Naast zanger-boegbeeld Bobby Gillespie is gitarist Andrew Innes het groepslid met de langste staat van dienst bij Primal Scream: sinds 1987 overleefde de Schot talloze personeelswissels, drugs- en platenfirmadebacles, hypes en flops. ‘Maar vraag me niks over het midden van de jaren negentig.’
LOKERSE FEESTEN, 5/8, 22 UUR
VOLGENDE WEEK EMPIRE OF THE SUN @ LOKERSE FEESTEN
Met zijn tiende album More Light heeft Primal Scream – tegenwoordig nuchter en clean – nog eens de juiste vorm te pakken, wat de groep onlangs in de verf zette toen ze de Stones haast naar huis speelde op het hoofdpodium van Glastonbury. ‘Alles zat mee die dag, vooral het weer’, zegt Andrew Innes. ‘Het was de eerste keer dat ik op Glastonbury was zonder dat het publiek tot de knieën in de modder stond. Of we beter waren dan de Stones, daar laat ik anderen over oordelen. De week na Glastonbury, in Hyde Park, waren ze misschien een tikkeltje beter, maar ik blijf Mick Jagger bezig zien telkens weer indrukwekkend vinden. Weinig zangers die met zoveel energie op een podium staan als hij, en de man is geen 25 meer, hé.’
Kun je je nog het eerste festival herinneren dat je met Primal Scream hebt gespeeld?
ANDREW INNES: Een van de eerste openluchtfestivals waarop we speelden was in Italië, ergens eind jaren tachtig. De communistische partij in Italië sponsorde toen de onafhankelijke muzieksector, waardoor heel wat Britse indiegroepjes er aan de bak kwamen. We werden niet alleen goed betaald voor het optreden, maar kregen ook deftig te eten en te drinken. Een zeldzaamheid op festivals, zeker in Engeland. (lacht) Ja, Italië kan ik me vreemd genoeg nog goed herinneren, maar vraag me niks uit de periode 1992-1997. Dat is een vage plek in mijn geheugen.
Een half decennium kwijt. Meen je dat?
INNES: We hebben ons goed geamuseerd. (grinnikt)
Jullie nieuwe album More Light wordt algemeen onthaald als een terugkeer naar de oude vorm. Ben je dan blij, of toch een beetje op je tenen getrapt?
INNES: Ik ga ermee akkoord, dit is ons beste album sinds XTRMNTR (2000). Wat moet ik daarop zeggen? Je kunt als groep niet steeds dezelfde plaat maken en wie zijn grenzen tracht te verleggen, loopt soms een beetje verloren. Elke Primal Scream-plaat bevat goeie songs, maar als een geheel werken sommige beter dan andere.
More Light is het eerste album dat jullie uitbrengen sinds de tournee waarop jullie de intussen 22 jaar oude klassieker Screamadelica in zijn geheel speelden. Heeft die ervaring invloed gehad?
INNES: Niet op het vlak van sound, of van de teksten, maar wel omdat we opnieuw ontdekten hoeveel verbeelding er in die plaat zat. Het heeft ons geïnspireerd om opnieuw alle regels overboord te gooien en opnieuw de psychedelische kaart te trekken. Kunnen we het maken om een song negen minuten te rekken en er een jazzrockintermezzo tussen te gooien, zoals in River of Pain? Natuurlijk kunnen we dat! Fuck the rules!(lacht)
Dit is jullie meest politiek geladen album ooit. Bobby stond vorige week in NME te fulmineren tegen de klassenstrijd, hebzucht en het gebrek aan een tegencultuur.
INNES: Het is dan ook erg gesteld, toch? De regering is bezig met alle publieke verworvenheden sinds de Tweede Wereldoorlog opnieuw af te nemen. Als het aan deze regering ligt, wordt alles geprivatiseerd, inclusief onze gezondheidszorg. Intussen betalen grote coöperaties zoals Google en Starbucks geen cent belastingen, alles wordt uit de zakken van de armen geklopt. En Labour, zogezegd een socialistische partij, staat erbij en kijkt ernaar.
Jij hebt de hoogdagen van de punk nog meegemaakt. Is het nu erger gesteld dan toen?
INNES: Natuurlijk! Margaret Thatcher is nu dood, maar lacht in haar vuistje: ze heeft wel gewonnen. De vrijemarkteconomie die zij predikte, heeft het nu voor het zeggen, en zo heeft ze ervoor gezorgd dat jongeren niet meer politiek actief zijn. Het heeft geen zin, de vijand zit niet in het parlement maar in de directiekamers van de grote banken en bedrijven. In Thatchers tijd hadden we tenminste nog bands als The Specials, die in 1981 een grote hit scoorden met Ghost Town terwijl er overal in Engeland rassenrellen uitbraken in de arme wijken. Popmuziek had iets te vertellen toen, maar nu? Het enige wat je nog hoort in de hitlijsten is dance stuff, het nieuwe opium voor het volk. Zelfs rapmuziek heeft tegenwoordig een Republikeinse agenda, het gaat allemaal over hoe ze zo snel mogelijk rijk willen worden. Waar is het Fight the Power van deze tijd?
(zucht)
INNES: Sorry, eenmaal ik over politiek begin ben ik niet meer te houden. Maar ik blijf toch optimistisch, hoor: dit kan niet blijven duren. Ooit begint het vuur wel weer te branden, ooit zal de jonge generatie van nu beseffen dat het leven meer is dan de Kardashians en slechte koffie van Starbucks. En als er oude zakken zoals ons nodig zijn om hen daaraan te herinneren, dan is dat maar zo.
JONAS BOEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
