Deze week verschijnt het nauwelijks één jaar oude GTA V in een nieuwe versie voor PS4 en Xbox One. Het hitspel is daarmee niet alleen: toppers van de vorige consolegeneratie worden in geremasterde vorm opnieuw op de markt gebracht. Geldklopperij of reden tot juichen?
Remasters zijn niet nieuw binnen de entertainmentsector. Klassieke albums van The Beatles, Led Zeppelin of Roxy Music worden om de haverklap heruitgebracht in opgepoetste vorm. Filmfanaten werden de laatste jaren verwend met kraaknette blu-rayversies van al dan niet vergeten klassiekers. Ook bij games dateren remasters en nieuwe edities niet van gisteren. Arcadeklassiekers uit de jaren zeventig en tachtig zoals Pac-Man (1980), Donkey Kong (1981) en Space Invaders (1978) worden geregeld als compilaties heruitgebracht, en meer dan tien jaar oude mijlpalen als ICO (2001) en Halo: Combat Evolved (2001) zijn, met een hogere beeldresolutie voor nieuwere consoles, al opnieuw verschenen. Versere games, bijvoorbeeld Mass Effect 3 (2012) en Deus Ex: Human Revolution (2011), staken als aangepaste en/of uitgebreide director’s cuts opnieuw de kop op, maar lieten het oorspronkelijke grafische gedeelte en de besturing ongewijzigd.
Maar wat vroeger hoofdzakelijk met oudere games gebeurde, zie je nu ook bij jonge titels. Sinds begin dit jaar worden amper één of twee jaar oude games als remasters voor PlayStation 4 en Xbox One heruitgebracht. En dat heeft een reden. Doorgaans verschijnen de technisch knapste games op het einde van de levenscyclus van een consolegeneratie, omdat de ontwikkelaars en programmeurs dan over voldoende ervaring beschikken om de laatste druppel rekenkracht uit de hardware te persen, met vaak de mooiste visuals als eindresultaat. Anderzijds is het aanbod van titels en zeker toppers tijdens de eerste twaalf maanden van een nieuwe consolegeneratie steevast relatief klein. Dat was destijds ook zo bij de switch van PS2 naar PS3 (2006) en van Xbox naar Xbox 360 (2005), maar de PS4 en Xbox One zijn van een compleet ander kaliber dan hun voorgangers. Vooral op technisch vlak was de kloof tussen de nieuwe en de vorige consolegeneratie nog nooit zo groot. Geen betere manier om het potentieel van die nieuwe hardware uitgebreid aan de consument te showen dan door bekende, jonge titels opnieuw uit te brengen, titels die nog vers in het geheugen liggen, en waarbij de verbeteringen dadelijk opvallen. Denk daarbij aan de nieuwe edities van Tomb Raider, The Last of Us,Diablo III, Metro: Last Light, Sleeping Dogs en MXGP. En dan hebben we het nog niet eens over de geremasterde downloadgames gehad.
Lang niet allemaal aanraders, maar sowieso is dit goed nieuws voor spelers die vorig jaar – in afwachting van de nieuwe spelconsoles – de aankoop van nieuwe games hebben uitgesteld. Minder fraai nieuws voor fans van het eerste uur, die nu voor het dilemma staan om al dan niet een tweede maal geld op te hoesten voor een opgewaardeerde recente titel die ze al gespeeld hebben. Ook op dat vlak doen de spelmakers er dus alles aan om iedereen, de twijfelaars incluis, mee over de streep te trekken.
De new-gen-versies zijn meestal niet alleen visueel rijker, maar ook completer. Bij vele titels kun je na de release, tegen betaling, uitbreidingen aanschaffen, ‘dlc’ (downloadable content) genoemd. De bedoeling is om spelers die de game voltooid hebben toch aan het spelen te houden. Denk aan nieuwe personages, extra scenario’s, attributen of online-speelmappen. De nieuwste remasters hebben al die dlc-elementen in de meeste gevallen gratis aan boord – je hoeft er dus niet nog eens in de buidel voor te tasten. Daarnaast hebben een aantal titels onvolmaaktheden en foutjes in de spelarchitectuur weggewerkt (een betere besturing, strakkere artificiële intelligentie enzovoort). En dan zijn er nog een handvol remasters die die verbeteringen aandikken met compleet nieuwe spelervaringen, modi en mogelijkheden. Op dat moment overstijgen ze hun technische verbeteringen, en worden het ‘ultieme’ edities waar zelfs de grootste sceptici onder de gamers van beginnen te watertanden.
Op dat vlak doet voorlopig geen enkele titel beter dan Grand Theft Auto V. Het spel ziet er niet alleen ontzagwekkend mooier uit dan de versie van vorig jaar, met meer textuur van omgevingsobjecten, meer visuele details en verder reikende panorama’s, ook inhoudelijk werden heel wat toevoegingen gedaan. Gaande van meer dan honderd nieuwe songs bij de soundtrack, over nieuwe animaties bij voorbijgangers en drukker stadsverkeer tot nieuwe dieren die over straat en door de natuur lopen. Qua gameplay kun je het spel – voor de eerste keer in de GTA-geschiedenis – optioneel vanuit eerstepersoonsperspectief spelen (dus alsof je door de ogen van het personage kijkt). Niet zomaar een gimmick, want de hele spelervaring wordt er anders door én het volledige ontwerp van de game is speciaal voor dat doel aangepast. Van de look van je smartphone wanneer je foto’s neemt, over het dashboard van alle wagens waarmee je cruiset tot de cockpit van helikopters en vliegtuigen, alles oogt fris en nieuw dankzij het nieuwe in-game-camerastandpunt. De knapste game van vorig jaar wordt zo nog een stuk ‘immersiever’ en beklijvender. Verre van een snelle cash-in van de uitgever dus. Ook al zal niemand ontkennen dat met dergelijke heruitgaven heel wat financiële belangen gemoeid zijn – al was het maar om vers kapitaal te vergaren voor de productie van een miljoenen kostende toekomstige sequel. Maar technisch, inhoudelijk én qua gameplay lag de lat bij heruitgaven nog nooit zo hoog als vandaag.
GTA V REMASTERED
Voor PS4 en Xbox One, nu in de winkel.
DOOR DIMITRI DEWEVER
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
