Regeneratie

Eerste zin Ruth liet de achteruitkijkspiegel los en klemde het stuur weer met twee handen vast, er zat glinsterend suiker van de donut op haar lippen, waardoor haar brede roze mond eruitzag als iets wat je op kon eten.

Samen met haar beste vriendin Ruth is de vertelster van Regeneratie op weg met de auto. Zestien en op een dag na achttien zijn ze, en met een doos geld op de achterbank vluchten ze hun gouden toekomst tegemoet. Ze geven hun haar een ander kleurtje, zoals ze dat in films hebben gezien, en zingen mee met Lana Del Rey wanneer die het over Californië heeft, land van zon, zee en vrijheid. Ze worden andere mensen. Gedaan met de armoede van hun alleenstaande moeder, de terreur van hun stiefvader en het achter de kassa zitten in de lokale supermarkt, al twijfelt de vertelster nog en hoort ze in haar achterhoofd een stemmetje piepen dat het er in de echte wereld anders aan toe gaat. Wie rijk begint, eindigt nog rijker, zegt het, en wie arm begint…

Eva Coolen heeft haar roman alles van een Amerikaanse road novel . Er zijn motels en tankstations waar de meisjes niet alleen benzine en energiedrankjes inslaan maar ook ‘politievoer’, wat staat voor donuts en wienermelange, een zoeterige mengeling van warme chocolademelk en koffie. Maar het boek speelt in Nederland, vermoed je, al worden plaatsnamen niet genoemd.

In een tweede verhaallijn beschrijft Coolen hoe de twee meisjes elkaar leerden kennen toen ze allebei caissière waren, hoe moeilijk ze het thuis en op school hadden en hoe ze ingingen op een advertentie in een lokaal krantje waarin een zwaar gehandicapte man huishoudelijke hulp vroeg en daar vijf keer meer voor wilde betalen dan ze in het warenhuis vingen. Bijzonder ingenieus laat Coolen die twee lijnen naadloos op elkaar aansluiten, waardoor het boek op het einde klaar is om opnieuw te beginnen, met de meisjes die huilen om het lot van een vrachtwagen vol ganzen op weg naar het slachthuis.

Coolen schrijft gevat en toch beeldrijk. Verwacht geen barokke woordwatervallen, maar eerder korte, veelal cynische observaties die passen bij het schrale landschap waar haar meisjes doorheen rijden terwijl ze Cardi B citeren: ‘Bitches hated my guts, now they swear we was cool / Went from makin’ tuna sandwiches to makin’ the news.’