Ik wilde naakt, kaal en rood zijn toen ik dit schilderde. Zo naakt, zo kaal en zo vurig als het eindwerk aan Sint-Lucas waar ik dit zelfportret voor maakte. ‘Het braken van mijn ogen’, noemde ik het. Alsof ik alles wat ik gezien en opgeslagen had weer moest uitkotsen. Het klinkt misschien dramatisch, maar zo voelde het toen echt. Ik verstop me achter de blaadjes die uit mijn boezem groeien, maar anderzijds laat ik mezelf dan weer naakt zien. Het geeft heel goed mijn dubbele karakter weer. De verf die ik gebruikte vertelt ook veel over mij. Plakkaatverf – dé verf voor ongeduldige mensen.

Wat er nog meer van mij in dit zelfportret zit? De onwennige grijns rond mijn mond, die vaak met arrogantie wordt verward. En mijn spleetogen, natuurlijk, waar ik vaak voor uitgelachen ben geweest. Als kind vond ik dat vreselijk. Wilde ik niets liever dan eruitzien als alle anderen. Maar intussen heb ik daar allang geen problemen meer mee. En vind ik het zelfs fijn om de Chinese familienaam van mijn moeder achter mijn naam te kunnen zetten. ‘Yu’ betekent pluralis majestatis. Het zegt gewoon dat iets koninklijk meervoud is. En de familienaam van mijn moeders moeder is grappig genoeg ‘Pau’, Chinees voor zeeoor. Mijn roots hebben me lang niet geïnteresseerd. Ik ben bijvoorbeeld nog nooit in China geweest. Maar met ouder worden, voel ik dat ik dat het me steeds meer aantrekt. Mijn moeder is in 1966 van Hongkong naar hier uitgeweken. Mijn grootouders wilden geen honger meer lijden onder Mao, en ze openden hier in Aalst een van de eerste Chinese restaurants. Nu zou niemand daar nog van opkijken, de wereld is een dorp geworden. Maar dat zij dat vijftig jaar geleden aandurfden, dat blijf ik ongelooflijk vinden.

Toen mijn ouders scheidden, ben ik jarenlang gestopt met schilderen. ‘Ik zal nooit meer tekenen of schilderen’, stond ik dan te schreeuwen tegen mijn vader. Tot ik de kunstenaar Lucebert ontdekte, en voelde dat ik geen andere keuze had. Ik heb er lang mee geworsteld dat ik de dochter van Kamagurka was. Lang gedacht dat ik me tegen hem moest afzetten, ook. Maar iemand die in je DNA zit, daar kan je je gewoon niet tegen afzetten. En bij iemand die zo fantastisch is, hoeft dat misschien ook niet. Ik heb mijn eigen stem gevonden, en mijn eigen stijl. En ik vind het niet langer erg dat ik daar ook dingen van mijn vader in herken.

Sarah Yu Zeebroek (24) is illustratrice en muzikante. Samen met haar broer Boris Zeebroek vormt ze The Hong Kong Dong, een groep die allerlei aanstekelijke dingen doet met rock, blues, dance, elektro en pop. Alle info: www.myspace.com/thehongkongdong en www.sarahyuzeebroek.web-log.nl.

Opgetekend door Wouter Van Driessche