Op 5 maart zit de halve wereld weer aan zijn stoel gekluisterd voor de uitreiking van de jaarlijkse Academy Awards, Hollywoods grootste filmfeest.

Op deze 78e ceremonie zijn uitzonderlijk alleen steengoede films in de running die niet in de eerste plaats als vermaak zijn bedoeld maar ook provoceren, tegen de stroom ingaan en discussie op gang brengen: Brokeback Mountain, Capote, Crash, Good Night, and Good Luck en Munich. Wij presenteren u alvast een Oscarrondetafelgesprek met de vijf genomineerde regisseurs, Ang Lee, Bennett Miller, Paul Haggis, George Clooney en Steven Spielberg. Vijf Vlaamse kenners geven hun Oscarpronostiek, we onthullen wat er in de gift bags zit van winnaars en verliezers en we portretteren de kersverse ceremoniemeester, latenight talkshow-host Jon Stewart, van wie we zeker een robbertje Bush-bashing mogen verwachten.

Ze hebben de meest treffende, provocatieve films van het jaar gemaakt – niet alleen volgens ons, maar ook volgens de Academy. Regisseurs George Clooney, Paul Haggis, Ang Lee, Bennett Miller en Steven Spielberg over passie, angst, politiek, Oscaradvertenties en bleiten in de bioscoop.

We waren er niet helemaal gerust op dat Bennett Miller dit nog te boven zou komen. Terwijl Steven Spielberg (59), George Clooney (46), Ang Lee (51) en Paul Haggis (53) in de gangen van een fotostudio in Los Angeles stonden te kletsen, ging het gesprek niet over Spielbergs politieke bliksemschicht Munich of Haggis’ vlammende rassendrama Crash. Niet Clooney en zijn stijlvolle piëdestal voor Edward R. Murrow (beter bekend als Good Night, and Good Luck) of Lee en zijn homocowboys in Brokeback Mountain kreeg de meeste lof toegezwaaid. Het was de 38-jarige Miller, het jongste en minst ervaren lid van de bende die zowat doof werd getoeterd door de loftrompetten voor zijn rustige maar krachtige debuut Capote. Toen Spielberg in een verhaal ontstak over die keer dat hij Truman Capote had ontmoet, bleef Miller zó onbeweeglijk en stil dat we vreesden dat hij elk moment kon imploderen. Zorgen om niets. Tegen de tijd dat de vijf gingen zitten voor onze grote Oscarrondetafel was Miller al vinnig aan het sparren met Clooney en zat hij Spielberg uit te vragen over Close Encounters of the Third Kind.

Geen enkele van deze filmmakers heeft het afgelopen jaar op veilig gespeeld. Ze staken hun nek uit met radicale, controversiële verhalen. Critici morren graag dat de hedendaagse cinema al te makkelijk inspeelt op intellectuele middenmoters, en snerpen dat intelligente films worden verstikt onder versuikerde kindersnacks. Deze heren laten zien dat de doemdenkers ongelijk hebben. Tijdens een hilarisch interview van twee uur toonden de regisseurs zich even ongecensureerd als hun films, met verwijzingen naar het Midden-Oosten, waarom George Bush een zegen is voor de filmindustrie, hun slechtste recensies en gulden regels om acteurs doodnerveus te maken. Actie!

Jullie films van dit jaar gaan over racisme, terrorisme, homoliefde, intimidatie door de overheid en journalistenethiek. Dit lijken de jaren zeventig wel!

George Clooney: Mensen die ons over de hekel halen, zeggen graag dat wij de maatschappij een richting uitsturen, dat we ze pushen. Terwijl ons werk er over het algemeen een afspiegeling van is. Als je de thema’s in deze films bekijkt, zie je onderwerpen waar wij twee jaar geleden al over praatten.

Ang Lee: En toch zie je dat het algemene klimaat een inhaalbeweging heeft gemaakt. Al deze projecten hebben jarenlang een strijd moeten voeren. Brokeback Mountain heeft acht jaar aangesleept.

Steven Spielberg:Munich zes jaar.

Lee: Het lijkt alsof we dit gepland hadden, maar het is niet zo.

Clooney:Denk vooral niet dat de studio’s even gaan samenzitten en beslissen: ‘ Let’s do this!‘

Meer zelfs: de studio’s wíllen niet dat jullie dergelijke films maken.

