Film: ** Extra’s: *** (A-Film)

Film. In de States werd Robert Rodriguez’ Planet Terror samen met Quentin Tarantino’s Death Proof uitgebracht in een double bill. Zoals het ook hoort voor een eerbetoon aan het grindhouse-fenomeen uit de jaren zeventig, toen morsige bioscoopzalen rond 42nd street in New York vunzige tempels waren van goedkope B-film-sensaties. Voor de Europese release kwamen de films apart in de zaal, vanuit de redenering dat alleen yanks vertrouwd zijn met de grindhouse-ervaring, maar ook en vooral om twee keer langs de kassa te kunnen passeren. Helaas volgt ook de dvd-release dezelfde strategie, met telkens een langere versie van een film die er alle baat bij heeft om zo kort en bondig mogelijk voorbij te snellen, wat het originele concept danig afzwakt.

Gelukkig is Rodriguez’ over-the-top gore-festijn superieur aan de pretentieus theoretische bijdrage van Tarantino, die zijn film opent met een oeverloos vervelende kletsscène die ons deed snakken naar een beetje woeste actie. Rodriguez valt daarentegen meteen met de deur in huis: een experimenteel biologisch wapen verandert de slachtoffers in furieuze mensenverscheurende zombies maar een dapper groepje survivors, aangevoerd door een gogodanseres, zet zich schrap en gaat in de tegenaanval. De personages zijn allemaal wandelende clichés uit een onguur B-filmpje dat het daglicht niet mocht zien, maar dat is precies ook de bedoeling. Wat telt is hoe Rodriguez de excessen ten top drijft in een woest ballet van kick-ass-actie waar de stukken af vliegen. De humor is van het ziekelijkste soort (een gozer verzamelt de testikels van zijn vijanden, er is een meid met een geamputeerd been dat werd vervangen door een machinegeweer) en gevoelige magen worden niet gespaard (rottende zweren, enthousiast gebruik van injectienaalden). Net als Tarantino doet Rodriguez de grindhouse experience herleven door zijn film op allerlei manieren te beschadigen: krassen, abrupte overgangen, schokkende veranderingen van kleur en zelfs een ontbrekende filmspoel. Wat natuurlijk op dvd, waar alles in het teken staat van de performante technologie, behoorlijk absurd en decadent is.

Extra’s. De grindhouse-hommage wordt doorgezet in de extra’s op deze 2-Disc Special Edition: naast de commentaar van Rodriguez kun je de film ook bekijken met een baldadige audience reaction-track; in een van de zes featurettes wordt uitgelegd welke kunstgrepen er nodig waren om die dubieuze beeldkwaliteit te verkrijgen, en er is ook een foute neptrailer.

(P.D.)