Gitaarmuziek werd in één klap spannender toen de in New York gestationeerde Texanen van Parquet Courts hun tweede album Light Up Gold (2012) uitbrachten. Gebalde songs, snedige riffs, kurkdroge humor, een gezonde dosis verwaandheid: punkrock heeft er sinds die plaat een kwartet lievelingen bij. Knack Focus schoof aan tafel met zanger-gitarist Andrew Savage en bassist Sean Yeaton.
‘Wil je dit interview graag in het Vlaams of het Portugees doen? Of toch gewoon in het Engels?’ klinkt het met een ironische sneer bij Andrew Savage, die samen met zanger-gitarist Austin Brown het hart en het brein van Parquet Courts vormt. Zijn broer Max bezet het drumstoeltje. Andrew Savage maakte ook het schilderij op de hoes van Human Performance, hun vijfde langspeler. ‘Ik begon eraan te werken toen de opnames voor de plaat achter de rug waren, en plots leek het alsof dat schilderij het laatste puzzelstukje was dat op zijn plaats viel. Human Performance was een emotioneel, bijna louterend album om te maken, en ook het schilderen riep diepe gevoelens bij me op.’
Is dit dan jullie coming of age-plaat?
ANDREW SAVAGE: Ik denk dat ‘catharsisplaat’ een juister woord is. We hebben al veel kwaadheid in onze songs gestoken, en ook al veel teleurstelling en verdriet, zeker weten, maar deze keer hebben we ons hart minstens evenveel laten spreken als ons verstand.
Dit album klinkt ook iets meer down dan al de vorige.
SAVAGE:Sure. Dat komt ervan wanneer het hart spreekt. (glimlacht)
SEAN YEATON: Er zitten vier songschrijvers in Parquet Courts, en het voorbije jaar waren we constant samen op tournee of in de studio. We brengen enorm veel tijd met elkaar door, en al onze persoonlijke en gemeenschappelijke issues vermengen zich met elkaar. Dus spoelen we die samen door. We blijven individuen, maar emotioneel worden we één organisme.
SAVAGE:(wijst naar een mandje met twee flesjes, een met olijfolie en een met azijn) Een beetje zoals die flesjes. Ze leven samen, in harmonie, maar nooit in elkanders ruimte – en dat bevalt hen wel, heb ik de indruk.
Andrew, op Content Nausea, jullie vorige album, zing je: ‘Punk songs, I thought they were different.’ Bespeuren we daar enige desillusie?
SAVAGE: Als jonge kerel dacht ik boven de consumptiemaatschappij te staan omdat ik een punk was. Omdat ik in een aparte maatschappij leefde, dacht ik aan de vele valkuilen te kunnen ontsnappen. Maar we zitten allemaal gevangen in het kapitalistische systeem. Uiteindelijk word je toch elke dag wakker en zodra je een voet buiten de deur zet, sta je in de markt. Ik ben niet gedesillusioneerd, ik denk niet dat alles waar ik ooit voor stond futiel is, maar ik ben er niet meer van overtuigd dat punksongs me kunnen bevrijden. Ze kunnen misschien de pijn wat verzachten, dat wel.
Een van de markantste tekstfragmenten op Human Performance zit in de song One Man, No City: ‘Seen an ink blot page, and I saw nothing.’ Een nummer over de rorschachtest, waar ik ook vaak simpelweg niets in zie.
SAVAGE: Zodra je in een inktvlek een koppel copulerende apen gezien hebt, is dat alles wat je nog kunt zien, toch? Dát, of gewoon een inktvlek. (lacht) Onze voornaamste taak in de band is elkaar aan het lachen te brengen. Humor is het hoogste goed.
YEATON: Het zou niet leefbaar zijn indien we de hele tijd serieuze gesprekken zouden voeren, met het hart op de tong. Ik zou niet in een rockband kunnen zitten die zichzelf door en door serieus neemt.
SAVAGE: Ik wil zelfs niet luisteren naar de muziek van een ernstige rockband zonder gevoel voor humor. Sean en ik hebben elkaar ooit gevonden in Freak Out! van The Mothers of Invention, het debuut van Frank Zappa’s groep uit 1966. Eigenlijk was Zappa een punk avant la lettre. He was punk as fuck! Hij zette de hele hippiebeweging met één plaat compleet in haar hemd. We worden vaak vergeleken met bands als Pavement en The Velvet Underground, maar voor ons is Zappa véél belangrijker.
Een gezaghebbende muziekblog noemde jullie niet zo lang geleden een jam band. Dat rijmt niet bepaald met punk.
SAVAGE: Punk is een instelling, vriend, geen genre. En er loopt een fijne lijn tussen ‘jam band’ en ‘band die er graag op los freakt’. Groepen als Phish en The Grateful Dead, dát zijn jam bands. En daarnaast heb je bands als The Velvet Underground. Die weidden ook graag uit, maar ik zou ze geen jam bands noemen. Ik verlies mezelf graag in muziek. Maar neem nu Bruce Springsteen. Zit hij in een jam band, omdat zijn groep veel solo’s speelt?
Wat ik wél hoor op Human Performance zijn veel Britse invloeden. Zoals Elvis Costello, in Berlin Got Blurry.
SAVAGE: Dat zal het orgeltje zijn. Costello is oké. Maar bij Berlin Got Blurry moet ik meer denken aan Dire Straits, vooral in de gitaarsolo. En een beetje Bryan Ferry, in de manier waarop ik zing.
Jullie zijn vaste klant in Amerikaanse talkshows, zoals die van Seth Meyers en Jimmy Fallon. Wie heeft de beste backstage?
SAVAGE: Ik geloof die van Seth, nee?
YEATON: Stel je er vooral niet te veel bij voor, ál die backstages zijn vrij spartaans. Meestal krijg je er niet meer dan een fles water, enkele glossy magazines en hummus.
SAVAGE: Zonder iets om te dippen. Ik ben wel trots dat we bij David Letterman gespeeld hebben, vlak voor hij met pensioen ging. Tijdens mijn kinderjaren was hij de grappigste man op televisie, en toen we er speelden, zijn mijn ouders uitzonderlijk extra lang opgebleven.
Voel je zo’n passage tijdens een populair televisieprogramma eigenlijk in de verkoopcijfers?
SAVAGE: Niet bepaald. Wat ik wel merk, is dat we tijdens onze optredens achteraf veel meer extra large-T-shirts verkopen. Dat zijn de papa’s die komen kijken. Goed, want die XL-T-shirts zijn behoorlijk kut om kwijt te raken.
HUMAN PERFORMANCE
Uit op 8/4 via Rough Trade. Op 21/6 concerteert Parquet Courts in Trix, Antwerpen. Alle info: trixonline.be
DOOR JONAS BOEL
Andrew Savage ‘VOOR ONS IS ZAPPA VÉÉL BELANGRIJKER DAN THE VELVET UNDERGROUND. IK WIL ZELFS NIET LUISTEREN NAAR ROCKGROEPEN ZONDER GEVOEL VOOR HUMOR.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
