In april verscheen de vijfde Arsenalplaat Furu, nu is er het visuele verlengstuk Dance! Dance! Dance!, een film van Hendrik Willemyns en de Japanse regisseur Ken Ochiai. En op het Film Fest Gent breit de band daar nog een livevervolg aan. ‘Als Apocalypse Now een zware bevalling was, dit project ook.’
Thuiskomen, dat is wat Hendrik Willemyns, één helft van de Belgische band Arsenal, nu al vijf jaar in Tokio doet – een beetje toch. Wanneer we hem in de megametropool opzoeken voor de avant-première van zijn in Japan gedraaide film Dance! Dance! Dance! (en voor een concertreeksje met Arsenal) blijkt dat hij een aardig mondje Japans spreekt, weet waar de lekkerste sobanoedels geserveerd worden en zijn weg kent naar de gezelligste nachtelijke buurten, in de schaduw van de in neon gedrenkte straten.
Willemyns is niet aan zijn audiovisuele proefstuk toe – hij maakte onder meer de zesdelige boekenreeks Paper Trails voor Canvas – maar Dance! Dance! Dance! is zijn fictionele vuurdoop. De film volgt de Japanner Furu, een fabriekswerker uit het landelijke Iwate die droomt van een carrière als dj in de grootstad. Hij keert zijn geboorteplaats de rug toe en trekt naar Tokio, maar ook daar regeert de stilstand. Een hernieuwd dansverbod maakt dat discotheken er sluiten. Bovendien blijft zijn verleden hem achtervolgen: elke nacht ziet hij voor het raam van zijn appartement de geest van zijn ex-vriendin uit Iwate opnieuw verdrinken.
‘Het gevoel hebben dat je leven stilstaat, dat leven opofferen voor een ander en je dan afvragen: is het dit nu? Op dat kruispunt heb ik ook gestaan. Ik stel mezelf nog steeds in vraag, bij alles wat ik doe’, vertelt Willemyns. ‘Ik herinner me nog dat ik eens gedacht heb: ik moet dat nummer nú maken, de klank heel luid zetten en er zo veel mogelijk bij drinken. Voor de kunst, hield ik mezelf voor. Ik heb geen idee meer over welke song het ging, maar ik heb er wel een alcoholallergie en een constante suis in mijn oren aan overgehouden. Als ik tegenwoordig zelfs maar één glas drink, heeft dat al dramatische gevolgen. En de stilte is ook weg. Dan denk je achteraf: was het dat wel waard?’
Ook voor Dance! Dance! Dance! ging Willemyns diep: ‘Het was niet makkelijk om een plaat en een film te combineren. Bovendien was dit een financieel avontuur, was het schrijfproces eenzaam en waren de opnames heel zwaar. Een draaiperiode die normaal gezien dertien dagen zou duren, hebben wij om kosten te besparen in ongeveer zes dagen afgewerkt. Soms sleepte een werkdag zestien uur aan, soms achttien, soms zelfs vierentwintig uur. Lage temperaturen en gezondheidsproblemen, dat hoorde er ook allemaal bij. Ik heb vernomen dat Apocalypse Now heel slopend was. Wel, dit was dat ook’, lacht hij.
Hendrik Willemyns denkt hardop terug aan die keer dat hij als dertienjarige knaap met zijn vader van Harwich naar Nieuwpoort zeilde. ‘Er stond een heel goeie wind, maar die ging al snel over in een heuse storm. Elke golf sloeg over. Het was vastklampen geblazen. Twaalf uur hebben we erover gedaan, een nachtje door. Eenmaal aangekomen deed ik niets dan overgeven. Dat was een klein drama, maar ook een hele belevenis – een verhaal dat ik nog vaak opnieuw vertel. Zo was het met deze film ook: verschrikkelijk en spannend tegelijk.’
De regie vertrouwde Willemyns toe aan de Japanner Ken Ochiai – ook al behoudt Willemyns graag de volledige controle. ‘Ik noem Ken een festivalregisseur, iemand die heel veel kortfilms maakt en vooral op technisch vlak uitblinkt. Hij is een nog vrij jonge gast, die veel in LA heeft gezeten. Ik had de indruk dat hij soms niet goed wist welke houding hij moest aannemen tegenover westerlingen, en hij begreep niet altijd waar ik met bepaalde scènes naartoe wilde. Ik denk ook dat de Amerikanen heel grof tegen hem zijn geweest. ‘Hard zijn, dat is wat me te doen staat in deze business’, leek hij soms te denken. Op andere momenten was hij dan weer heel vriendelijk, op en top Japans.’
Ook de cast van Dance! Dance! Dance! is volledig Japans, met Dean Fujioka als Furu en Ayumi Ito en Aoi Morikawa als diens love interests Yukino en Natsuko. Hoe hoog staan zij aangeschreven in hun thuisland? Willemyns: ‘Het zijn goede, opkomende B-listers. Dean is behalve acteur ook popidool. Hij heeft heel veel fans, vooral jonge meisjes. Maar ik was het hardst onder de indruk van Ayumi. Op haar was ik al bij de auditie gek. Terwijl Dean en Aoi soms op het randje van overacting balanceerden, wist zij heel goed welke toon ze moest aanhouden. Een topactrice. Zonder haar zou het een heel andere film geworden zijn.’
Uiteraard speelt de muziek van Arsenal eveneens een hoofdrol, net zoals het verhaal al het vertrekpunt was van het jongste Arsenalalbum Furu. En om het plaatje helemaal compleet te maken versmelt de band muziek en film straks in een ‘filmconcert’, dat in première gaat op het Film Fest Gent en daarna opgevoerd wordt in theaterzalen en culturele centra. ‘Het wordt niet zomaar een concert met filmprojecties op de achtergrond’, belooft Willemyns. ‘Het verhaal van de film staat echt centraal. Wij zullen achter een doek spelen en op bepaalde momenten opgelicht worden, alsof we zelf in de film meespelen. Een hele uitdaging.’
Willemyns denkt ondertussen alweer verder. ‘Ik heb het gevoel dat dit wel eens onze laatste keer in Tokio geweest zou kunnen zijn’, zegt hij, bij een bord sobanoedels. ‘Ik vond het heel tof, en ik sluit niet uit dat ik ooit nog terugkom, maar ik denk dat ik hier nu niets meer te doen heb.’ Elf keer is hij er de voorbije jaren geweest, om op te treden en te draaien, maar ook om een netwerk op te bouwen en de taal en cultuur te leren. Ook Arsenal was er intussen ingeburgerd. ‘In het begin was ik verliefd op Tokio. Daarna kreeg ik er een relatie mee, en dacht ik eraan hier te komen wonen en werken. Die drang is nu weg, het is genormaliseerd. Ik ken het hier onderhand wel. Er zijn nog genoeg andere landen, steden en talen. Anders en beter.’
FILMCONCERT DANCE! DANCE! DANCE!
Op 22/10 in de Vooruit. Na het Film Fest Gent passeert het filmconcert onder meer nog in de Arenbergschouwburg in Antwerpen (27/11) en de AB in Brussel (27/12). Alle info: arsenal-music.com.
DOOR MICHAEL ILEGEMS IN TOKIO
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