Spielberg: Met uitzondering van mijn film komt geen enkele van deze films uit het circuit van de reguliere studio’s. Stuk voor stuk zijn het dissidente producties die hun publiek op de proef stellen met onderwerpen die nauwelijks bespreekbaar zijn.

Clooney: Pas op, over het algemeen heb je nog altijd een studio nodig om je film te verdelen, dus mij ga je ze niet horen afkraken. Dit jaar hebben ze echt een paar risico’s genomen. Een film distribueren kost ontzettend veel geld, hoe klein hij ook is. Bennett, hoeveel heeft jouw film gekost?

Bennett Miller: 7 miljoen dollar.

Clooney: Dan kost het wellicht 20 miljoen dollar om hem te verdelen.

Miller:No way. Het zat dichter tegen de 10 miljoen.

Clooney: Maar nu, met de reclamecampagnes rond de Oscars, kost het waarschijnlijk meer.

Paul Haggis: Ik vraag me altijd af of die advertenties ook maar íéts uithalen.

Spielberg: Ik lees die dingen nooit; het is gewoon te veel om door te komen. Bovendien is iedereen hier zowat bedolven onder de lofbetuigingen. Vooral Ang.

Clooney: Klopt. Ik lees ze ook niet, behalve als er Brokeback Mountain op staat. (algemene hilariteit. Lee lacht en verstopt zijn gezicht achter zijn handen)

Spielberg: Jullie geloven het vast niet, maar ik was van plan om van de zomer met mijn gezin naar Brokeback Mountain te trekken. Het klinkt als een leuke plek om een weekje door te brengen. (gelach)

Haggis: De studio’s zijn bang om die advertenties op te geven: mensen denken dat je niet meer in de running bent als je er niet aan mee doet.

Spielberg: Het publiek is niet dom, hoor. We onderschatten de mensen te veel, terwijl ze een soort radar hebben waardoor ze – zonder de minste advertentie in de kranten – plots zeggen: ‘Ik wil The Squidand the Whale weleens zien.’ Zoiets hangt gewoon in de lucht.

Clooney: En toch wed ik dat elk van onze films bij een eerste publiekstest lager werd ingeschat dan ná de eerste recensies. Duiding bij een film kan echt helpen.

Haggis: Wij hebben maar één test gedaan voor Crash. Ik zat helemaal achter in de bioscoop, en daar voel je precies wat het publiek voelt. Maar ik dacht evengoed: ‘Hoe kon ik de mensen zo’n film aandoen?’ (gelach)

Lee: Zou je niet beter een screening voor vrienden en familie houden?

Haggis: Nee, want die liegen tegen je.

Clooney: Precies. Zou ik ook doen. (Kijkt naar Miller) Ik zou in je gezicht staan liegen, man. (aarzelt even) Wat ligt je haar leuk vandaag! (gegier)

Jullie wísten natuurlijk dat er felle reacties zouden komen.

Haggis: Het ergste wat je een filmmaker kunt aandoen, is aan de uitgang ‘Zo, dat was een aardige film’ zeggen. Maar als je mensen zover kunt krijgen dat ze na afloop op het trottoir blijven discussiëren… We zoeken allemaal onenigheid, en we willen het publiek raken. George, ik herinner me dat ik buitenkwam uit je film…

Miller:… ergens halverwege… (gelach)

Clooney: Jááá, die had ik nog tegoed.

Haggis: Ik kwam buiten ná Good Night, and Good Luck, en wou meteen met mijn vrienden een koffie drinken om over de film te praten. Jullie films zijn stoorzenders; ze stellen belangrijke vragen.

Clooney: Vanaf het eind van de eerste burgerrechtenbeweging tot aan Watergate discussieerden mensen constant over de gang van zaken in dit land. En het lijkt erop dat dat nu weer gebeurt. Mensen praten over politiek – zelfs in Los Angeles, of all places!

Lee: Er is weer een collectief sociaal bewustzijn.

Spielberg: We hebben allemaal onze marsorders gekregen. Misschien moet ik hier maar beter over zwijgen. (stilte) Ik denk gewoon dat filmmakers veel proactiever zijn geworden sinds de tweede ambtstermijn van George Bush. Het lijkt erop dat iedereen voor zichzelf zijn onafhankelijkheid uitroept en nog eens duidelijk stipuleert waar wij in geloven. Wij hebben niemand die ons vertegenwoordigt, waardoor we zelf voor onze meningen opkomen. En we proberen om terug te slaan.

