Elke week geven we een werk dat ten onrechte vergeten is of onderschat wordt de aandacht die het verdient.
De bedenkers van GTA maken er sinds de derde episode van die gameserie geen geheim van dat ze sterk geïnspireerd zijn door Scarface (1983), Brian De Palma’s filmklassieker over Tony Montana, een Cubaanse vluchteling die zich in Florida opwerkt tot drugsbaas. Waarom niet GTA als vertrekpunt gebruiken voor een officiële Scarface-game, dacht ontwikkelaar Radical Entertainment. Samen met The Godfather: The Game luidde Scarface: The World Is Yours in 2006 een nieuw tijdperk in voor filmgames, die tot dan een slechte naam hadden vanwege de steevast belabberde kwaliteit. Deze twee titels bewezen dat filmgames niet per definitie overhaast geproduceerde marketingproducten zijn.
In plaats van flauwe interactieve doordrukjes van bekende filmscènes presenteert Scarface: The World is Yours zich als een op zich staande sequel. De game stoeit met de vraag: wat als Tony Montana de schietpartij op het einde van de film overleefd had? Het spel start met die beroemde eindscène waarin Montana uiteindelijk levenloos in een fontein belandt en gaat vervolgens zijn eigen weg.
Compleet berooid en met een stevige deuk in je imago moet je als ex-drugskoning je imperium steen voor steen heropbouwen in een vrij doorkruisbaar virtueel Miami. In plaats van met een would-be Tony Montana in GTA te klooien, kun je hier dus met the real deal aan de slag. Al Pacino gaf toestemming om zijn gelijkenis in de game te reproduceren (voor het Godfather-spel weigerde hij resoluut), een stemmenimitator nam het vocale gedeelte voor zijn rekening. Officieel: omdat Pacino’s stem na meer dan twintig jaar verstokt roken een half octaaf lager klonk. Officieus: omdat Pacino een temperamentvolle aanvaring had met de spelproducer, meer geld eiste en er de brui aan gaf. Gelukkig is Montana’s nieuwe stem zo doorleefd dat je amper het verschil hoort. Het Cubaanse yeyo-accent en Montana’s gore klap worden op hilarische wijze (over)geaccentueerd met de scheldknop. Eén druk op je controller en Tony begint te vloeken als een ketter, steeds gelinkt aan de situatie waar hij zich in bevindt. Druk de knop in nadat Tony afgewezen is door een vrouw en je hoort: ‘You remind me of my ma-maa, she was a hard-ass just like you.’ Lacht iemand met je nieuwe kostuum of zonnebril: ‘What’s that on my face you ask? Your wife’s pussy!’ Als je de scheldknop gebruikt terwijl je iemand vakkundig om zeep brengt, vul je met je uitdagende gedrag langzaam het Balls-metertje. Als dat gevuld is, wordt Tony door de overdosis adrenaline tijdelijk onsterfelijk. Vervolgens vloekt en tiert hij zich op patserig messiaanse wijze – én in slow motion – al kogelspuwend of kettingzaagslingerend door het speelveld: ‘You think you can take me, take this you mothaf*ckin’ cock-a-roaches!’ Stichtend? Allerminst. Maar in tijden van controversiële misdaadgames een relevante titel om te (her)ontdekken. Pendejo!
DIMITRI DEWEVER
