Schots electronicaduo Boards of Canada houdt van driedubbele bodems. Op het donkere Tomorrow’s Harvest, hun eerste teken van leven in zeven jaar, zit onder de vele laagjes een somber toekomstbeeld verborgen.
Tjonge, tjonge, wat een gedoe. Een met paswoord beveiligde website, cijfercodes verborgen op enkele lukraak verspreide twelve inch-vinyls, cryptische hints verstopt op YouTube en in een eenmalige clip op Cartoon Network, vage tweets, een videoteaser geprojecteerd in het fashiondistrict van Tokio: Boards of Canada spuide wel héél enthousiast mist omtrent de release van Tomorrow’s Harvest. De mysterieuze heisa kende vorige week zijn hoogtepunt met een publieke, via nog maar een cryptische boodschap op Twitter aangekondigde luistersessie, midden in de openluchtruïne van een verloederd waterpretpark in de Californische woestijn. Wij spoorden gewoon naar een kantoor te Brussel om de vierde Boards of Canada onder strikt toezicht te keuren. De locatie was minder tot de verbeelding sprekend, in tegenstelling tot wat door de koptelefoon sijpelde.
Een getrompetterde nieuwsjingle uit vervlogen tijden en we zijn vertrokken: Gemini zet de toon met desolate ruis en pas uit hun cocon ontwakende synths. Een korte prelude bij Reach for the Dead, waarin we een John Carpenter-invloed ontwaren, maar met de grootstadsonheil verplaatst naar een arcadische setting. Er waart een postapocalyptische sfeer doorheen Tomorrow’s Harvest, de songtitels geven het weg: het met een oosters motiefje en gestokte breakbeats beklede Cold Earth, het via een logge cadans naar een majestueuze climax toewerkende Sick Times, en Collapse, waarin het griezelige achtergrondgefluister ons aan de zombiecreaturen uit I Am Legend doet denken. Een constant, secuur geconstrueerd spel van licht en duisternis, waarbij je nooit weet wat het volgende weggeschraapte laagje melodieën brengen zal.
De vervormde snaardrum in Jacquard Causeway lijkt het tempo aan te geven van een beademingsmachine. Wat er ook aan gekoppeld is – de mens? de aarde? – is roerloos aan de buitenkant, maar woekert vanbinnen. Tekenen van warmbloedig leven zijn schaars – vaag gebrabbel als door een slecht afgestelde transistorradio in Split Your Infinities, een weggemoffelde stemsample tijdens Nothing Is Real – de lieflijke akkoorden in New Seeds een zeldzame opflakkering van hoop. Na het panoramische, met kosmische flikkeringen doorspekte Come to Dust eindigt Tomorrow’s Harvest in mineur met de inktzwarte drone van Semena mertvykh, Russisch voor ‘zaden van de dood’. Je oogst wat je zaait, boodschap gesnopen.
BOARDS OF CANADA ***
Tomorrow’s Harvest
electronica
Warp
DOWNLOADS
Jacquard Causeway
Sick Times
New Seeds
JONAS BOEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