Kortom, Bush is een goede zaak voor de cinema?

Spielberg: Niet zozeer Bush. Veeleer de hele neoconservatieve beweging.

Clooney: De zaak is aan het polariseren. Ik ga niet opstaan en de mensen vertellen hoe ze moeten denken, maar laten we tenminste erkennen dat er een open debat moet komen, zonder dat iemand roept dat het onpatriottisch is om vragen te stellen. Steven, jij krijgt tegenwoordig van alle kanten klappen.

Spielberg:(lacht) Ik ben geweldig in trek.

Had je verwacht dat de politieke reactie op Munich zo verhit zou zijn?

Spielberg: Ik wist dat er uit rechtse hoek een salvo zou komen. Maar toen kwam er ook een veel kleinere maar daarom niet minder pijnlijke salvo van links. Toen begonnen de ware proporties van het dogma tot me door te dringen. Zo veel fundamentalisten in mijn eigen, Joodse gemeenschap zijn woedend op me, gewoon omdat de Palestijnen dialoog krijgen in mijn film, en omdat Tony Kushner die mocht schrijven. Niet één keer wordt Israël in Munich aangevallen, en de film geeft nauwelijks kritiek op de Israëlische politiek van contrageweld als reactie op geweld. Hij stelt gewoon een hele hoop vragen. En daarom worden we van dubbelzinnigheid beschuldigd. Wat vanzelfsprekend niet onze intentie was, én waar we ons niet schuldig aan hebben gemaakt.

Ang, was je verrast dat ‘Brokeback Mountain’ niet méér tegenwind kreeg van de religieuze rechtervleugel?

Lee: Ik had vooral niet verwacht dat ze strategisch zouden zwijgen zodat ze niet ongewild promotie zouden maken voor de film.

Spielberg: Mag ik je telefoonnummer doorspelen aan mijn critici? Weet je, ik zie veel gelijkenis tussen de toon van Brokeback Mountain en die van Capote.

Miller: Wel, ik heb nu eenmaal de films van Ang bestudeerd.

Clooney: En zijn shots gepikt. (gelach)

Spielberg: Jullie brengen het publiek in trance omdat jullie je scènes rustig opbouwen. Je sleurt de mensen niet van hot naar her. Jullie wandelen door je film, met oog voor het kleinste detail. Het is een prachtig ritme.

Lee: Als mijn film traag is, heb ik het gevoel dat ik mijn publiek goed bezig houd. Op zo’n moment wérken ze. Eén van de krachtigste scènes in Capote is die waarin hij op bed ligt. Hij doet niets, het publiek doet het werk voor hem.

Jullie hebben het afgelopen jaar met fantastische acteurs gewerkt.

Clooney: Ze vielen wel mee.

Haggis: Het is allemaal ónze verdienste. (gelach)

Ang, je was het op de duur spuugzat dat ze je vroegen of de homopersonages de carrières van Heath Ledger en Jake Gyllenhaal zouden schaden. Eén keer zei je zelfs: ‘Ik wou alleen een goeie film maken. Wat kon het mij schelen dat hun carrière nadien verdoemd zou zijn?’

Lee: Ja, die uitspraak heeft me heel geliefd gemaakt bij de Screen Actors Guild (de vakbond voor filmacteurs, nvdr). Weet je, het is heel moeilijk om je acteurs te loven, zeker in de aanloop naar de Oscars. Dus gedraag ik me als een harteloze, egoïstische regisseur – het geeft me een air van zeldzame moed. (gelach)

Haggis: We kunnen allemaal harteloos zijn als het erop aankomt een scène helemaal goed te krijgen. Dat ben je verplicht aan je acteurs. Je kunt op de set de vrolijke Frans uithangen en de sfeer zal vast goed zitten, maar als je scène niet deugt, stel je je acteurs te kijk.

Spielberg: Van al de films die dit jaar zijn gemaakt, had Paul de meest eclectische cast. De ene acteur is de absolute tegenpool van de andere, en toch komen hun verhalen onverbiddelijk samen. Dát maakt een goeie casting zo cruciaal. Het was een fantastisch debuut, en ik ben heel blij dat ik anderhalf jaar geleden al de eerste montage mocht zien.

