Maandag 11/10, 23.00 – Canvas

Phara is dood – nou ja, op loopbaanonderbreking – leve Reyers Laat! Nu Phara De Aguirre even van een welverdiende rust geniet, wordt ook de laatavondtalkshow die haar naam droeg, opgedoekt. Lieven Van Gils mag wel blijven zitten, maar hij krijgt in Reyers Laat voortaan vier avonden in de week Dirk Abrams naast zich, de ex-sportjournalist die lange tijd presentator was op de VRT en vtm, maar de laatste jaren achter de schermen werkzaam was. Een comeback door de grote poort, al was Abrams zelf niet zo happig om weer met zijn hoofd op tv te komen.

Ik las dat men flink heeft moeten aandringen om je zover te krijgen om weer te presenteren.

Dirk Abrams: Ja, dat klopt. Ik vond – en ik vind dat eigenlijk nog altijd – dat mijn loopbaan een leuke wending had genomen, eerst als chef sport van de Sporzaredactie en dan bij de creatieve cel XP, waar we onder meer Ook Getest Op Mensen hebben bedacht. Ik voelde me heel comfortabel achter de schermen, omdat ik graag conceptueel bezig ben en omdat het leuk is om presentatoren die al goed zijn te helpen om nog beter te worden. Nu moet ik mezelf opnieuw activeren als presentator én tegelijk dat helse ritme van dagelijks televisie maken weer aanleren, dus ik maak me wel een beetje zorgen.

‘Reyers Laat’ wordt een ‘laatavondtalkshow met drie of vier gasten die op een of andere manier mee de dag hebben gekleurd’, zo lezen we in de perstekst. Euhm, dat klinkt wel heel erg als ‘Phara’.

Dirk Abrams: De twee zijn natuurlijk vergelijkbaar: Reyers Laat moet net als Phara ook als een helikopter over de actualiteit van de dag hangen. Een verschil is wel dat wij de genodigden een per een aan tafel laten aanschuiven, en eerst apart over hun onderwerp interviewen. Als er zich na verloop van tijd een discussie ontspint tussen de gasten, zoveel te beter, maar we gaan dat niet per se forceren. En n voor alle duidelijkheid: Canvas heeft mij niet gevraagd om Phara te vervangen. Daar zou ik ook feestelijk voor bedankt hebben, want zij is in haar genre een merk op zich.

Met Lieven Van Gils en jij zitten er nu twee (ex-)sportjournalisten samen een actualiteitenprogramma te presenteren. Is dat toeval?

Abrams: Dat Lieven en ik een duo vormen wel, of het toeval is dat wij een vergelijkbare achtergrond hebben, daar heb ik niet echt een antwoord op. Ik vermoed dat je als sportjournalist leert om flexibel te zijn en te improviseren – je doet heel veel live, en als er iets misloopt, sla je niet zo snel in paniek. Reyers Laat is weliswaar niet live, maar het wordt om negen uur ’s avonds opgenomen, zodat je niet veel meer kunt doen als het fout gaat. Daar zal die achtergrond dus van pas komen. Nu goed, ik zit dat hier wel met veel bravoure te verkondigen, maar wellicht zal ik over een dikke week toch in mijn broek schijten.(Lacht)

Tot slot: Koen Meulenaere, een andere sportjournalist en ex-collega van jou, had het enkele weken geleden in Bladspiegel over ‘Dirk Abrams, die over vele kwaliteiten beschikt, maar niet over geduld’. Herkenbaar?

Abrams:(Lacht) Koen Meulenaere weet heel veel over mij – ik ook over hem trouwens – maar ik moet wel zeggen dat het al tien jaar geleden is dat wij nog hebben samengewerkt. Sindsdien ben ik ouder én rustiger geworden. Ik blijf wel nog altijd een controlefreak, en dat is niet alleen vervelend voor mezelf, maar ook voor de mensen rondom mij. Een carrière in de diplomatie heeft er voor mij nooit ingezeten, laat ik het daarop houden. Maar zeg tegen Koen dat ik er hard aan werk! (Lacht)

Stefaan Werbrouck