RICK DE LEEUW PRESENTEERT DE ZAMU AWARDS, DIE DIT JAAR OOK WEER WORDEN UITGEZONDEN OP CANVAS (ZONDAG 20/2 – 13.00). DOOR GUNTER VAN ASSCHE

PROGRAMMA VAN 19 TOT 25 februari

1 Je vervangt Roos Van Acker als presentator van de Zamu-awards. Hoe kijk jij aan tegen zo’n uitreikingsavond?

Het grootste nadeel is dat ik er niet zo leuk uitzie als Roos Van Acker: andere kwaliteiten zullen dus in de strijd moeten worden geworpen. Maar de Zamu Awards zijn een fijn evenement: het is de kruising tussen muzikanten een hart onder de riem steken en elkaar een pluim in de poep prikken.

2 In 2004 was er geen ontkomen aan Rick De Leeuw. Ben je van plan om dit jaar wat gas terug te nemen?

Zo druk voelde het niet aan: de tournee met Jan Hautekiet gaf me meer energie dan het er me kostte. Niet het minst omdat Jan behalve een briljant pianist ook een bijzonder aimabel mens is. Ook andere bezigheden, zoals mijn bijdrage aan De Nieuwste Quiz van Bruno Wyndae-le, voelden nauwelijks aan als werk. Ik ben best wel een gezegend mens.

3 Jan Hautekiet gaf je een eigen suite in zijn huis. Hij zei dat jullie daar ’s nachts vaak memorabele gesprekken voerden. Waarover dan?

Nou, dat gaat je nu werkelijk eens geen bal aan, zie (lacht). Nee, vaak won bij die gesprekken de verbazing het van onze vreugde, omdat we zoveel opstaken van die thea-tertour: we zijn allebei geen groentjes, maar we leerden vorig jaar pas echt hoe het is om een theatervoorstelling te spelen.

4 Waarom heb je steeds behoefte aan publiek? De gedichten uit ‘Planeet Jeugd’ schreef je in de trein, en droeg je gelijk voor aan de pendelaars.

Het is heel leerzaam om jezelf te beluisteren door de oren van anderen. Ik liet ze wel nooit lézen, ik droeg ze voor. Met je intonatie kun je een gedicht sturen, op papier moeten de zinnen zelf het ritme bepalen. Tussen die twee ligt een oneindige reeks van kleine beslissingen.

5 Dat traject tussen Amsterdam en Brussel volstaat blijkbaar voor jou. Vreemd voor iemand die ooit beweerde ‘alles te willen zien, mee-maken en proeven’.

Peru en India hoeven niet zo nodig voor mij. Als je goed rondkijkt, vind je hier ook alles. Ik heb ook nooit artiesten begrepen die zegden dat ze op het tourcircuit in de Benelux waren uitgekeken. Ik kan maar niet genoeg krijgen van Handzame of Sint-Elooiswinkel. (lacht)

6 Je bent een van de 25 pijnexperten in het Hartenpijncongres. Waarom zegde je toe om mensen met Sehnsucht te troosten?

Omdat ik denk dat je liefdesverdriet tot iets constructiefs kan verwerken. Mijn bijdrage tot het hartenpijncongres heet ‘De Recyclage van Hartenpijn tot Proza, Poëzie of Songtekst’. De ondertitel luidt ‘Gesprekken in de Kelders van de Hartenpijnverwerkende Industrie’. Ik probeer een baken van steun te zijn. Dat zal wel het lot zijn van iedere schrijver/dichter/zanger.

7 Het is dus geen toeval dat één van je lievelingsboeken ‘Het Grote Baggerboek’ van Ilja Leonard Pfeijffer is – over een ondraaglijk bestaan, waarin we gedoemd zijn tegen wil en dank de rol van held op te nemen?

Ik had dat er zelf nog niet uitgehaald. Maar het is prachtig om dat boek vanuit die hoek te benaderen: de menselijke tragiek in een notendop. Die worsteling, heldendom tegen wil en dank, maakt het leven juist zo aardig – ik vind dat geen negatief idee.

8 Je was een paar maand terug te zien in de monoloog ‘De Tenen van God’. Je kroop in de huid van een psychoot: een rol die je nauw aan het hart lag?

Ik moest 15 pagina’s vol losse gedachten van buiten kennen; heel intens. De tekst was zo dwingend en ingenieus, dat ik nergens kon improviseren. Ik merkte pas hoe diep ik in die rol zat toen ik aan het eind van de tweede week van de repetities meedeed aan een tv-quiz.

9 Het was inderdaad verwonderlijk dat je het in ‘De Slimste Mens ter Wereld’ maar één aflevering uitzong.

Ik was al verwonderd dat ik de studio had gevonden! Op dat moment was ik volkomen doordrenkt van de waanzin van mijn personage, dat ik stilaan normaal was gaan vinden. En net dán werd mijn rationele kant op feitenkennis aangesproken. Ik zat er als een maniak bij!

10 Je bent volgende maand ook te zien in de nieuwe Ben Crabbé-quiz ‘De Tabel van Mendelejev’, die ‘De Laatste Show’ vervangt. Als ik één naam aan je afgrijselijke kostschooltijd moet verbinden, zou het Mendelejev wel zijn.

Wat mij betreft ook – laten we maar stellen dat dit mijn zoete wraak is voor alle kostschooljaren waarin ik de kwelling van scheikunde moest ondergaan (lacht). l

Gunter Van Assche

‘IK BEN BEST WEL EEN GEZEGEND MENS.’