Hoe komt dat?

Spielberg: Paul en ik werkten samen aan het script van Clint Eastwoods Flags of Our Fathers(die door Spielberg wordt geproducet, nvdr).

Clooney: Dus het was niet Facts of Life: The Movie?

Haggis: Neeneenee. (lacht)

Euh, missen we hier een inside joke?

Clooney: Ik zat indertijd in de serie The Facts of Life, die Paul had geschreven.

Haggis: Een jaar of drie, moet het geweest zijn?

Clooney: Twee jaren. Twee geweldige jaren.

Spielberg: Het tv-station wou niet dat ik (als executive producer, nvdr) George aannam voor ER, omdat George…

Clooney: Door die Tootie Drives– episode.

Haggis:… omdat ik, euh, zijn carrière nogal had verwoest.

Spielberg: In die tijd was George een blok aan het been; hij kreeg een deal voor 23 afleveringen. ( Executive producer) John Wells is toen brullend naar het hoofdkantoor getrokken en dreigde op te stappen tenzij George de rol kreeg.

Clooney: Mensen kappen graag op sitcoms. Onterecht, want tv is een heel goeie plek om te beginnen. Maar na enkele honderden afleveringen word je als tv-acteur regisseur-proof: je luistert niet meer naar ze omdat je je personage in bescherming neemt. En dat is geen belediging aan het adres van tv-regisseurs. Elke nieuwe regisseur wil van een episode zijn Macbeth maken. Maar bij ER kwam de regisseur binnen en zei: ‘Ik denk dat die situatie met die patiënt je diep raakt, en dat je hier moet huilen.’ En dan sta jij daar: ‘Nou, ik huil al drie afleveringen aan een stuk.’ Dus heb ik mezelf getraind om regisseurs te negeren.

Miller: Besef je hoeveel rollen je net hebt gemist door die uitspraak?

Clooney: Ik weet het, ik weet het. Maar ik ben beter geworden: nu luister ik niet meer omdat ik gewoon vol van mezelf ben. (gelach)

Bennett, jij en Philip Seymour Hoffman zijn al vrienden sinds jullie zestien waren. Hoe was het om hem te regisseren?

Miller: We hadden de hele tijd het gevoel dat we in een crisis terechtgekomen waren. Voor buitenstaanders moet het er nogal heftig uitgezien hebben. We waren heel eerlijk, zeg maar bot tegen elkaar. Voor Phil is acteren een pijnlijk, schokkend proces. Toen hij in het theater True West en The Seagull speelde, belde hij me twee weken voor de première helemaal over zijn toeren op. ‘Mijn carrière is voorbij. Ik zie hier geen gat in. Ze zullen me eindelijk ontmaskeren.’ Toen dat discours tijdens onze samenwerking naar boven begon te komen, kreeg ik het een beetje benauwd. (zwijgt) Een beetje toch. Ik moest een manier zien te vinden om met hem samen te werken en hem toch niet te veel op zijn gemak te stellen. Hij was heel, heel bang.

Spielberg: Maar angst is een bondgenoot. Als je op een set aankomt en je bent niet meer bang, dán zit je in nesten. Filmmakers en acteurs presteren het best als er lange periodes van instabiliteit aan vooraf zijn gegaan.

Lee: Creëer jij op de set een sfeer van angst omdat het productief is?

Clooney: Jij wel hè, Ang. (gelach) Jij wel. Het zweet brak me al uit.

Lee: Ik wil mensen niet bang maken. Ik wil mijn acteurs het gevoel geven dat ze in goede handen zijn, maar tegelijk moet je onzekerheid, het onbekende uitstralen. Het is als koorddansen.

Spielberg: Als ik angst wil oproepen, doe ik dat met een waarschuwing: ‘Ik wil dit shot in het beste geval drie keer overdoen. Hóógstens!’

Clooney: Ja, dat helpt. Als je als acteur weet dat de regisseur sowieso 40 takes zal doen, kom je de eerste 15 niet uit je pijp.

Heb jij al met zulke regisseurs gewerkt?

