verminderd – Grey’s Anatomy pikt daarvan nu het leeuwendeel in. Maar de serie mag dan niet meer zo in the picture staan als een paar jaar geleden, de hoofdrolspeelsters zijn wel nog altijd de favoriete doelwitten van tabloids en paparazzi. Er gaat nauwelijks een week voorbij of er duiken (meestal verzonnen) berichten op over bijvoorbeeld geruzie tussen de actrices. En van Marcia Cross (in de serie de perfectionistische Bree Van de Kamp) werd onlangs op het internet een reeks naaktfoto’s gepost, die vorig jaar door enkele ondernemende vuilnismannen uit haar afval waren gevist. Ook Teri Hatcher (43, en neen: dat is geen typfout) heeft altijd meer dan haar deel van de aandacht gehad, waarbij vooral haar zogenaamd onstilbare honger naar seks of haar liefdesleven (ze werd onder meer aan George Clooney gekoppeld) voor tientallen artikelen hebben gezorgd.

Maar Hatcher kwam ook in het nieuws met een thema dat niets met Desperate House- wives te maken heeft, behalve dan dat het zoals bij zoveel verhaallijnen in de serie om een goed bewaard geheim uit haar verleden ging. In het voorjaar van 2006 gaf ze een interview aan Vanity Fair, waarin ze vertelde dat ze als kind door haar oom seksueel misbruikt was. Nadat ze in 2002 in de krant een artikel had gelezen over de zelfmoord van een (Belgisch) meisje dat door dezelfde man was aangerand, besloot Hatcher om met haar verhaal naar de politie te stappen – de eerste keer in meer dan dertig jaar dat ze met haar traumatische ervaringen naar buiten kwam. Met Hatcher als potentiële getuige zette de politie de aanrander onder druk om te bekennen: hij pleitte uiteindelijk schuldig en werd tot veertien jaar cel veroordeeld. Omdat Hatchers carrière in 2002 in het slop zat, was ze met het verhaal niet naar de pers gestapt, uit vrees dat het als een publiciteitsstunt beschouwd zou worden, maar in 2006 vond ze het wel tijd om in de openbaarheid te treden.

Hoe kijk je nu terug op het interview in ‘Vanity Fair’?

Teri Hatcher: Met een groot gevoel van opluchting. Het was een heel moeilijk proces voor mij, en het was iets wat ik al lang geleden had moeten doen, maar waar ik nooit in geslaagd was. Het is niet gemakkelijk om de schuldgevoelens en het stigma te overwinnen, maar zodra dat gebeurd is, voel je je klaar om verder te gaan met je leven. Nu ik erover kan praten en me niet meer achter mijn angsten hoef te verbergen, voel ik me echt bevrijd.

Krijg je er nog veel reacties op?

Hatcher: Verbazend veel. Er komen nog steeds vrouwen naar me toe om te zeggen hoe mijn getuigenis hen heeft geholpen om zelf met hun verleden in het reine te komen. Enkele weken geleden kreeg ik van Newsweek de vraag om iets te schrijven rond ‘het moment dat mijn leven veranderd heeft’ en toen heb ik het hele verhaal nog eens gedaan, net omdat ik merk dat het nog altijd mensen kan helpen. Ik denk dat er veel vrouwen rondlopen met schuldgevoelens, met het idee dat alles hun eigen fout is. Ik heb alvast lang zo geleefd.

Toen je dankzij ‘Desperate Housewives’ wereldberoemd werd, sprongen de tabloids op je privéleven. Ben je dat ondertussen gewoon geraakt?

Hatcher: Neen, dat is ook het belangrijkste nadeel van roem. Ik word nog altijd het grootste deel van de week gevolgd. Als ik naar de kruidenier ga, als ik mijn dochter van school oppik, als ik met de hond ga wandelen…

Wat is de ergste roddel die je ooit over jezelf gelezen hebt?

Hatcher: Al die verhalen over hoe wij, de cast, constant ruzie maken op de set, zijn heel vervelend, gewoon omdat ze uit de duim gezogen zijn. Maar de ergste roddel was zonder twijfel die over de zogezegde ‘seksfeestjes’ in mijn Volkswagen-busje. (In 2006 verschenen in enkele Britse tabloids artikelen over hoe Hatcher geregeld in een busje op haar oprit wilde sekspartijen zou hebben. Het verhaal was volledig verzonnen, en nadat Hatcher een proces had ingespannen, moesten de kranten een rechtzetting publiceren; nvdr.) Toen ik het voor het eerst las, dacht ik: Hier loopt toch niemand in?

Er duiken ook vaak berichten op over plastische chirurgie…

Hatcher:(onderbreekt) Ik heb nog nooit plastische chirurgie gehad, ongeacht wat je gelezen hebt. (glimlacht) They’re still real and they’re still spectacular (een verwijzing naar een beruchte rol die Hatcher ooit had in de sitcom ‘Seinfeld’. Daarin gaf ze gestalte aan een vrouw met een perfect stel borsten waarover Jerry en George zich constant afvroegen of ze nu echt waren of niet; tot ze hen op hun plaats zette met de zin: They’re real and they’re spectacular; nvdr.). En botox, daar heb ik me ook nog nooit mee ingelaten: ik heb er zolang over gedaan om mezelf graag te zien dat een paar rimpeltjes me echt niet meer deren.

