Piet Maris (39), broer van trompettist Bart Maris, is de zanger-accordeonist van Jaune Toujours, een Brusselse ‘mix van kick ass rootsrock du monde, mestizofolk, reggaefeel, balkanklanken en punkattitude’. Met ‘Kolektiv’ heeft de band net een nieuwe plaat uit op zijn eigen label Choux de Bxl. Meer info: choux.net.

Ik heb een chaotisch hoofd. Muziek maken, ideeën uitwerken, zien te overleven van mijn muziek en optredens regelen: als je je eigen label en management leidt, moet je echt alles zelf doen. En dan zijn er nog de kopzorgen: een plaat uitbrengen is in deze tijden een riskante onderneming. Cd’s zijn niets meer dan een duur visitekaartje, er financieel iets uithalen moet je met liveoptredens doen. Mijn hoofd zit dus echt vol op dit moment. Nu, blinde chaos zou ik het niet noemen. Heb je al eens de hoes van een dubplaat gezien? Daar staat bijna altijd een foto op van de massa kabeltjes uit het mengpaneel. Wel, zo ziet mijn hoofd er ook uit. Een wirwar van draadjes die volledig chaotisch lijkt, maar wel ergens naartoe leidt. Ik ben wel een chaoot, maar geen ongecontroleerde chaoot. Ik houd mijn doel voor ogen.

Ik ben een feestmens – die toeter was wel een duidelijke hint. En dan heb ik het niet alleen over mijn muziek: ik ben ook een groot liefhebber van carnaval. Ik kom uit Meerbeke, een deelgemeente van Ninove, dat een grote carnavalstraditie heeft, maar mijn echte dada zijn de Gilles de Binche. Die ritmes, die muziek, die mix van roots en levendigheid: bijzonder begeesterend als je het mij vraagt. Een interessant fenomeen ook, carnaval. Hoe mensen door de eeuwen heen, zelfs in de meeste barre omstandigheden, toch nood hebben gehad om enkele dagen per jaar alles te kunnen vergeten: dat is toch vreselijk intrigerend?

Of ik een idealist ben? Het is niet toevallig dat de Belgische driekleur hierin verwerkt zit. Ik ben een zware belgicist, maar niet van de soort die nostalgisch naar het verleden kijkt. Ik ben voor België omdat het gewoon zonde van het potentieel zou zijn als ons land zou splitsen. En dat groen in mijn zelfportret is dan weer een verwijzing naar mijn ecologische overtuiging. Ik ben oprecht verontwaardigd dat de meeste mensen nog altijd niet begrijpen dat ze zo niet langer met hun planeet kunnen omgaan. Dus ja, je kunt me een idealist noemen, maar geen utopist. Dit zijn geen onrealistische doelstellingen, en ze zijn zeker het nastreven waard. Niet dat ik zo naïef ben om te denken dat we dat met onze muziek zullen veranderen, maar met Jaune Toujours dragen we wel bij tot de opinievorming. Zo weten mensen met dezelfde ideeën dat ze niet alleen staan.

GEERT ZAGERS