Clooney: Jawel, en alle ellende kwam voort uit hun onzekerheid. Ze wilden zich helemaal indekken. Als acteur heb je weinig aan zulke filmmakers, want eigenlijk zijn het niet meer dan filmverzamelaars.

Tekenen jullie storyboards uit, zodat jullie op voorhand precies weten hoe jullie film er zal uitzien?

Lee: Dat kún je niet met mijn films.

Spielberg: Ook niet met Crouching Tiger, Hidden Dragon?

Lee: Nee.

Clooney: Wow.

Haggis: Jezus.

Clooney: Toen ik Confessions of a Dangerous Mind maakte, had ik 850 storyboards omdat ik bang was dat mensen me bij mijn eerste film niet zouden vertrouwen.

Miller: Ik huurde een agent in, (nadat hij de documentaire The Cruise had gemaakt, nvdr) en ik kreeg heel veel scripts toegestuurd. Niet dat er ooit iets van kwam, maar het script dat ik zo graag wou dat het zeer deed, was Confessions of a Dangerous Mind.

Clooney: Dat was inderdaad een goed script.

Miller: Geen goeie film, maar toch een goed script. (gelach)

Als regisseurs elkaar ontmoeten, praten ze dan over storyboards?

Spielberg: Toen ik Akira Kurosawa voor het eerst ontmoette, in Tokio, zijn we om acht uur ’s avonds een restaurant binnengestapt en er om zeven uur ’s ochtends weer uitgekomen. Het was geweldig, maar ik zat de hele tijd te wachten tot Akira me zou inwijden in de magie die me mijn hele carrière was ontsnapt en hij me zou toevertrouwen hoe het voelt om een dichter en een groot kunstenaar te zijn. Maar híj wou vooral vertellen met hoeveel lampen hij de regen in De Zeven Samoerai had verlicht.

Miller: Tussen haakjes, wij blijven hier zitten tot morgenochtend zeven uur. (gelach) Steven, hoe heb je die scène in de controlekamer in Close Encounters of the Third Kind voor elkaar gekregen? Waren dat echte luchtverkeersleiders?

Spielberg: Stuk voor stuk – op de chef-productie van Columbia Studios na, een vriend die ik een postje in de film wou geven. Het was allemaal improvisatie. Ze moesten twee vliegtuigen die op elkaar zouden invliegen op een andere koers brengen. Het ene moest stijgen, het andere dalen – alleen was een van die vliegtuigen toevallig een ufo. Als ik geweten had dat acteurs zo vlot met technisch jargon kunnen omspringen, had ik gerust acteurs ingehuurd. Maar ER was nog niet op tv, waarin acteurs je konden overtuigen dat ze je leven kunnen redden als je in een restaurant zit te stikken.

Clooney: Dat is trouwens echt gebeurd. We hadden net de pilootaflevering van ER opgenomen en gingen iets eten in The Smoke House, tegen-over de studio. We zaten allemaal in onze doktersoutfit; geen kat die ons kende. Anthony Edwards (dokter Mark Greene, nvdr) had zijn baby bij zich, en plots stikt het kind bijna in een friet. En daar zaten we dan, vijf mannen in dokterskiel, die ‘Help! Bel een dokter!’ roepen. (gelach)

Bijna niemand houdt het droog bij jullie films. Wenen jullie zelf weleens in de bioscoop?

Clooney: Ik heb gehuild tijdens de première van Batman and Robin. (gelach) Een week aan een stuk.

Miller: Ik huil wanneer mensen iets goeds doen. Zoals op het eind van Schindler’s List(wanneer de overlevenden Schindler een ring geven, nvdr). Dan gaan de sluizen open.

Lee: Het lukt me minder en minder. Het lijkt wel alsof ik mezelf dat plezier ontzeg. Toen ik een kind was, huilde ik zó luid in de bioscoop dat de mensen op mijn rij stopten met huilen en naar me begonnen te staren. Nu huil ik soms als een film erg goed is.

Haggis: Bij mij was het bij Breakfast at Tiffany’s.

Clooney:Lassie Come Home.

Spielberg: De eerste keer dat ik me helemaal liet gaan, was bij The Best Years of Our Lives, op het moment dat Fredric March thuiskomt van de oorlog. Zijn vrouw staat in de keuken en intuïtief draait ze zich om, alsof ze voelt dat hij er is. Ze loopt naar de gang – door dat long shot van William Wyler lijkt die wel een kilometer lang -, ze zien elkaar en ze stappen naar elkaar toe… Elke keer prijs.