Maar je leest al die roddels wel?

Hatcher: Tuurlijk, al is het maar om te weten tegen wie ik een proces moet aanspannen (lacht). Maar om eerlijk te zijn: de dingen die ik soms op het internet tegenkom, kruipen toch onder mijn huid. Mijn vriend grapt vaak dat hij eens een kinderslot op mijn computer gaat plaatsen zodat ik mezelf niet meer nodeloos kan zitten martelen.

Hoe komt het eigenlijk dat je sinds ‘Desperate Housewives’ in zo weinig films hebt meegespeeld? De meeste tv-sterren gebruiken hun beroemdheid als een springplank naar de bioscoop.

Hatcher: Dat is natuurlijk de ironie van Hollywood. Dankzij het succes van Desperate Housewives zijn er me films aangeboden waarvan ik een paar jaar geleden niet eens moest dromen. Maar op hetzelfde moment zorgt het opnameschema van de serie ervoor dat ik geen tijd heb om die films ook daadwerkelijk te doen. (lacht) Ik ben tien maanden per jaar druk met Desperate Housewives bezig, en die twee resterende maanden spendeer ik dan het liefst samen met mijn dochter.

Die is tien. Weet zij hoe beroemd haar moeder is?

Hatcher: Ja, dat kan ook moeilijk anders. Ik ben net terug van een schoolreisje samen met haar en haar klas. Wij zijn naar zo’n verlaten zendingspost aan de kust van Californië geweest, en zelfs daar kwamen mensen op me afgestapt om te praten over de serie. Het is dus niet te vermijden.

Heeft ze het er lastig mee?

Hatcher: Die vraag krijg ik op zulke momenten van de andere ouders ook wel eens. Maar dat is nu eenmaal haar leven. Ik vind het verschrikkelijk dat haar vader en ik gescheiden zijn en dat zij nu moet pendelen tussen ons. Maar je kunt dat niet veranderen, net zomin je iets aan mijn beroemdheid kunt doen. Ik kan alleen maar proberen om het voor haar gemakkelijker te maken, bijvoorbeeld door geen foto’s te laten nemen als zij bij mij is. En daarom vind ik het belangrijk om die vrije maanden met haar door te brengen.

De berichten dat je ‘Desperate Housewives’ wil verlaten om aan je filmcarrière te werken zijn met andere woorden sterk overdreven?

Hatcher: Ik zal in Desperate Housewives zitten tot de reeks stopt. Je moet blij zijn met wat je hebt. Een paar jaar geleden, toen ik nog niet zoveel werk had als nu, had ik nooit kunnen denken dat ik op een dag hier zou staan. Bovendien leef ik nu heel dicht bij mijn werk, zodat ik veel tijd met mijn dochter kan doorbrengen. Dus wat kan ik nog meer vragen? Neen, ik ben naar niets anders op zoek. Maar zeg nooit nooit hé? Als er een fantastische rol uit de lucht komt vallen, dan zal ik het zeker overwegen. Alleen is voor vrouwen van mijn leeftijd het aantal filmrollen natuurlijk beperkt, zeker in vergelijking met televisie.

Hebben die ‘magere jaren’ voor ‘Desperate House- wives’ ervoor gezorgd dat je nu anders tegen het leven in Hollywood aankijkt?

Hatcher: Ik ben er in ieder geval rustiger door geworden. Ik kan meer afstand nemen en alles nuchterder bekijken. Als je een tijdje zwarte sneeuw hebt gezien, dan begrijp je dat de hoogtepunten heel vluchtig zijn en de dalen niet zo diep als je wel denkt.

Het succes van de reeks heeft je dus niet veranderd?

Hatcher: Dat is een interessante vraag. Mensen denken altijd dat succes of roem je verandert, maar dat geloof ik niet. Ik denk dat ze je de kans geven om te zijn wie je echt bent. Net voor ik met Desperate Housewives begon, was ik aan het onderhandelen met ABC om een tv-serie te produceren. Dat is toen niet doorgegaan, maar vandaag, vier jaar later, wordt er opnieuw over gesproken, en dankzij Desperate Housewives is de kans natuurlijk groot dat het ditmaal wél lukt. Ik heb altijd al geschreven; ik ben nu bezig aan mijn tweede boek (na ‘Burnt Toast’ uit 2006, waarin ze op haar leven en loopbaan terugblikt; nvdr) en in mijn lade liggen dingen die twintig jaar oud zijn en die ik nooit heb afgewerkt. Omdat ik vroeger nergens een voet tussen de deur kreeg, bleef dat altijd op de achtergrond.

Tot slot: als ‘Desperate Housewives’ ermee ophoudt, hoe zou je dan willen dat de serie voor Susan Mayer eindigt?

Hatcher: Dat ze negentig is en doof, en moet verhuizen naar een rusthuis, waarna je haar nooit meer te zien krijgt. Dat is over hoeveel jaar? Vijftig? Tegen dan zal ik wel klaar zijn met de serie. (lacht)

Door Stefaan Werbrouck