Paul Weller

Sinds Paul Weller tien jaar geleden de alcohol heeft afgezworen, is zijn dorst naar nieuwe muzikale uitdagingen fiks toegenomen. Zo dolde hij op zijn recentere platen met elektronica of orkestrale folk, ging hij in duet met Boy George of dook hij – zoals op een ep begin dit jaar – de musique concrète in. Dat de kaleidoscopische ouverture Mirror Ball avant-garde aan Engelbert Humperdinck-achtig gecroon naait: het verbaast bijna niet meer. Maar On Sunset is in de eerste plaats een somptueus gearrangeerde soul- en funkplaat, met een pak koperblazers en strijkers, gitaren in glitterpak en veel vibes. Dat schuimende klankbad compenseert aardig voor het feit dat sommige songs wat dunnetjes zijn. En laat Weller variété zoals in Equanimity asjeblieft aan Ray Davies of Paul McCartney overlaten.