Lee: Wat is de grootste bleitfilm aller tijden?

Spielberg:Bambi. Als kind stond ik in het midden van de nacht op om te checken of mijn ouders nog wel leefden.

Lee:The Bicycle Thief. Elke keer dat ik ernaar keek, was ik er kapot van. En dat jongetje, op het eind, nadat zijn vader alle waardigheid is verloren… Ik begin al te huilen nog voor die scène begint.

Welke film heeft jullie doen beslissen om regisseur te worden?

Miller: Ik hou van rustige films. De eerste die me aan het denken zette dat ik ook films wou maken, was Walkabout van Nicolas Roeg. Ik was vijftien.

Clooney: Ik weet nog dat ik Fail-Safe op tv zag, en drie dagen later Dr. Strangelove. Ik scheet in mijn broek van de schrik én van het lachen. Maar ik denk niet dat één film een regisseur van me gemaakt heeft. Ik ben opgegroeid in een klimaat van grote regisseurs. Lumet. Pakula. (kijkt naar Spielberg) Jij.

Spielberg: Als kind maakte ik al 8mm-filmpjes, maar toen ik Lawrence of Arabia zag, wist ik dat het geen hobby kon blijven.

Haggis: Er zijn zoveel films die me van het medium hebben doen houden, van Hitchcock tot Godard. Maar degene die me echt bij de keel gepakt hebben, waren films van Costa-Gavras, zoals Z en State of Siege.

Ang, jij bent in Taiwan opgegroeid. Welke films hebben jou geïnspireerd?

Lee: Ik wou altijd al regisseur worden, maar ik heb het stilgehouden tot ik aan mijn eerste film begon.

Spielberg: Je hebt het nooit willen toegeven?

Lee: Nee, ik schaamde me ervoor.

Omdat je vader ertegen was?

Lee: Ja. En door de maatschappij waar ik in leefde.

Spielberg: Wat had je vader dan voor je in gedachten?

Lee: Alles behalve dit, vermoed ik. Iets praktisch. Film was een zwaar onderdrukt genot voor me. Ik had altijd scènes in mijn hoofd. The Virgin Spring was de grote openbaring voor me. Na die film kun je een hele tijd niet meer bewegen. Je beseft dat je anders tegen het leven zult aankijken. (zwijgt) Ik heb altijd gehoopt dat ik op een dag zoiets op het scherm zou kunnen brengen.

Steven, jij bent op tv begonnen. In een van je vroege jobs moest je Joan Crawford regisseren in de pilootaflevering van ‘Night Gallery’.

Spielberg: Klopt, dat was het eerste wat ik ooit heb geregisseerd. Ik was doodsbang, maar zij gaf me het gevoel dat ik King Vidor was. De crew was ronduit vijandig tegen me omdat ik lang haar had, en wie in 1969 lang haar had, was niet beter af dan Dennis Hopper in Easy Rider. De gemiddelde leeftijd van de crew was 50, en ik was 21. Gelukkig namen de acteurs het voor me op.

Clooney: Was Rod Serling toen in de buurt?

Spielberg: Hij was goed voor me. Ik heb zelfs zijn sigaret mogen aansteken.

Clooney: Echt waar?

Spielberg: Jep.

Clooney: Stervensbegeleiding! (gelach)

Spielberg: Na de dood van Joan vertelde Lew Wasserman (de legendarische directeur van MCA, nvdr) me dat Joan na onze eerste ontmoeting zijn kantoor was binnengestormd. ‘Hoe durf je met mijn carrière te experimenteren, met die plebeeër, die amateur! Vervang hem. Nu!’ Waarop Lew: ‘Joan, als ik moet kiezen tussen Steven Spielberg en jou, zal ik de kant van Steven moeten kiezen.’

Clooney: Wow.

Spielberg: Waardoor ik vermoed dat Joan me tot King Vidor benoemde om zichzelf te beschermen.

Haggis: George en ik hebben heel veel kunnen absorberen door naar tv-regisseurs te kijken. Jij ook?

Spielberg: Ja, ik hing de hele tijd op sets rond.

