Daan Stuyven won onlangs de publieksprijs op het filmfestival Leuven Kort. Zijn optreden in de AB zie je in Brussel Vlaams Deluxe. (zo 19/12 – 13.00 Canvas) DOOR GUNTER VAN ASSCHE

1 Je won net de Sabam publieksprijs voor de clip van ‘Housewife’. Die video herenigt je twee liefhebberijen: vrouwen en de snelweg.

De motor of de wagen is dan ook het paard van de cowboy, hè. De meeste zenmomenten heb ik op de baan, zonder muziek of gesprek. Ik heb die tijd heel erg nodig: als ik een uur met iemand heb gepraat, moet ik minstens even lang alleen zijn. Zo niet loop ik de muren op. Op de snelweg verwerk ik al die indrukken het gemakkelijkst.

2 Artiesten moeten per definitie wat ijdel zijn, maar jij bent steeds gegeneerd om jezelf op tv te zien.

Ik zie alleen maar een blow-up van twijfel, onzekerheden en tics. Al kom je spontaan over bij iedereen, zelf word je onverbiddelijk naar je eigen amateurisme toegezogen. En dan hebben we het nog niet over het ongemak dat je voelt als een camera en onbekende mensen voor je gezicht staan.

3 Heb je niet gewoon een hekel aan tv? ‘Als ik naar Belgische zenders kijk, begin ik naar adem te happen’, zei je.

Vooral de meeste Vlaamse zenders vind ik niet zo geweldig. Maar anderzijds hebben de paar keer dat ik op tv verscheen me wel geholpen. Vroeger was ik heel wat stugger op het podium. Maar in tv-panels zitten, zie ik niet gebeuren. In de eerste plaats ben ik niet bijzonder grappig, dus dat heeft geen zin.

4 La Deux toonde dit jaar een portret van jou tijdens je overgang van Antwerpen naar Brussel en over de nieuwe plaat. Was dat een goed beeld van jezelf?

Didier Verbeek (regisseur; nvdr.) heeft me een heel mooie visie gegeven op mezelf – of toch een aantrekkelijker beeld dan ik tot dat moment van mezelf had. Hij had evengoed een heel donker beeld kunnen maken en me erdoor sleuren; hij toonde veeleer een speelse kant. De documentaire vormde een goede blauwdruk van hoe ik met mezelf zou moeten omgaan.

5 Van Berchem verhuisde je naar Schaarbeek. Bewust telkens nét tegen de stadskern aan?

Het idee van leven in een buitenwijk heeft me steeds iets meer geboeid. Vroeger ging je in de klas ook niet op de eerste rij of de achterste rij zitten; liever ergens op een zijrij (grinnikt), waar je het dichtst bij de deur zit. Ik moet overal snel weg kunnen. Ik heb wel veel zin om binnenkort toch naar de binnenstad te verhuizen. Het lijkt me er iets levendiger.

6 Je noemde je plaat ‘Victory’ een film met een triomferend begin maar met een allesbehalve happy end. Was die keuze opzettelijk?

Ik heb moeite om geluk te aanvaarden – zo geloof ik dat er overal minstens één adder onder het gras zit. Omdat ik zelf geen luchthartig figuur ben, wilde ik geen al te lichte plaat maken. Toch zoek ik met evenveel obsceen plezier een triomferende, lichtzinnige kant op, als tegenwicht.

7 Klinkt ‘Victory’ cleaner dan je vorige platen omdat je persoonlijk leven woeliger was?

Ik heb die plaat in een intense sfeer gemaakt. Het aantrekken van een hagelwit kostuum op het podium maakt daar deel van uit: zo’n pak zal ik eerder aantrekken in een toestand van pure chaos, als ik me heel vuil voel in mijn hoofd. Ik schrijf eigenlijk over zaken waar ik naar verlang: mijn songs zijn autobiografisch, maar alleen mogelijk in de toekomst (lacht).

8 Een meesterwerk zou de rest van je oeuvre hypothekeren, zei je eens. Alles daarna blijft in de schaduw staan.

Dat klonk als de perfecte uitvlucht om perfectie te vermijden (grinnikt). Maar eerlijk gezegd heb ik opnieuw een poging ondernomen om een meesterwerk te schrijven. Na een tijdje ben ik niet langer tevreden over oudere songs en dat geeft me die drijfveer om me aan het werk te zetten.

9 Als je op je retour bent, wil je in een ijscokar muziek maken en schilderen. Is het niet een beetje vreemd om je eigen neergang te plannen?

(lacht) Door mijn Icarusval te plannen, kan ik nu beter genieten van de weg naar boven. Als ik succes evident zou vinden en niet meer kan genieten, ben ik bezig met de val. Bovendien ben ik ook al 35, wordt trager en heb een heel verkeerde houding tegenover het leven – ik ben het type dat alles in een restaurant bestelt om er telkens twee happen van te nemen.

10 Je groep Dead Man Ray kreeg een jaar vrijaf. Wordt dat verlengd?

Jawel, we namen weddeloos verlof voor onbepaalde duur. Zoiets is geen slecht idee. Ik had vóór ons debuut Berchem in zes jaar geen plaat uitgebracht, en die opgekropte energie hoor je ook. Misschien moet ik als Daan ook lange tijd geen plaat uitbrengen. Verwacht dat meesterwerk dan maar over vijf jaar (lacht). l

Gunter Van Assche

‘IN TV-PANELS ZITTEN, ZIE IK NIET GEBEUREN: IK BEN NIET BIJZONDER GRAPPIG, DUS DAT HEEFT GEEN ZIN.’