Roomies

Het openingsbeeld van de eerste aflevering van de achtdelige serie Roomies zet helemaal de sfeer. Een waslijn vol slipjes, een hamster die over een houten vloer scharrelt en de camera die geleidelijk uitzoomt tot je een lege kamer ziet. Is het een verlaten kamer? Een gekraakte kamer? Een door de deurwaarder leeggehaalde kamer? Een kamer die wacht op een nieuwe bewoner? Een half afgewerkte maquette op de grond, pizzakorsten in een doos en een plat geknepen drankblikje wijzen op sporen van een zekere bewoning. En dan weergalmt de deurbel. En nog eens, en nog eens.

Op de stoep staat een gezin met de armen vol meubels en spullen. De moeder ongeduldig, de vader geagiteerd, de zoon geamuseerd en dochter Bibi (Ahlaam Teghadouini) geërgerd zowel door de familieleden om haar heen als door de deur die gesloten blijft. Bibi, de nieuwe huisgenoot van Ama (Laura De Geest), die hen even later binnenlaat, blinkt voorlopig uit in afwezigheid. Het schetst in een flits hun verhouding. Ama is de losbol met een lak aan regels en conventies, Bibi de meer bedachtzame van de twee.

Mocht Roomies een klassiekere reeks zijn, dan zouden de makers het hierbij laten. Een eenvoudige relatie, een duidelijke karakterschets, niet te ingewikkeld. Ama als de grensoverschrijder, Bibi als de grensbewaker. Maar gelukkig zijn Kato De Boeck en Flo Van Deuren die de reeks koesterden, schreven en regisseerden, niet geïnteresseerd in versimpelde werkelijkheden. Ze kregen misschien goede raad over hoe ze het beter moeten doen en over wat het publiek wil, maar interpreteerden al die welgemeende adviezen op eigen wijze of sloegen ze vrolijk in de wind. Zo werd Roomies gelaagd zonder zwaarwichtig te zijn.

Roomies is méér dan een coming-of-ageverhaal over twee lesbische vrouwen.

Hoe Ama en Bibi zich tot elkaar verhouden, is verre van eenduidig. Vaak wisselen ze van rol. Terwijl Ama de stoere en bazige lijkt, laat Bibi zich evenwel zelden imponeren door het uitbundige en onconventionele karakter van haar huisgenoot. Ze duwt Ama geregeld terug op haar plaats.

Je zou de reeks kunnen herleiden tot een coming-of-ageverhaal, waarin de personages hun seksuele voorkeuren ontdekken. Ama laat graag uitschijnen dat het voor haar een uitgemaakte zaak is. Ze ruilde een relatie met een vrouw in voor onenightstands met mannen. Alles is mogelijk, afhankelijk van het moment en van wie haar pad kruist. Bibi is een lesbische vrouw die door een kier van de kast loert. Ze is verliefd op haar beste vriendin – ze ontmoetten elkaar bij de scouts – maar verzwijgt haar gevoelens uit angst dat ze de hoop om ooit samen te zijn moet laten varen. Natuurlijk loopt dat fout. En natuurlijk is het Ama die de broze droom van Bibi aan diggelen slaat. Ama is niet iemand die in sprookjes gelooft.

Maar Roomies is meer dan dat. De vriendschap tussen Bibi en Ama is slechts een van de verhaallijnen die De Boeck en Van Deuren doorheen de reeks weven. Er is de mysterieuze Griekse bovenbuurvrouw, ooit een prijsbeest op missverkiezingen. En ook de onderbuurman, een alleenstaande vader die er met zijn dochter woont, heeft een eigen verhaal dat mondjesmaat gelost wordt.

Roomies blinkt evenzeer uit in het speelse, beheerste ritme waarmee verteld en getoond wordt. En nu ik toch bezig ben, vermeld ik minstens zo graag de lichtvoetige montage, de zwierige dialogen, de subtiele humor en de onnadrukkelijke precisie waarmee zaken benoemd worden. En dan zijn er nog de beelden, waarvan er enkele op mijn netvlies bleven kleven. De man met de gouden cape die, trots als een ridder op zijn paard, op een step door het nachtelijke Brussel tuft. Want ook dat is Roomies: een ode aan onze warrige, eigenzinnige, chaotische en veeltalige hoofdstad.