Clooney: Ben jij niet eens bij Universal binnengedrongen?

Spielberg: Dat is een oud verhaal, hè. Het heeft al negen keer in Newsweek gestaan. (gelach)

Clooney: Als je dat vandaag zou proberen, ga je de bak in.

Spielberg: Toen kwam je daar nog mee weg. Mag ik met enige trots vertellen dat Hitchcock me persoonlijk van de sets van Torn Curtain en Family Plot heeft gegooid? Family Plot kwam na Jaws, en tóch gooide hij me buiten. (gelach)

Wat is het meest memorabele dat een recensent ooit over jullie heeft geschreven?

Clooney: Het meest memorabele, dat is altijd het érgste, niet?

Spielberg: Ik zal nooit vergeten wat Rex Reed over Close Encounters of the Third Kind schreef. ‘Het moederschip lijkt op een van de oorbellen van Mae West.’ (gelach)

Lee: Over Ride With the Devil zei hij: ‘Die jongetjes weten niet hoe ze hun tekst moeten opzeggen.’ Maar hij heeft al héél fijne dingen over Brokeback gezegd.

Spielberg: Ook over andere films die ik heb gemaakt. Ik wil Rex niet bekritiseren.

Clooney: Nou, Rex maakt me met de grond gelijk als acteur. Zelfs toen hij me een positieve recensie gaf voor Good Night, and Good Luck, zei hij eigenlijk: ‘Ongelooflijk, het is een behoorlijke film voor hem.’ (gelach) Hak dus maar op Rex in zoveel je maar wil. Hij kan ertegen. Hij is een grote jongen.

Haggis: Mensen houden van Crash of ze haten hem. In een van de eerste recensies stond: ‘Paul Haggis denkt dat er niets is veranderd in de verhoudingen tussen de etnische groepen in L.A. sinds Rodney King.’ Waarop ik dacht: ‘Nou, ze zijn misschien slechter geworden.’ (gelach)

Kijken jullie anders tegen jullie films aan als ze commercieel of bij de recensenten niet in de smaak vallen?

Lee: Nee.

Spielberg: Nooit.

Miller: Toen Capote klaar was, heb ik de film nog een keer bekeken voor we hem aan het publiek toonden. Ik had het hele scherm voor mezelf, en ik heb mijn mening over de film toen luchtdicht verpakt. ‘Zó voel ik me bij deze ervaring en hoe het ook uitdraait, ik zal hem niet beter of slechter gaan vinden.’ (zwijgt even) Nu ik er zo over nadenk, ik denk dat hij véél beter is dan ik toen besefte. (gelach)

Spielberg: Ik vind het heerlijk om naar jullie te luisteren, mannen. Want ik ben echt jaloers op jullie drieën (Miller, Clooney en Haggis). Ik herinner me nog hoe het voelde om voor het eerst geroemd te worden, om je maagdelijkheid te verliezen aan mensen over de hele wereld die van je werk houden. Iedereen zit te hopen dat er meer van dat komt.

Clooney: O, nee. Het is voorbij. (gelach)

Spielberg: Jullie zullen nog zoveel keren erkenning krijgen voor groots werk. Maar ik hoop dat jullie al die vloeibare liefde in een flesje zullen gieten. Zet er een kurk op, en verstop het flesje op een plek waar jullie kinderen er niet bij kunnen. En haal er dan heel af en toe eens de kurk uit, en ruik hoe zoet het wel is.

Miller: Ik heb me altijd een outsider gevoeld. Om dan te ontdekken dat er voor mij een soort gemeenschap bestaat – bij het New York Film Festival of, mijn God, hier aan deze tafel – tja… Plots lijkt het alsof ik niet voor mezelf hoef te vechten. Ik wil beantwoorden aan de verwachtingen van filmliefhebbers.

Clooney: En dat zúl je ook doen.

Miller: Zoals je nu in de tekstballon boven George z’n hoofd kunt lezen: ‘ Bullshit!’

Clooney: Voor één keer meende ik het. (gelach)

Heren, de tijd zit erop. Bedankt voor het komen.

Spielberg: Nee, jullie bedankt. En geef me nu maar jullie taperecorders. (gelach)

© Newsweek. Vertaling en bewerking: Bart Cornand

Sean Smith en David Ansen